Depths - Silent Planet

All the world was a dream I couldn’t shake — in a midnight reverie of which

I’ll never wake — that started mundane enough with an incessant tapping on the

windowpane separating me from the storm.

Where inside I sat, me the loathsome fool, with my head cocked sideways in

confusion as my looking glass became a two-way mirror and you can watch me hide

from everything on this living sphere.

But don’t you dare darken my doorstep, stranger — never a step

more.

No, no, Nevermore!

You see, I have this reoccurring dream where we snuck past scores of slumbering

guards and fixed that rustic iron key to that lock to set you free.

«I would bring you liberty!»

Where in reality I’m a coward.

I’m collateral matter swayed by

banalities of time and space.

I’m a name without a face.

My trepidation reached threshold and my terror turned to madness — when I awoke

I was swinging at shrouded silhouettes and stumbled out the door where my anger

was extinguished by this downpour.

Compelled, void of volition, my steps propelled through this chronic storm,

where there in the clearing — throughout the gaps in the trees — dark smoke

flickered from fire illuminating my unease.

Like clockwork, seven sisters turned together in a circle, autonomy abandoned,

they moved singular and perpetual around a dark blue flame where I

heard you call my name: «I am the fire that is never quenched, and I am the river that will not run dry.»

When I slept in that garden, Lord did you see me as I was dreaming?

This is the end of everything.

We’ll lose our divisions and forget our names: the precipice of eternity.

I caught fire, I caught fire, I caught fire and you’ll watch me burn.

De hele wereld was een droom die ik niet kon afschudden - in een middernachtelijke mijmering waarvan

Ik zal nooit wakker worden - dat begon alledaags genoeg met een onophoudelijk tikken op de

ruit die me scheidt van de storm.

Waar ik van binnen zat, ik de walgelijke dwaas, met mijn hoofd zijwaarts naar binnen gericht

verwarring toen mijn kijkglas een tweerichtingsspiegel werd en je kunt kijken hoe ik me verberg

van alles op deze levende sfeer.

Maar waag het niet mijn deur te verduisteren, vreemdeling - nooit een stap

meer.

Nee, nee, Nooit meer!

Zie je, ik heb deze terugkerende droom waarin we langs tientallen sluimeringen zijn geslopen

bewakers en bevestigde die rustieke ijzeren sleutel aan dat slot om je te bevrijden.

«Ik zou je vrijheid brengen!»

Waar ik in werkelijkheid een lafaard ben.

Ik ben een onderpand dat wordt beïnvloed door

banaliteiten van tijd en ruimte.

Ik ben een naam zonder gezicht.

Mijn schroom bereikte een drempel en mijn angst veranderde in waanzin - toen ik wakker werd

Ik slingerde naar gehulde silhouetten en strompelde de deur uit waar mijn woede

werd gedoofd door deze stortbui.

Gedwongen, zonder wil, mijn stappen voortgestuwd door deze chronische storm,

waar daar op de open plek - door de gaten in de bomen - donkere rook

flikkerde van vuur en verlichtte mijn onbehagen.

Als een uurwerk draaiden zeven zussen samen in een cirkel, autonomie verlaten,

ze bewogen zich enkelvoudig en eeuwig rond een donkerblauwe vlam waar ik

heb je mijn naam horen roepen: «Ik ben het vuur dat nooit geblust wordt, en ik ben de rivier die niet droogvalt».

Toen ik in die tuin sliep, Heer, zag u mij terwijl ik droomde?

Dit is het einde van alles.

We zullen onze divisies verliezen en onze namen vergeten: de afgrond van de eeuwigheid.

Ik vatte vlam, ik vatte vlam, ik vatte vlam en je zult me ​​zien branden.