Inherit the Earth - Silent Planet

After the fire, after the rain

After the sacred kissed the profane —

When you came and left again

Such a captivating pain

After that night I left my comfort

To find where your body lies

I’d wander upon this grave then fall…

I’d fall inside

I searched the clearing for that spark

Hands sifted through the ash —

Knowing what we felt was real

But some delusions never pass.

So I took shelter in the woods

With the naked shaking trees:

Deciduous, fraternal twins

We’re both wilted, stem and leaf

Then the mist turned sleet into snow;

My senses shook numb, I’ve nothing to show

But a rain — stained book that once contained

My literary charades:

New blots of ink, archetypal shapes and shades

Bleed through each and every page.

And I ask myself:

What’s the weight of my life on the scales of eternity?

We inherit the earth, we inherit the war

I inhabit the wound, I dwell in the harm

Oh how far we fall: We’re casualties of time

Oh how far we fall: Begin to forgive existence

Retreat back from reaching trees

When a frigid shadow climbs inside of me —

That specter of recompense —

It’s a sound I’ve heard ever since

Amidst the endless mortal strife

And the constantly dying light

The truth we felt from the start:

«How can I hold myself together when everything falls apart?»

We inherit the earth, we inherit the war

I inhabit the wound, I dwell in the harm

Oh how far we fall: We’re casualties of time

Oh how far we fall: Forgive existence

I wandered upon the alter of human intervention

An exhibition of erudition

Find me here, Son of Man.

How far we fall…

Na het vuur, na de regen

Na de heilige kuste de profane —

Toen je kwam en weer vertrok

Wat een boeiende pijn

Na die nacht verliet ik mijn comfort

Om te vinden waar je lichaam ligt

Ik zou op dit graf dwalen en dan vallen...

Ik zou naar binnen vallen

Ik zocht op de open plek naar die vonk

Handen gezeefd door de as —

Weten wat we voelden was echt

Maar sommige waanideeën gaan nooit over.

Dus zocht ik beschutting in het bos

Met de naakte trillende bomen:

Bladverliezende, twee-eiige tweelingen

We zijn allebei verwelkt, stengel en blad

Toen veranderde de mist in sneeuw;

Mijn zintuigen waren verdoofd, ik heb niets om te laten zien

Maar een regen-bevlekt boek dat ooit bevatte

Mijn literaire poppenkast:

Nieuwe inktvlekken, archetypische vormen en tinten

Bloeden door elke pagina.

En ik vraag mezelf af:

Wat weegt mijn leven op de weegschaal van de eeuwigheid?

We erven de aarde, we erven de oorlog

Ik bewoon de wond, ik woon in het kwaad

Oh hoe ver we vallen: we zijn slachtoffers van de tijd

Oh, hoe ver vallen we: Begin het bestaan ​​te vergeven

Trek je terug van het bereiken van bomen

Wanneer een ijskoude schaduw in mij klimt -

Dat spook van beloning -

Het is een geluid dat ik sindsdien heb gehoord

Temidden van de eindeloze sterfelijke strijd

En het constant uitstervende licht

De waarheid die we vanaf het begin voelden:

"Hoe kan ik mezelf bij elkaar houden als alles uit elkaar valt?"

We erven de aarde, we erven de oorlog

Ik bewoon de wond, ik woon in het kwaad

Oh hoe ver we vallen: we zijn slachtoffers van de tijd

Oh, hoe ver vallen we: vergeef het bestaan

Ik dwaalde op het alter van menselijke tussenkomst

Een tentoonstelling van eruditie

Vind me hier, Mensenzoon.

Hoe ver we vallen...