The Anatomy of Time (Babel) - Silent Planet

Certain was the fear trembling in your father’s chest

Encountering the ancients in a graveyard for those who never rest

Even the wind lay still as time revealed the fools we are

Quiet monoliths appear, suspended in the air

Solemn in their countenance, impervious to fear

Marveling at the symmetry that binds and brings us here

Separating threads of space, distinctions disappear

Take all of your answers, throw them in the flames

I’ll keep the questions, I’ll take the rain

Defend all your doctrines, those lies you had sworn

I’ll wander through the night, I’ll sleep in the storm

I’ll follow you to the end, I’ll weather the world, I’ll sleep in the storm

I’ll follow you to the end where time has no beginning

I pulled the past apart, futures unraveled with its plans

To my chagrin, the answers felt hollow in my hands

Adorned with memories that form the tapestry of life

Collective accounts of consciousness from virtue to vice

«Where are you now?»

My voice echoed in that canyon

I turned to find you lynched, choking with abandon

The scope of time at first profuse, now twisted to the shape of a noose

We wanted to see forever, but instead we saw the truth

Species of the nightmare, people of the dream

Language is your prison but also the key

Confront the heart of fear

Behold the shape of destiny

Spinning in the circles, waltz with the sun

There’s no time, many turn to one

Take all of your answers, throw them in the flames

I’ll keep the questions, I’ll take the rain

Defend all your doctrines, those lies you had sworn

I’ll wander through the night, I’ll sleep in the storm

I’ll follow you to the end, I’ll weather the world, I’ll sleep in the storm

I’ll follow you to the end where time has no beginning

Blinded by the shadow of what we’ve seen

Empty in our depths of understanding

Burdened with the weight of paradox

I fear we have been sentenced to be free

Zeker was de angst die in je vaders borst trilde

De ouden ontmoeten op een kerkhof voor degenen die nooit rusten

Zelfs de wind lag stil terwijl de tijd onthulde dat we dwazen zijn

Stille monolieten verschijnen, zwevend in de lucht

Plechtig in hun gelaat, ongevoelig voor angst

Verwonderd over de symmetrie die ons bindt en ons hier brengt

Het scheiden van draden van ruimte, onderscheidingen verdwijnen

Neem al je antwoorden, gooi ze in het vuur

Ik zal de vragen houden, ik zal de regen aankunnen

Verdedig al je doctrines, die leugens die je had gezworen

Ik dwaal door de nacht, ik slaap in de storm

Ik zal je volgen tot het einde, ik zal de wereld doorstaan, ik zal slapen in de storm

Ik volg je tot het einde waar de tijd geen begin heeft

Ik heb het verleden uit elkaar gehaald, de toekomst ontrafeld met zijn plannen

Tot mijn ergernis voelden de antwoorden hol aan in mijn handen

Versierd met herinneringen die het tapijt van het leven vormen

Collectieve verslagen van bewustzijn van deugd tot ondeugd

"Waar ben je nu?"

Mijn stem echode in die kloof

Ik draaide me om en vond je gelyncht, stikkend van overgave

De omvang van de tijd in het begin overvloedig, nu verdraaid tot de vorm van een strop

We wilden voor altijd zien, maar in plaats daarvan zagen we de waarheid

Soorten van de nachtmerrie, mensen van de droom

Taal is uw gevangenis, maar ook de sleutel

Ga de confrontatie aan met het hart van angst

Zie de vorm van het lot

Draaiend in de cirkels, wals met de zon

Er is geen tijd, velen wenden zich tot één

Neem al je antwoorden, gooi ze in het vuur

Ik zal de vragen houden, ik zal de regen aankunnen

Verdedig al je doctrines, die leugens die je had gezworen

Ik dwaal door de nacht, ik slaap in de storm

Ik zal je volgen tot het einde, ik zal de wereld doorstaan, ik zal slapen in de storm

Ik volg je tot het einde waar de tijd geen begin heeft

Verblind door de schaduw van wat we hebben gezien

Leeg in onze diepten van begrip

Belast met het gewicht van de paradox

Ik vrees dat we zijn veroordeeld om vrij te zijn