Firstborn (Ya'aburnee) - Silent Planet

Glass clouds shed their autumn skin

Kiss the mourning stems as they bow to the wind

Heads hung like wartime mothers

As the congregants struggle to console one another

We’re bandaged together, soothing the surcease

Huddled inside the fog beneath the barren trees

Budding youth, unfettered by absolutes

Do branches wither first when there’s blood on the roots?

Can you stretch a moment into a thousand?

Away from the quiet collapse of it all

I know the Know who knows you, I see the see who sees you

I’ll follow you into forever

I memorized your pain

I put my thoughts inside your name

Little Light, can’t you see?

You’re supposed to be the one who buried me

I tried to stop the flood, I tried to pull you from the tide

Now you paint the sky with distant fire

The room lay quiet, sowing silence

Watching lifelines stream through wilting arteries

Dreams crash with awe behind your roving eyes

How I envy the calm that occupies your mind

Drifting just above the flatline

That keeps your thoughts displaced from mine

I can’t divert the current

I divide and wash ashore

I’ll try to write you to rest

Plant you inside my prose

Yet my resolve

Does it shake beneath a four-foot casket shadow?

The ink has spilled across the page

Shaping surviving sun to shade

Valleys and peaks, in grief

Descent into a ceaseless sleep

See how the night unfolds

Constellations welcome you home

Adrift in the river beyond our memories

You bury me

I memorized your pain

I put my thoughts inside your name

Little Light, can’t you see?

You’re supposed to be the one who buried me

I tried to stop the flood, I tried to pull you from the tide

Now you paint the sky with distant fire

I memorized your pain

I put my thoughts inside your name

Little Light, can’t you see?

You’re supposed to be the one who buried me

I tried to stop the flood, I tried to pull you from the tide

Now you paint the sky with distant fire

Glazen wolken werpen hun herfsthuid af

Kus de rouwstengels terwijl ze buigen voor de wind

Hoofden hingen als moeders in oorlogstijd

Terwijl de gemeenteleden worstelen om elkaar te troosten

We zijn samen verbonden, de surcease geruststellend

Ineengedoken in de mist onder de kale bomen

Ontluikende jeugd, onbelemmerd door absolutes

Verdorren takken eerst als er bloed aan de wortels zit?

Kun je een moment uitrekken tot duizend?

Weg van de stille ineenstorting van alles

Ik ken de Weet wie je kent, ik zie wie je ziet

Ik zal je voor altijd volgen

Ik heb je pijn onthouden

Ik heb mijn gedachten in jouw naam gestopt

Klein Licht, kun je dat niet zien?

Jij zou degene moeten zijn die me heeft begraven

Ik probeerde de overstroming te stoppen, ik probeerde je van het tij te trekken

Nu schilder je de lucht met vuur in de verte

De kamer lag stil en zaaide stilte

Kijken hoe levenslijnen door verwelkende slagaders stromen

Dromen crashen met ontzag achter je zwervende ogen

Wat ben ik jaloers op de rust die je in je hoofd heeft

Driften net boven de flatline

Dat zorgt ervoor dat jouw gedachten van de mijne worden verdrongen

Ik kan de stroom niet omleiden

Ik deel en spoel aan op de wal

Ik zal proberen je te schrijven om te rusten

Plant je in mijn proza

Maar mijn besluit

Schudt het onder een schaduw van een kist van 1,2 meter hoog?

De inkt is over de pagina gemorst

Overlevende zon vormgeven aan schaduw

Valleien en toppen, in rouw

Afdalen in een onophoudelijke slaap

Zie hoe de nacht zich ontvouwt

Sterrenbeelden heten je welkom thuis

Op drift in de rivier voorbij onze herinneringen

Je begraaft me

Ik heb je pijn onthouden

Ik heb mijn gedachten in jouw naam gestopt

Klein Licht, kun je dat niet zien?

Jij zou degene moeten zijn die me heeft begraven

Ik probeerde de overstroming te stoppen, ik probeerde je van het tij te trekken

Nu schilder je de lucht met vuur in de verte

Ik heb je pijn onthouden

Ik heb mijn gedachten in jouw naam gestopt

Klein Licht, kun je dat niet zien?

Jij zou degene moeten zijn die me heeft begraven

Ik probeerde de overstroming te stoppen, ik probeerde je van het tij te trekken

Nu schilder je de lucht met vuur in de verte