First Father - Silent Planet

Do you remember when I said

You’d never feel the sting of death?

But now I’m waiting where you left

Beside that snow-kissed clearing

I pressed a seed through that frozen fleece

The earth embraced you in the ground

No invention of my mind

Will ever compose a melody so profound

I’m a priest afraid to pray

Terrified at what the silence couldn’t say

Tongue tethered to the skeptic beating in my chest

We’re no longer quite ourselves

Nor reflections of someone else

Lover, do you feel that tension

As we drift between silence and eternity?

Death is the road, road to awe

I stood atop the world

Its asymmetry laid bare in front of me:

Thanatophobic societies taking life to mourn their tragedies

I feared this world would never change

But you steady your resolve anyway

Let’s set the pen against the sword

How orphans long for peace before they learn to love the war

Perhaps it’s our language

Perhaps we are incomplete

Words like shadows to what we see

Faint flickerings across the cavern in our minds

Candles in the dark

Defiant to the night

«You pulled me through time»

Through the edgeless night

I learned to love as you learned to die

I’ll begin to feel again and finish the chapter you couldn’t write

Candles in the dark

Defiant to the night, defiant to the shadow

You pull me through time, through the edgeless night

I learned to love as you learned to die

Weet je nog toen ik zei:

Je zou nooit de angel van de dood voelen?

Maar nu wacht ik waar je gebleven bent

Naast die besneeuwde open plek

Ik heb een zaadje door dat bevroren vlies geperst

De aarde omhelsde je in de grond

Geen uitvinding van mijn geest

Zal ooit een melodie zo diep componeren

Ik ben een priester die bang is om te bidden

Doodsbang voor wat de stilte niet kon zeggen

Tong vastgebonden aan de scepticus die in mijn borst klopte

We zijn niet meer helemaal onszelf

Noch reflecties van iemand anders

Geliefde, voel je die spanning?

Terwijl we zweven tussen stilte en eeuwigheid?

De dood is de weg, de weg naar ontzag

Ik stond bovenop de wereld

De asymmetrie ervan werd voor mij blootgelegd:

Thanatofobe samenlevingen die leven nemen om te rouwen om hun tragedies

Ik vreesde dat deze wereld nooit zou veranderen

Maar je houdt je vastberadenheid toch vast

Laten we de pen tegen het zwaard houden

Hoe wezen verlangen naar vrede voordat ze leren van de oorlog te houden

Misschien is het onze taal

Misschien zijn we onvolledig

Woorden als schaduwen voor wat we zien

Vage flikkeringen door de grot in onze geest

Kaarsen in het donker

Opstandig tot de nacht

«Je hebt me door de tijd getrokken»

Door de grenzeloze nacht

Ik heb geleerd lief te hebben zoals jij leerde te sterven

Ik zal weer gaan voelen en het hoofdstuk afmaken dat je niet kon schrijven

Kaarsen in het donker

Uitdagend voor de nacht, uitdagend voor de schaduw

Je trekt me door de tijd, door de grenzeloze nacht

Ik heb geleerd lief te hebben zoals jij leerde te sterven