Les gens qui passent - Volodia

Garçon, mettez-moi un allongé

Auriez-vous un crayon aussi?

Que j'écrive une chanson, merci

Celle-ci, c’est aux passants que j’la dédirai

J’trouverai bien l’inspiration dans un troquet à Nation

D’t’façons, j’m’inspire des gens qui passent, qui tracent

J’m’imagine leurs histoires, sirotant un café en terrasse

J’les regarde défiler, du plus joyeux au plus déprimé

J’essaye de cerner les figures marquées de ceux qui ont trimé

Ils ont tous des choses à dire, une vie à raconter

Des malheurs surmontés et des tonnes de fous rires

Y’a des oiseaux d’passage et des pigeons à 'ris-Pas', ouais

On voit tout dans les rues d’la capitale

Des MC freestylent au coin d’la ruelle d’en face

S'épatent de la ville sur un beat et des rimes fantasques

Mon regard bloque sur une métisse sensat'

Elle me voit aussi (pause), j’veux pas qu’l’instant passe

Au loin, je vois ce jeune couple qui s’engueule

Mais pourquoi ils s’en veulent?

Parfois, l’amour s’envole

Vous inquiétez pas trop, on se retrouve en étant seul

Et on ne peut entendre l’amour qu’en écoutant nos pleures

Ainsi va la vie, le vent l’emporte

Malgré nos chaînes et les poids que l’on porte

On cherche le paradis au pied de nos portes

Et, si c’est pas pour soi qu’on vit, c’est pour les autres

J’pourrais demander à cette mamie, p’t-être qu’elle a des réponses

Accrochée à sa canne, je vois qu’elle ne renonce

Malgré la solitude, les mots et les temps qui changent

Ici, c’est la seule à écouter les oiseaux qui chantent

Dans c’boucan urbain, moi, je n’entends que les sirènes

La clope au bec, j’me demande à quand la vie saigne

Y’a rien qui presse, à part ce gars en costard-cravate

Courant après un bus, p’t-être pour un contrat d’travail

L’habit ne fait pas l’moine, et la galère est partout

On ne vit qu’une fois, donc je préfère être troubadour

Comme cet artiste de rue, là bas, qui cherche les regards

Personne ne le voit mais il continue et se marre

L’avenir dans le chapeau, bravo

Chaque jour, il ne s’agit que de se jeter à l’eau

La sagesse comme fardeau dans l’sac à dos d’ce voyageur

Qui marche, on voit le monde dans ses yeux d’explorateur

Devant moi passe une maman, dans chaque paume un môme

Peur de rien en la tenant, leurs rires met du baume

La force d’une mère comme l’union des éléments

Pour eux, elle peut tout faire, elle avance en les aimant

C’est pas les gens qui passent, c’est le temps (c'est le temps)

C’est pas les gens qui passent, c’est le temps (c'est le temps)

Ainsi va la vie, le vent l’emporte

Malgré nos chaînes et les poids que l’on porte

On cherche le paradis au pied de nos portes

Et, si c’est pas pour soi qu’on vit, c’est pour les autres

Les gens qui passent, c’est toi, c’est moi, c’est nous, c’est vous, c’est tout

C’est pas les gens qui passent, c’est la vie, c’est le temps

Jongen, leg me neer

Heb je ook een potlood?

Dat ik een liedje schrijf, dank je

Deze, ik zal hem opdragen aan voorbijgangers

Ik vind inspiratie in een café in Nation

Hoe dan ook, ik ben geïnspireerd door mensen die voorbij komen, die traceren

Ik stel me hun verhalen voor, nippend aan een kopje koffie op het terras

Ik kijk hoe ze paraderen, van de meest vrolijke tot de meest depressieve

Ik probeer de gemarkeerde figuren te identificeren van degenen die hebben gezwoegd

Ze hebben allemaal iets te zeggen, een leven te vertellen

Tegenslagen overwonnen en tonnen gelach

Er zijn trekvogels en duiven om te 'lachen', yeah

We zien alles in de straten van de hoofdstad

MC's freestyle om de hoek van het steegje aan de overkant

Verover de stad stormenderhand met een grillige beat en rijmpjes

Mijn blik valt op een sensationele halfbloed

Ze ziet mij ook (pauze), ik wil niet dat het moment voorbij gaat

In de verte zie ik dit jonge stel vechten

Maar waarom willen ze het?

Soms vliegt de liefde weg

Maak je niet te veel zorgen, we zijn uiteindelijk alleen

En je kunt alleen liefde horen door te luisteren naar onze kreten

Zo gaat het leven, de wind neemt het op

Ondanks onze kettingen en de gewichten die we dragen

We zijn op zoek naar het paradijs voor onze deur

En als het niet voor jezelf is dat je leeft, is het voor de anderen

Ik zou het aan die oma kunnen vragen, misschien heeft ze wat antwoorden

Vastklampend aan haar stok, zie ik dat ze niet opgeeft

Ondanks de eenzaamheid, de woorden en de veranderende tijden

Hier is zij de enige die naar de vogels luistert

In deze stedelijke herrie hoor ik alleen de sirenes

Sigaret in de mond, ik vraag me af wanneer het leven bloedt

Er is geen haast, behalve deze man in pak en stropdas

Achter een bus aanrennen, misschien voor een werkcontract

De gewoonte maakt de monnik niet, en de kombuis is overal

Je leeft maar één keer, dus ik ben liever een troubadour

Zoals die straatartiest daar die looks zoekt

Niemand ziet hem, maar hij gaat door en lacht

De toekomst in de hoed, goed gedaan

Elke dag staat in het teken van de sprong wagen

Wijsheid als last in de rugzak van deze reiziger

Wie loopt, we zien de wereld in de ogen van zijn ontdekkingsreiziger

Voor me passeert een moeder, in elke handpalm een ​​kind

Bang dat niets haar vasthoudt, hun gelach is balsem

De kracht van een moeder als de vereniging van de elementen

Voor hen kan ze alles, ze blijft van ze houden

Het zijn niet de mensen die langskomen, het is de tijd (het is de tijd)

Het zijn niet de mensen die langskomen, het is de tijd (het is de tijd)

Zo gaat het leven, de wind neemt het op

Ondanks onze kettingen en de gewichten die we dragen

We zijn op zoek naar het paradijs voor onze deur

En als het niet voor jezelf is dat je leeft, is het voor de anderen

Mensen die langskomen, jij bent het, ik ben het, wij zijn het, jij bent het, dat is alles

Het zijn geen passerende mensen, het is leven, het is tijd