Scirocco - Murubutu, Rancore

E guardandolo dal parco in Via del Cardo

E là il sole era un araldo, il cantico del caldo

E il cielo là colava stanco sulle auto

Su ogni sguardo il suo marchio pallido

E tutto là era grigio e bianco

Uffici e traffico, ogni parco era un camposanto

E ogni palazzo una caserma, una casella

Un pachiderma esausto in calce e amianto

Fuggirò via da questo porto franco, posto infausto

Appronta l’occhio all’impatto

Periferia di fiumi e scarti

Scie di lumi a scatti

Vie di lupi al pascolo e allo sbando

E questo spazio schiaccia i sogni in due minuti

Uno sull’altro come sul nastro (come sul marmo)

Polverizzandoli in un lancio verso l’alto

Come in un lampo

E coriandoli nell’animo

E un vento gli scaldava i pensieri della mattina

E là Paolo guardava il mondo seduto su una panchina in ghisa

«Riuscirò mai a fuggire da 'sta linea?

I contorni della mia vita sui bordi di 'sta provincia grigia

O starò qui come il muschio di stazione?

Con la gioia che si squaglia dopo ore dietro il bancone

O con la noia che s’incaglia negli occhi delle persone

Poi ne esce fuori al buio nel fumo delle stagnole

Solo il vento di Scirocco mi dà una speranza

Lui che passa e riscalda ogni landa sfiorandola

L’unico capace di scappare oltre 'ste strade

Che anche quando resta in loco dopo poco riesce a andarsene

Lui che spira e danza, vira e s’alza

Accorda gocce di piogge con linee d’aria

Che attraversa il tempo e il mare, il temporale e le montagne

Poi si ferma a amoreggiare con le vele nelle darsene»

E Paolo guardava i pressi, i confini farsi più stretti

E gli amici farsi più spettri e i profili dei tetti in eternit

«Che cosa aspetti?

lascia in fretta effetti e affetti»

Via i lucchetti alla Benelli a due tempi senza gli specchi

Quando avviò la moto là era un giorno buono

Chi vedendolo per strada chiese: «Paolo dove vai?»

«Seguirò il vento e non ho scopo e non ho luogo

Ma ho una mappa dettagliata per riuscire a non tornare mai»

E via da qui, via da qui, via da qui

Viaggio sulle strade d’aria

Andando verso utopia

Via da qui, via da qui, via da qui

Ma dimmi dove, eeh!

E via da qui, via da qui, via da qui

Viaggio sulle strade in alto

Verso rotte ignote, man

E via da qui, via da qui, via da qui

Ma dimmi dove, see!

Questo mondo, sregolato

Ha un volto, screpolato

Bestie, nei carceri che pregano in apnea

Feste in quest’arcipelago, sgretolato

Che il vuoto intorno lo crea per dopo sentirsi Pangea

Paolo sentirà lamenti provenienti da

Continenti sommersi che cantano i versi di quell’epopea

Ora che sta su un prato salato che conterà

Rose dei venti crescere tra l’alta e la bassa marea

Il crepuscolo che fu svegliato fu platea

Di un pubblico che poi si presentò come un cielo stellato

Un velo, Paolo irrigidì ogni muscolo ed accelerò

Passando dall’asfalto rovinato allo sterrato

Nero, come un buco dentro al buio mentre agli angoli

Nei boschi si udivano i vecchi proverbi degli alberi

I mostri non li hai mai distrutti tutti copiandoli

Le armi che hai comprato ora le butti, coriandoli

Il pubblico di stelle applaudendo lasciò il teatro

L’aurora che iniziò ad auto-ritrarsi di sfumato

E Paolo all’ultimo rintocco chiese a quell’aurora che albeggiava

Un ultimo ritocco al quadro

La moto fu trovata ma non era danneggiata

Era un accrocco al centro di una strada senza carreggiata

La città amareggiata, l’atmosfera mortuaria tra le ombre

La provincia grigia pianse: non conobbe strade d’aria

Capito?

Ciò che Paolo disse a quell’aurora

Che come pittrice gli sembrò disinibito, sciocco!

«Dipingimi anche trasparente come una parola

Ma dipingimi per sempre come il vento di Scirocco

No, non è un concetto importante che poi non torno

Non sarò né semestrale né facile da ammaestrare

Ed andando a braccetto con il Levante e col Mezzogiorno

Che voglio strappare il mare e lanciarlo contro il Maestrale

Io voglio soffiare, gonfiare, annaffiare ogni candela

Rubare foglie di fuoco lasciando un tronco di cera

Io quella sera rubai solo per te

La rosa più ventosa dal prato salato dei rosai»

L’aurora staccando un petalo a sud-est

E usandolo come pennello dipinse la storia ai grandi marinai

Ora si racconta che c'è un vento che porta

Una mappa con la rotta giusta

Per riuscire a non tornare mai

E via da qui, via da qui, via da qui

Viaggio sulle strade d’aria

Andando verso utopia

Via da qui, via da qui, via da qui

Ma dimmi dove, eeh!

E via da qui, via da qui, via da qui

Viaggio sulle strade in alto

Verso rotte ignote, man

E via da qui, via da qui, via da qui

Ma dimmi dove, see!

