Tiny Hands (Au Revoir) - Silent Planet

I awoke in the summer

The sun struck the earth to furnish us with fire

But jealous hands fashioned their cross to a sword

Brandished their gift as a torch to burn the light

«To the dead, we owe only the truth»

The human condition

Surveying the space between the nave, I saw my own infernal grave

Existential imperfections

We sat scrawling out prayers on scratched oak chairs

Bullets bouncing off stonewall saints, laid to rest by our Forebear

At their children, at the dissidence of despair

This proximal milieu could close the door to the

Closeness that keeps us inside the spaces that we hide

My heart burns cold as life, leaves my daughter’s eyes

I am the mother of the dying, the dust, the denouement

How can absence take my father’s house?

How can nothing take my daughter’s life?

Walk me out from this tomb

If you are the gate, could you make a way?

Come down from that cross

Hold out your hands so I can see

Je suis sorti vivant du four crématoire

Je suis le témoin sacré de l'église

Je suis une mère qui a tout perdu

This fire burns your name on my lips

And this smoke chokes your song on my throat

Now let death lynch my lungs

I offer what’s left of this withering tongue

But oh, «No Exit «So bright as the light that shines behind the Son

I leaped through stained glass saints

To fall to the garden where we first began

Ik werd wakker in de zomer

De zon trof de aarde om ons van vuur te voorzien

Maar jaloerse handen vormden hun kruis tot een zwaard

Zwaaiden met hun geschenk als een fakkel om het licht te laten branden

«Aan de doden zijn we alleen de waarheid verschuldigd»

De menselijke conditie

Toen ik de ruimte tussen het schip inspecteerde, zag ik mijn eigen helse graf

Existentiële onvolkomenheden

We zaten gebeden te krabbelen op bekraste eiken stoelen

Kogels die weerkaatsen op stenen muurheiligen, ter ruste gelegd door onze voorvader

Bij hun kinderen, in tegenstelling tot wanhoop

Dit proximale milieu zou de deur kunnen sluiten naar de

Nabijheid die ons binnen de ruimtes houdt die we verbergen

Mijn hart brandt zo koud als het leven, verlaat de ogen van mijn dochter

Ik ben de moeder van de stervenden, het stof, de ontknoping

Hoe kan afwezigheid het huis van mijn vader innemen?

Hoe kan niets het leven van mijn dochter nemen?

Leid me uit dit graf

Als jij de poort bent, kun je dan een weg banen?

Kom van dat kruis af

Steek je handen uit zodat ik kan zien

Je suis sorti vivant du four crématoire

Je suis le témoin sacré de l'église

Je suis une mère qui a tout perdu

Dit vuur brandt je naam op mijn lippen

En deze rook verstikt je lied in mijn keel

Laat de dood nu mijn longen lynchen

Ik bied wat er over is van deze verwelkende tong

Maar oh, «Nee Exit «Zo helder als het licht dat schijnt achter de Zoon»

Ik sprong door glas-in-lood heiligen

Om te vallen in de tuin waar we voor het eerst zijn begonnen