Золотая рыбка - Обе-Рек

Он ловил упрямо золотую рыбку,

Он закинул невод безрассудно в душу

Доставал аккорды и слова-обрывки,

Чтобы стало больно, чтобы было лучше.

Он не спал ночами и курил сомненье,

Вынимал из пачки и тушил в куплетах,

И мешались с пеплом сны-стихотворенья,

И вопросы грелись у плиты ответов.

Жизнь оставила фантики,

Мы — безумцы-фанатики,

Но только с ним мы ближе чем братики,

Роднее бойцов под прицельным огнем,

Наша боль предсказана осенью,

А эта роль не тронута проседью,

И его соль и слово, что бросил он,

Спасали тебя под прицельным огнем,

Выходил на сцену и плевал в улыбки,

Рвал одежду в клочья и больные нервы,

Он ловил упрямо золотую рыбку,

Чтобы стало больно, чтобы было верно.

Красил красным струны, матерился смыслом,

И цвела на теле дождевая слякоть,

И в груди кричало где-то близко-близко,

Чтобы там кому-то захотелось плакать.

Чтобы стать счастливым на одно мгновенье,

Что б в дырявый невод всё ж попалась рыбка,

Он кидал в них камни снов-стихотворений,

Он ругался матом и плевал в улыбки.

И плевал…

Hij was koppig een goudvis aan het vangen,

Hij gooide roekeloos een net in de ziel

Hij haalde akkoorden en flarden van woorden,

Om het pijn te doen, om beter te worden.

Hij sliep 's nachts niet en rookte twijfel,

Ik haalde het uit de verpakking en stoof het in coupletten,

En droom-gedichten bemoeiden zich met de as,

En de vragen warmden zich op aan het fornuis van antwoorden.

Het leven heeft snoeppapiertjes achtergelaten

Wij zijn gekke fanaten

Maar alleen met hem zijn we hechter dan broers,

Vriendelijker dan vechters onder gericht vuur,

Onze pijn wordt voorspeld in de herfst

En deze rol wordt niet geraakt door grijs haar,

En zijn zout en het woord dat hij gooide

Redde je onder gericht vuur,

Ging het podium op en spuugde in een glimlach,

Verscheurde kleren aan flarden en zere zenuwen,

Hij was koppig een goudvis aan het vangen,

Om het pijn te doen, om waar te zijn.

Hij schilderde de snaren rood, zweren bij betekenis,

En regenbrij bloeide op het lichaam,

En in de borst schreeuwde ergens dichtbij, dichtbij,

Voor iemand die wil huilen.

Om even gelukkig te zijn

Zodat een vis nog steeds in een holey seine zou komen,

Hij gooide stenen van droomgedichten naar hen,

Hij vloekte en spuwde in een glimlach.

En spuugde...