En ernaar kijkend vanuit het park in Via del Cardo

En daar was de zon een heraut, het lied van warmte

En de lucht drupte vermoeid over de auto's

Zijn bleke teken op elke blik

En alles daar was grijs en wit

Kantoren en verkeer, elk park was een kerkhof

En elk gebouw een kazerne, een doos

Een uitgeputte dikhuid van kalk en asbest

Ik zal wegrennen van deze vrije haven, ongunstige plaats

Bereid het oog voor op impact

Buitenwijken van rivieren en afval

Schokkerige lichtsporen

Paden van wolven die grazen en in wanorde zijn

En deze ruimte verplettert dromen in twee minuten

De een op de ander zoals op de tape (zoals op het marmer)

Door ze te verpulveren in een opwaartse lancering

Als in een flits

En confetti in de ziel

En een wind verwarmde zijn ochtendgedachten

En daar keek Paolo naar de wereld zittend op een gietijzeren bankje

"Zal ik ooit aan deze lijn kunnen ontsnappen?"

De contouren van mijn leven aan de randen van deze grijze provincie

Of blijf ik hier als stationmos?

Met de vreugde die wegsmelt na uren achter de toonbank

Of met verveling die in de ogen van mensen blijft hangen

Dan komt het uit in het donker in de rook van de folies

Alleen de Scirocco-wind geeft me hoop

Hij die voorbijgaat en elk land verwarmt door het aan te raken

De enige die over deze straten kan ontsnappen

Dat zelfs als het ter plaatse blijft, het er na een tijdje in slaagt om te vertrekken

Hij die ademt en danst, draait en opstaat

Combineer regendruppels met luchtleidingen

Dat doorkruist de tijd en de zee, de storm en de bergen

Dan stopt hij om te flirten met zeilen in de dokken "

En Paolo keek naar de buurt, de grenzen werden strakker

En vrienden krijgen meer geesten en de profielen van de eeuwigdurende daken

"Waar wacht je op?

laat snel effecten en genegenheid achter "

Via de tweetakt Benelli-hangsloten zonder de spiegels

Het was een goede dag daar toen hij de fiets startte

Degenen die hem op straat zagen, vroegen: "Waar ga je heen Paul?"

"Ik zal de wind volgen en ik heb geen doel en ik heb geen plaats"

Maar ik heb een gedetailleerde kaart om nooit meer terug te kunnen keren "

En weg van hier, weg van hier, weg van hier

Ik reis op de luchtwegen

Op weg naar utopie

Weg van hier, weg van hier, weg van hier

Maar vertel me waar, eeh!

En weg van hier, weg van hier, weg van hier

Ik reis op de snelwegen

Naar onbekende routes, man

En weg van hier, weg van hier, weg van hier

Maar vertel me waar, zie je!

Deze wereld, ongereguleerd

Hij heeft een gezicht, gebarsten

Beesten, in gevangenissen die bidden in apneu

Feesten in deze afbrokkelende archipel

Dat de leegte om hem heen ervoor zorgt dat hij zich daarna Pangaea voelt

Paul zal gekreun horen komen van

Verzonken continenten die de verzen van dat epos zingen

Nu hij op een zilte weide staat zal dat tellen

Windrozen groeien tussen eb en vloed

De schemering die ontwaakte was het publiek

Van een publiek dat zich toen presenteerde als een sterrenhemel

Een sluier, Paolo verstijfde elke spier en versnelde

Van het beschadigde asfalt naar de onverharde weg

Zwart, als een gat in het donker in de hoeken

In het bos klonken de oude spreekwoorden van bomen

Je hebt nog nooit alle monsters vernietigd door ze te kopiëren

De wapens die je kocht gooi je nu weg, confetti

Het publiek van sterren verliet applaudisserend het theater

De dageraad die zich op een genuanceerde manier begon terug te trekken

En bij de laatste slag vroeg Paulus dat de dageraad aanbrak

De laatste hand aan het schilderij

De fiets werd gevonden maar was niet beschadigd

Het was een wirwar in het midden van een weg zonder rijbaan

De verbitterde stad, de mortuariumsfeer in de schaduw

De grijze provincie huilde: het kende geen luchtwegen

Begrepen?

Wat Paulus zei bij die dageraad?

Wie als schilder onbevangen leek, dwaas!

"Schilder mij ook zo transparant als een woord"

Maar schilder me voor altijd als de Scirocco-wind

Nee, het is geen belangrijk concept waar ik niet op terug zal komen

Ik zal noch semester noch gemakkelijk zijn om les te geven

En hand in hand gaan met de Levant en het Zuiden

Dat ik de zee wil verscheuren en lanceren tegen de Mistral

Ik wil elke kaars blazen, opblazen, water geven

Steel vuurbladeren en laat een waskoffer achter

Ik heb die nacht alleen voor jou gestolen

De meest winderige roos van de zoute rozenweide"

De dageraad die een bloemblad losmaakt in het zuidoosten

En met het als penseel schilderde hij het verhaal voor de grote zeelieden

Nu wordt er gezegd dat er een wind is die draagt

Een kaart met de juiste route

Om nooit meer terug te kunnen keren

En weg van hier, weg van hier, weg van hier

Ik reis op de luchtwegen

Op weg naar utopie

Weg van hier, weg van hier, weg van hier

Maar vertel me waar, eeh!

En weg van hier, weg van hier, weg van hier

Ik reis op de snelwegen

Naar onbekende routes, man

En weg van hier, weg van hier, weg van hier

Maar vertel me waar, zie je!