Далёкая Радуга - Екатерина Яшникова

В окне проносятся дома, проносятся леса, проносятся столетия.

Куда спешит по проводам чей голос для кого он дрогнет в тишине.

Во мне безмолвие ума, и эти голоса – единственный на свете яд,

Что даст мне силы разгадать, какой конечный фон и скоро ли конец.

Наши дома под бурными потоками –

Кивает корма – приветствуют со дна.

Мы – тишина.

Мы – Радуга далёкая.

И где-то идёт последняя волна.

Огни мерцают в вышине, прекрасен звёздный час, открыт знакомый райский сад

Трава сокроет все следы.

Бежим за небеса, над звёздами летать.

Они горели столько лет, они сгорят без нас, и всё, что нам останется –

Срывать запретные плоды и пробовать опять, и пробовать опять.

Наши дома под бурными потоками –

Кивает корма – приветствуют со дна.

Мы – тишина.

Мы – Радуга далёкая.

И где-то идёт последняя волна.

In het raam razen huizen voorbij, bossen razen voorbij, eeuwen razen voorbij.

Waar is de stem die zich langs de draden haast, voor wie hij in stilte zal beven.

Ik heb de stilte van de geest, en deze stemmen zijn het enige vergif in de wereld,

Dat geeft me de kracht om erachter te komen wat de achtergrond van het einde is en hoe snel het einde zal zijn.

Onze huizen onder stormachtige stromen -

De achtersteven knikt - ze begroeten vanaf de bodem.

Wij zijn stilte.

We zijn een verre regenboog.

En ergens komt de laatste golf.

De lichten flikkeren in de lucht, mooi uur van glorie, de vertrouwde Hof van Eden is open

Het gras zal alle sporen verbergen.

We rennen naar de lucht, vliegen over de sterren.

Ze hebben zoveel jaren gebrand, ze zullen zonder ons branden, en alles wat overblijft voor ons -

Pluk de verboden vrucht en probeer het opnieuw, en probeer het opnieuw.

Onze huizen onder stormachtige stromen -

De achtersteven knikt - ze begroeten vanaf de bodem.

Wij zijn stilte.

We zijn een verre regenboog.

En ergens komt de laatste golf.