Золотая рыбка - Обе-Рек, Tyufyakin Konstantin

Он ловил упрямо золотую рыбку,

Он закинул невод безрассудно в душу,

Доставал аккорды и слова-обрывки,

Чтобы стало больно, чтобы было лучше.

Он не спал ночами и курил сомненье,

Вынимал из пачки и тушил в куплетах,

И мешались с пеплом сны-стихотворенья,

И вопросы грелись у плиты ответов,

У плиты!

Жизнь оставила фантики,

Мы – безумцы-фанатики,

Но только с ним мы ближе, чем братики,

Роднее бойцов под прицельным огнём.

Наша боль предсказана осенью,

А эта роль не тронута проседью,

И его соль, и слово, что бросил он,

Спасали тебя под прицельным огнём,

Спасали тебя!

Выходил на сцену и плевал в улыбки,

Рвал одежду в клочья и больные нервы,

Он ловил упрямо золотую рыбку,

Чтобы стало больно, чтобы было верно.

Красил красным струны, матерился смыслом,

И цвела на теле дождевая слякоть,

И в груди кричало где-то близко-близко,

Чтобы там кому-то захотелось плакать,

Захотелось!

Жизнь оставила фантики,

Мы – безумцы-фанатики,

Но только с ним мы ближе, чем братики,

Роднее бойцов под прицельным огнём.

Наша боль предсказана осенью,

А эта роль не тронута проседью,

И его соль, и слово, что бросил он,

Спасали тебя под прицельным огнём,

Спасали тебя!

Чтобы стать счастливым на одно мгновенье,

Чтоб в дырявый невод всё ж попалась рыбка,

Он кидал в них камни снов-стихотворений,

Он ругался матом и плевал в улыбки,

И плевал!

Жизнь оставила фантики,

Мы – безумцы-фанатики,

Но только с ним мы ближе, чем братики,

Роднее бойцов под прицельным огнём.

Наша боль предсказана осенью,

А эта роль не тронута проседью,

И его соль, и слово, что бросил он,

Спасали тебя под прицельным огнём,

Спасали тебя!

Hij was koppig een goudvis aan het vangen,

Hij wierp een net roekeloos in de ziel,

Hij haalde akkoorden en woordfragmenten tevoorschijn,

Om het pijn te doen, om beter te worden.

Hij sliep 's nachts niet en rookte twijfel,

Ik haalde het uit de verpakking en stoof het in coupletten,

En dromen-gedichten vermengd met de as,

En de vragen warmden zich op aan het fornuis van antwoorden,

Bij de kachel!

Het leven heeft snoeppapiertjes achtergelaten

Wij zijn gekke fanaten

Maar alleen met hem zijn we hechter dan broers,

Vriendelijker dan vechters onder gericht vuur.

Onze pijn wordt voorspeld in de herfst

En deze rol wordt niet geraakt door grijs haar,

En zijn zout, en het woord dat hij gooide,

Redde je onder gericht vuur,

Heb je gered!

Hij ging het podium op en spuugde in een glimlach,

Verscheurde kleren aan flarden en zere zenuwen,

Hij was koppig een goudvis aan het vangen,

Om het pijn te doen, om waar te zijn.

Hij schilderde de snaren rood, vloekend met betekenis,

En regenbrij bloeide op het lichaam,

En in de borst schreeuwde ergens dichtbij, dichtbij,

Als iemand daar wil huilen,

Gewild!

Het leven heeft snoeppapiertjes achtergelaten

Wij zijn gekke fanaten

Maar alleen met hem zijn we hechter dan broers,

Vriendelijker dan vechters onder gericht vuur.

Onze pijn wordt voorspeld in de herfst

En deze rol wordt niet geraakt door grijs haar,

En zijn zout, en het woord dat hij gooide,

Redde je onder gericht vuur,

Heb je gered!

Om even gelukkig te zijn

Zodat een vis gevangen wordt in een lekkende zegen,

Hij gooide stenen van droomgedichten naar hen,

Hij vloekte en spuugde in een glimlach,

En spuugde!

Het leven heeft snoeppapiertjes achtergelaten

Wij zijn gekke fanaten

Maar alleen met hem zijn we hechter dan broers,

Vriendelijker dan vechters onder gericht vuur.

Onze pijn wordt voorspeld in de herfst

En deze rol wordt niet geraakt door grijs haar,

En zijn zout, en het woord dat hij gooide,

Redde je onder gericht vuur,

Heb je gered!