Vanity of Sleep - Silent Planet

This is a love affair with consumer despair

An emptiness I can call my own

An arbitrary sanctuary

Where we deposit prayers to a dispensable God

Welcome to the end stage age

Where joy is a pill and love’s a prescription

Vaccinated with an outward suspicion

Isolation became a pre-existing condition

Manifested drudge of my mass-manufactured consent

But there’s a gaping hole in my consciousness

A deep that cries out to deep

This is a love affair with consumer despair

An emptiness I can call my own

An antidote for mystery

Our indifference is deafening

אהיה אשר אהיה

There’s a presence here

It stirs inside the static dissonance of discontent that refused to relent

I built a home overlooking a graveyard

To remind myself I’m still alive

Yet you see a flaw still abides

As I witness an ending that I can’t contrive

We watched a golden array of a casket parade

As wealth makes its final display to the ground

I found it strange that even in this place

Death became such a gainful exchange

Give me something to hold, give me something that bleeds

I’ll scour the earth for my identity

Is there a cure for a sick society?

So rich in this world, so in debt to ourselves

The network of life in such a disconnect

How many times must we die this death?

Annihilation is all we are

Desolation is everything I know

All we are is all we love

And everything I know is destructible

Artificial heart, obsidian soul

Encircled by dreams that are combustible

We trade the Garden for Cities, the Tree for a Tower

Surrendered our faith, became addicted to power

I know that hope grows inside of the Wound

And I know progress is empty, I must be consumed

So I’ll dig through these masks till I find my face

Separate from the false pretense I embraced

It kills me to know that you’ll never find peace

You can have all the world, but you’ll never be free

Tear the stitches sewn across my existence

Cut me out from this nothingness

Dusk will come and lay to rest our fleeting, fading, silhouettes

Dit is een liefdesaffaire met wanhoop van de consument

Een leegte die ik de mijne kan noemen

Een willekeurig heiligdom

Waar we gebeden neerleggen bij een overbodige God

Welkom bij het tijdperk van het eindstadium

Waar vreugde een pil is en liefde een recept is

Gevaccineerd met een uiterlijk vermoeden

Isolatie werd een reeds bestaande aandoening

Gemanifesteerde sleur van mijn massaal vervaardigde toestemming

Maar er zit een gapend gat in mijn bewustzijn

Een diepte die schreeuwt tot diep

Dit is een liefdesaffaire met wanhoop van de consument

Een leegte die ik de mijne kan noemen

Een tegengif voor mysterie

Onze onverschilligheid is oorverdovend

אשר אהיה

Er is hier een aanwezigheid

Het roert zich in de statische dissonantie van ontevredenheid die weigerde te vermurwen

Ik bouwde een huis met uitzicht op een kerkhof

Om mezelf eraan te herinneren dat ik nog leef

Toch zie je dat een fout nog steeds aanwezig is

Omdat ik getuige ben van een einde dat ik niet kan bedenken

We keken naar een gouden reeks van een kistparade

Terwijl rijkdom zijn laatste vertoning op de grond maakt

Ik vond het vreemd dat zelfs op deze plek

De dood werd zo'n winstgevende ruil

Geef me iets om vast te houden, geef me iets dat bloedt

Ik zal de aarde afzoeken op zoek naar mijn identiteit

Is er een remedie voor een zieke samenleving?

Zo rijk in deze wereld, zo veel schulden bij onszelf

Het netwerk van het leven in zo'n loskoppeling

Hoe vaak moeten we deze dood sterven?

Vernietiging is alles wat we zijn

Verlatenheid is alles wat ik ken

Alles wat we zijn is alles waar we van houden

En alles wat ik weet is vernietigbaar

Kunstmatig hart, obsidiaan ziel

Omringd door dromen die brandbaar zijn

We ruilen de tuin voor steden, de boom voor een toren

Ons geloof opgegeven, verslaafd geraakt aan macht

Ik weet dat er hoop groeit in de Wond

En ik weet dat de voortgang leeg is, ik moet worden geconsumeerd

Dus ik graaf door deze maskers tot ik mijn gezicht vind

Los van de valse voorwendselen die ik omarmde

Ik vind het vreselijk om te weten dat je nooit vrede zult vinden

Je kunt de hele wereld hebben, maar je zult nooit vrij zijn

Scheur de steken die over mijn bestaan ​​zijn genaaid

Haal me uit dit niets

De schemering zal komen en liggen om onze vluchtige, vervagende silhouetten te laten rusten