Не дойдём! - Wolf Rahm

Темень кромешная, звезды попрятались,

Месяц запрыгнул в сугроб.

Зырит оттуда чугунным ухватом

И морщит презрительно лоб.

Длинные брови нахмурили ели,

Не смотрят на нас – мы вдвоем

Вдоль по заснеженной тропке все медленней

На четвереньках ползем…

Вечер запер солнце на засов, забил гвоздями,

Опрокинул в выгребную яму.

Пляшет снег веселый под козлиными ногами,

Гонит ветер их к ехидным пням.

Ну а

Голова качается, хмель в нутре вращается,

Мыши хороводы водят, слышен хриплый писк.

Словно морок лешего, сколь внутри намешано,

А в мозгу кричит, перекрывает все шальная мысль:

«Не дойдем!

Не дойдем!

Так останемся лежать у замерзшей старой ели!

Не дойдем!

Не дойдем!

По весне растает мясо, кости наши сгложут звери!»

Лес, дремой окутанный, лес, снегом заваленный,

Весь в обледенелой смоле.

Боги все вымерли, духи сбежали,

А тени примерзли к земле.

Только лишь по ветру хриплое карканье.

Темная туча орет.

Кто-то за нами весь в сером бархате

На четвереньках ползет.

Это смерть готовит нам колючие перины,

Точит изо льда надгробный камень.

Дует ветер северный сквозь снежные осины:

В гости нас зовет Морозный Барин.

Ну а

Зубы запинаются, брови заплетаются,

В рыжую сосульку превратилась борода.

Выверенней, медленней, четче, строже, сдержанней

Кровь стучит в висках: раз, два, раз, два...

«Не дойдем!

Не дойдем!

Так останемся лежать у замерзшей старой ели!

Не дойдем!

Не дойдем!

По весне растает мясо, кости наши сгложут звери!»

«Не дойдем!

Не дойдем!

Так останемся лежать у замерзшей старой ели!

Не дойдем!

Не дойдем!

По весне растает мясо, кости наши сгложут звери!»

Het pikkedonker, de sterren verborgen,

De maan sprong in de sneeuwbank.

Kijkt vanaf daar uit met een gietijzeren greep

En rimpelt minachtend zijn voorhoofd.

Lange wenkbrauwen fronsten de sparren,

Kijk niet naar ons - we zijn samen

Langzamer en langzamer langs het besneeuwde pad

Kruipen op handen en voeten...

De avond sloot de zon af met een bout, sloeg erop met spijkers,

In een beerput gedropt.

Vrolijke sneeuwdansen onder geitenvoeten,

De wind drijft hen naar kwaadaardige boomstronken.

goed en

Het hoofd schudt, de hop in de darm roteert,

Muizen leiden een rondedans, een hees gepiep is te horen.

Zoals de schim van de kobold, hoe gemengd van binnen,

En in de hersenen schreeuwt, omvat alle gekke gedachte:

"We komen er niet!

We komen er niet!

Dus laten we bij de bevroren oude spar blijven liggen!

We komen er niet!

We komen er niet!

In de lente zal het vlees smelten, onze botten zullen worden verslonden door dieren!

Een bos gehuld in slaap, een bos bezaaid met sneeuw,

Allemaal in ijzige hars.

De goden zijn allemaal uitgestorven, de geesten zijn gevlucht,

En de schaduwen bevroor op de grond.

Gewoon een hees gekras in de wind.

De donkere wolk schreeuwt.

Iemand achter ons allemaal in grijs fluweel

Kruipt op handen en voeten.

Het is de dood die ons stekelige verenbedden voorbereidt,

Slijpt een grafsteen van ijs.

De noordenwind waait door de besneeuwde espen:

Frosty Barin roept ons voor een bezoek.

goed en

Tanden stotteren, wenkbrauwen zijn gevlochten,

De baard veranderde in een rode ijspegel.

Nauwkeuriger, langzamer, duidelijker, strenger, ingetogener

Bloed bonkt in de slapen: een, twee, een, twee...

"We komen er niet!

We komen er niet!

Dus laten we bij de bevroren oude spar blijven liggen!

We komen er niet!

We komen er niet!

In de lente zal het vlees smelten, onze botten zullen worden verslonden door dieren!

"We komen er niet!

We komen er niet!

Dus laten we bij de bevroren oude spar blijven liggen!

We komen er niet!

We komen er niet!

In de lente zal het vlees smelten, onze botten zullen worden verslonden door dieren!