Panic Room - Silent Planet

Lustrous lines obscured by opaque blinds

Frozen metacarpals tap, tap, tap, the window glass

Syncopated staccatos with the broken clock

Synchronized with my post-traumatic ticks, ticks

Talking to the space in the room that echoes back indiscernibly

To my disconnected self, self

It’s self-consuming, what’s ensuing is my undoing

The nightly casualty of war

And it sounds like this, war, endless war

In my endless dance with entropy

I must rescind my sentience, the sickness that I know

Rearrange the disarray of disintegrated senses

Puzzle pieces, spectral splinters of a soldier’s worn and tattered soul

In my endless dance with entropy

I must rescind my sentience, the sickness that I know

Machines of air looking down on us

The beasts of dust as we grapple heel and hand

Mud and sand, blood red oil

The chaff of the harvest

Converted to currencies of wealthy means

Stepping stones cut from our perforated bones

Riches are reaped beside our bodies

Sown just to be thrown back again

And forgotten if we stumble in

Laid inside a homeless nest

Stuck with eager dirty needles

Shipped to an early steeple where boxes close

Descend with grace as you defend yourself

Both charitable and chaste

Praise me for my valor, lay me on a crimson tower

Justify my endless terror as my «finest hour»

Treat me as a token to deceive the child

Whom we fatten for this scapegoat slaughter

I learned to fight, I learned to kill, I learned to steal

I learned that none of this is real

None of this is real, none of this is real, none of this is real

But there’s a war inside my head

Beleaguered by my breathing, choking, screaming, heaving

Time drags me back to the desert (This is war)

A child stumbles from the wreckage holding his salvation

The trigger to cessation (To end us all)

I took a life that takes mine

Every quiet moment we collapse

Have you forsaken us?

All the darkness comes alive

Take my hand, drag me to the void

Glanzende lijnen verborgen door ondoorzichtige jaloezieën

Bevroren middenhandsbeentjes tik, tik, tik, het vensterglas

Gesynchroniseerde staccato's met de kapotte klok

Gesynchroniseerd met mijn posttraumatische tikken, tikken

Praten met de ruimte in de kamer die onopvallend terugkaatst

Aan mijn verbonden zelf, zelf

Het is zelfintensief, wat daaruit voortvloeit is mijn ongedaan maken

Het nachtelijke slachtoffer van de oorlog

En het klinkt zo, oorlog, eindeloze oorlog

In mijn eindeloze dans met entropie

Ik moet mijn gevoel herroepen, de ziekte die ik ken

Herschik de wanorde van gedesintegreerde zintuigen

Puzzelstukjes, spectrale splinters van de versleten en gescheurde ziel van een soldaat

In mijn eindeloze dans met entropie

Ik moet mijn gevoel herroepen, de ziekte die ik ken

Luchtmachines die op ons neerkijken

De beesten van stof terwijl we met hielen en handen worstelen

Modder en zand, bloedrode olie

Het kaf van de oogst

Omgerekend naar valuta's van rijke middelen

Stapstenen gesneden uit onze geperforeerde botten

Rijkdom wordt geoogst naast ons lichaam

Gezaaid om weer terug te worden gegooid

En vergeten als we binnenlopen

Gelegd in een daklozennest

Vast met gretige vuile naalden

Verzonden naar een vroege toren waar de dozen sluiten

Daal met gratie af terwijl je jezelf verdedigt

Zowel liefdadig als kuis

Prijs me voor mijn moed, leg me op een karmozijnrode toren

Rechtvaardig mijn eindeloze terreur als mijn «finest hour»

Behandel me als een teken om het kind te misleiden

Wie we vetmesten voor deze zondebokslachting

Ik leerde vechten, ik leerde doden, ik leerde stelen

Ik heb geleerd dat dit allemaal niet echt is

Niets van dit is echt, niets van dit is echt, niets van dit is echt

Maar er is een oorlog in mijn hoofd

Belegerd door mijn ademhaling, verstikking, schreeuwen, deining

De tijd sleept me terug naar de woestijn (Dit is oorlog)

Een kind strompelt uit het wrak terwijl hij zijn redding vasthoudt

De trigger om te stoppen (om ons allemaal te beëindigen)

Ik nam een ​​leven dat het mijne kost

Elk stil moment storten we in

Heb je ons in de steek gelaten?

Alle duisternis komt tot leven

Pak mijn hand, sleep me naar de leegte