Depths II - Silent Planet

All the world was a dream I couldn’t shake

In a midnight reverie of which I’ll never wake

That started mundane enough

With an incessant tapping on the windowpane, separating me from the storm

Where inside I sat, me the loathsome fool

With my head cocked sideways in confusion

But as my looking glass became a two-way mirror

And you can watch me hide from everything on this living sphere

But don’t you dare darken my doorstep, stranger

Never a step more, oh no, no, nevermore

You see, I have this reoccurring dream

Where we snuck past scores of slumbering guards

And fixed that rustic iron key and that lock to set you free

«I would bring you liberty» where, in reality, I’m a coward

I’m collateral matter, swayed by banalities of time and space, I’m a name

without a face

My trepidation reached threshold, my terror turned to madness

When I awoke I was swinging at shrouded silhouettes and stumbled out the door

My anger was extinguished by this downpour

Compelled, void of volition

My steps propelled me through this chronic storm

Where there in the clearing, throughout the gaps in the trees

Dark smoke flickered from fire, illuminating my unease

Like clockwork, seven sisters turned together in a circle

Autonomy’s abandoned, they moved singular and perpetual

Around a dark blue flame where I heard you call my name

«'Cause I am the fire that is never quenched

And I am the river that will not run dry»

And when I slept in that garden

Lord, did you see me as I was dreaming?

This is the end of everything

We’ll lose our divisions and forget our names

The precipice of eternity

I caught fire, I caught fire

I caught fire, and you’ll watch me burn

De hele wereld was een droom die ik niet kon afschudden

In een nachtelijke mijmering waarvan ik nooit wakker zal worden

Dat begon alledaags genoeg

Met een onophoudelijk tikken op de ruit, mij scheidend van de storm

Waar binnen zat ik, ik de walgelijke dwaas

Met mijn hoofd opzij in verwarring

Maar toen mijn kijkglas een tweerichtingsspiegel werd

En je kunt zien hoe ik me verberg voor alles op deze levende sfeer

Maar waag het niet mijn deur te verduisteren, vreemdeling

Nooit een stap meer, oh nee, nee, nooit meer

Zie je, ik heb deze terugkerende droom

Waar we langs tientallen sluimerende bewakers slopen

En repareerde die rustieke ijzeren sleutel en dat slot om je te bevrijden

«Ik zou je vrijheid brengen» waar ik in werkelijkheid een lafaard ben

Ik ben een onderpand, beïnvloed door banaliteiten van tijd en ruimte, ik ben een naam

zonder gezicht

Mijn schroom bereikte een drempel, mijn angst veranderde in waanzin

Toen ik wakker werd, zwaaide ik naar gehulde silhouetten en strompelde de deur uit

Mijn woede was gedoofd door deze stortbui

Gedwongen, niet van wilskracht

Mijn stappen hebben me door deze chronische storm gedreven

Waar daar op de open plek, door de gaten in de bomen

Donkere rook flikkerde op uit vuur en verlichtte mijn onbehagen

Als een uurwerk draaiden zeven zussen samen in een cirkel

Autonomie is verlaten, ze verhuisden enkelvoudig en eeuwig

Rond een donkerblauwe vlam waar ik je mijn naam hoorde roepen

"Omdat ik het vuur ben dat nooit geblust wordt"

En ik ben de rivier die niet zal opdrogen»

En toen ik sliep in die tuin

Heer, heb je me gezien terwijl ik droomde?

Dit is het einde van alles

We zullen onze divisies verliezen en onze namen vergeten

De afgrond van de eeuwigheid

Ik vatte vlam, ik vatte vlam

Ik vatte vlam, en je zult me ​​zien branden