Жизни мало - Обе-Рек, Tyufyakin Konstantin

Ускорить бег в этом состязании,

И полон век разочарований.

Я хватаю время за пульс

И считаю жадно,

Притаилась, целится грусть

Из своей засады.

Жизни мало,

Чтобы встретиться на всех вокзалах,

Чтоб услышать чаек всех причалов,

Чтобы помахать вслед всем отнявшим веру поездам.

Мы уходим,

Слов и дела оставляя всходы,

Прорастают семена породы,

В них теснится детский смех, и новый крик свободы...

Я знал, что жить будет интересно

И так кружить по путям железным,

Обнимая все города,

Как родного друга,

Ты моя отрада-беда,

Музыка-супруга.

Жизни мало,

Чтобы встретиться на всех вокзалах,

Чтоб услышать чаек всех причалов,

Чтобы помахать вслед всем отнявшим веру поездам.

Мы уходим,

Слов и дела оставляя всходы,

Прорастают семена породы,

В них теснится детский смех, и новый крик свободы...

Растает боль, все погаснут лица,

И жизнь рекой дальше устремится;

Памяти цветут острова,

Нам не удержаться,

Робинзоны сходят с ума,

Магелланам снятся

Океаны,

Но мы не встретимся на всех вокзалах,

Не услышим чаек всех причалов,

Не помашем вслед всем уносящим веру поездам...

Мы уходим,

Слов и дела оставляя всходы,

Прорастают семена породы,

В них теснится детский смех, и новый крик свободы…

Versnel de aanloop in deze wedstrijd,

En vol teleurstellingen.

Ik grijp de tijd bij de pols

En ik heb honger

Verborgen, mikkend op verdriet

Van je hinderlaag.

Het leven is niet genoeg

Om elkaar op alle stations te ontmoeten,

Om de meeuwen van alle ligplaatsen te horen,

Om te zwaaien na alle trouweloze treinen.

We vertrekken,

Het verlaten van scheuten van woorden en daden,

De zaden van het ras ontkiemen,

Het gelach van kinderen verdringt zich in hen, en een nieuwe kreet van vrijheid...

Ik wist dat het leven interessant zou zijn

En zo cirkelen langs de ijzeren sporen,

Alle steden omarmen

Als een dierbare vriend

Jij bent mijn vreugdeprobleem,

Muziek is een echtgenoot.

Het leven is niet genoeg

Om elkaar op alle stations te ontmoeten,

Om de meeuwen van alle ligplaatsen te horen,

Om te zwaaien na alle trouweloze treinen.

We vertrekken,

Het verlaten van scheuten van woorden en daden,

De zaden van het ras ontkiemen,

Het gelach van kinderen verdringt zich in hen, en een nieuwe kreet van vrijheid...

De pijn zal smelten, alle gezichten zullen verdwijnen,

En het leven zal verder stromen als een rivier;

Eilanden van herinnering bloeien

We kunnen het niet laten

Robinsons worden gek

Magellan dromen

oceanen,

Maar we zullen elkaar niet op alle stations ontmoeten,

We zullen de meeuwen van alle ligplaatsen niet horen,

Laten we niet zwaaien na alle geloofsdragende treinen...

We vertrekken,

Het verlaten van scheuten van woorden en daden,

De zaden van het ras ontkiemen,

Het gelach van kinderen zit vol in hen, en een nieuwe kreet van vrijheid ...