Dying in Circles - Silent Planet

Beside the shadow of a frozen chapel

Under the marriage of the cross and crown

Outside the privilege of the «chosen ones»

The Image of God is sleeping on the ground

Spires pierce the sky like steel through your hands

Planks from our eyes plunged in your side

Water poured out, but we want wine

You said, «Take and remember», but we always forget

To the outcast sons, to the sojourners, descendants of loss

I’ll hold my breath until you can breathe

To truly live, I must begin anew and be consumed

Make a heart of flesh from these hollow stones

I’m learning what it means to trade my certainty for awe

When you fell to your knees to wash my feet

Did you see the trampled shadows stained underneath?

Did you hear the acrimony

Perpetuated by the puppet sewn to the pulpit?

We forgot your life and became a people of death

Spell-bound by the celibate spectacle, inhabiting mausoleums

We are the eulogy at the funeral of God

To the outcast sons, to the sojourners, descendants of loss

Be consumed

I’ll hold my breath

To truly live, we must begin anew

Trade your certainty for awe

Naast de schaduw van een bevroren kapel

Onder het huwelijk van kruis en kroon

Buiten het voorrecht van de «uitverkorenen»

Het beeld van God slaapt op de grond

Spitsen doorboren de lucht als staal door je handen

Planken van onze ogen stortten zich in je zij

Er is water uitgegoten, maar we willen wijn

Je zei: "Neem en onthoud", maar we vergeten altijd

Aan de verstoten zonen, aan de bijwoners, afstammelingen van verlies

Ik zal mijn adem inhouden totdat je kunt ademen

Om echt te leven, moet ik opnieuw beginnen en verteerd worden

Maak een hart van vlees van deze holle stenen

Ik leer wat het betekent om mijn zekerheid in te ruilen voor ontzag

Toen je op je knieën viel om mijn voeten te wassen

Heb je de vertrapte schaduwen eronder gezien?

Heb je de bitterheid gehoord?

In stand gehouden door de pop die op de preekstoel is genaaid?

We vergaten je leven en werden een volk van de dood

Betoverd door het celibataire spektakel, dat mausolea bewoont

Wij zijn de lofrede op de begrafenis van God

Aan de verstoten zonen, aan de bijwoners, afstammelingen van verlies

Worden geconsumeerd

Ik zal mijn adem inhouden

Om echt te leven, moeten we opnieuw beginnen

Ruil je zekerheid in voor ontzag