Вниз во тьму - Wolf Rahm

Громкий щелчок: уснувшее время

Ожило, и откатилась завеса;

Фигурки героев из мятого кремния

Сдвинулись — так начинается пьеса.

Смотри напоследок — больше не сможем, —

Как вечер гудит, небесная жила;

Струйки заката по миртовой коже.

Чувствуй!

Старайся запомнить пока ещё живы.

Вместе залезли в дубовый дуршлаг,

Скреплённый с веревкой стальным карабином.

Жирный палач надавил на рычаг.

Слушай же, как завопили пружины

Шелестит механизм,

Метр за метром спуская вниз

Двух идиотов и восемь свечей,

на самое дно, мимо влажных корней.

Так повезло лопуху:

Добрую сказку скрошило в труху.

Темнеет в глазах, и все дальше и призрачней кажется свет наверху.

Усмешка судьбы или происки ветра:

Резная стрела, свистя, улетела.

В нехоженом ряме среди сухоцвета

Её я искал.

Я нашел, что хотел.

Покинутый всеми - подачка толпе, -

Сжитый роднёю, кругом виноватый.

Пожалуй, так лучше: исчезнуть во тьме.

Такая любовь… И такая расплата.

Шелестит механизм,

Метр за метром спуская вниз

Двух идиотов и восемь свечей,

на самое дно, мимо влажных корней.

Этот сюжет сотрут и запишут по новой, обложат горами-закатами.

Горечью града просыпят на чуткие уши, прольют по страницам ручьем.

Сотни сказительских уст прокричат вам благую весть: «Мол были когда-то».

Замажут, залижут, закрасят, причешут и превратят его в сказ ни о чем.

Льется сквозь щели вода,

Кости и щепки стучат о борта.

Мы одни, в ожидании странной судьбы

Ворошим темноту.

Сказочник вежливо гасит свет,

Доброй концовки в истории нет,

Только слышно, как задвигается медленно каменный люк наверху.

Luide klik: slaaptijd

Het kwam tot leven en de sluier rolde terug;

Verfrommeld siliconen actiefiguren

Verplaatst - zo begint het stuk.

Kijk naar het einde - we kunnen niet meer, -

Terwijl de avond zoemt, de hemelse ader;

Druppels zonsondergang op de mirtehuid.

Voelen!

Probeer het je te herinneren terwijl je nog leeft.

Samen klommen we in een eiken vergiet,

Vastgemaakt met een touw met een stalen karabijnhaak.

De dikke beul drukte op de hendel.

Hoor hoe de veren schreeuwden

Het mechanisme ritselt

Meter voor meter aflopend

Twee idioten en acht kaarsen

helemaal tot op de bodem, voorbij de natte wortels.

Dus geluksvogel:

Een goed sprookje is tot stof verpulverd.

Het wordt donkerder in de ogen en het licht erboven lijkt verder en spookachtiger.

De glimlach van het lot of de machinaties van de wind:

De gesneden pijl vloog fluitend weg.

In een ongedragen ryam tussen droogbloemen

Ik was op zoek naar haar.

Ik heb gevonden wat ik wilde.

Door iedereen in de steek gelaten - een aalmoes aan de menigte, -

Overleefd door familieleden, overal schuldig.

Misschien is het beter zo: verdwijnen in de duisternis.

Wat een liefde... En zo'n vergelding.

Het mechanisme ritselt

Meter voor meter aflopend

Twee idioten en acht kaarsen

helemaal tot op de bodem, voorbij de natte wortels.

Deze plot zal worden gewist en opnieuw worden opgeschreven, bedekt met bergen-zonsondergangen.

De bitterheid van de hagel zal zich verspreiden over gevoelige oren en in een stroom over de pagina's stromen.

Honderden monden van verhalenvertellers zullen je het goede nieuws toeschreeuwen: "Ze zeggen dat ze ooit waren."

Ze smeren, likken, schilderen, kammen en maken er een verhaal over niets van.

Water stroomt door de scheuren

Botten en splinters kloppen tegen de zijkanten.

We zijn alleen, wachtend op een vreemd lot

We wekken duisternis op.

De verteller doet beleefd het licht uit,

Er is geen goed einde in de geschiedenis

Het enige wat je kunt horen is het langzaam bewegende stenen luik bovenaan.