Tulimyrsky - Moonsorrow

«Muistan, kuinka katsoin sinä yönä ulos ikkunasta

Meri oli tyyni, ja taivaan tähtiä peitti ohut, harsomainen sumu

Ranta oli hiljaisempi kuin koskaan, mutta minä en saanut unta

Katselin lintujen värisevän oksillaan;

Ihmettelin miksi ne ovat niin levottomia, aivan kuin olisivat odottaneet jotain

Myöhemmin ymmärsin, että kuolema oli kuiskannut niille, aivan kuten se olisi

kuiskannut meillekin jos olisimme osanneet sen kieltä.»

«Aamun vielä viipyessä he saapuivat

Kuusi pitkää ja kapeaa

Kauniisti koristeltua laivaa piirtyi sumuun alle virstan päässä siitä ikkunasta

Josta minä niitä katselin

Seurasin, kuinka aseistetut miehet yksi toisensa jälkeen kahlasivat rantaan ja

sytyttivät tulen soihtuihinsa;

Ja he olivat ensin vaiti, yhtä hiljaa kuin rantakin

Sammutin kynttilän ikkunaltani toivoen että miehet eivät olleet huomanneet

minua, ja pakenin.»

Aseet esiin!

Soihdut esiin!

Nyt menkää ja tuhotkaa!

Kaikki polttakaa!

Sääliä ei ansaita, jokainen asukas surmatkaa!

Jätitte kotinne kostaaksenne, se tehkää ja täyttäkää kohtalonne!

Tahdoitte verta, nyt siihen itsenne tahrikaa!

Meri peilaa korkeita liekkejä, lohikäärmeet lepäävät ylpeinä kaiken keskellä

Katselevat hävitystä, seuraavat tappajan kirvestä ja miekkaa

Joku pakenee, repii nuolen selästään.

Niin moni verivanaan hukkuu

Meri peilaa korkeita liekkejä, aurinko tulen mustaan henkeen peittyy

Niin nousee… tulimyrsky!

Mustaa verta sylkee!

Taivaan maalaa… tulimyrsky!

Liekein maata nylkee!

«Se oli kostoretki, vaikka en tiennyt sitä vielä silloin

Miehet olivat kotoisin siitä samasta kylästä, kaukaa meren toiselta rannalta

Johon me olimme vuotta aiemmin hyökänneet…

Ja minä muistan, kuinka yksi heistä oli silloin jäänyt tekemään kauppaa

kanssamme;

Luopio, joka ei halunnut palata omiensa luo

Ja me ostimme häneltä avaimet hänen kansansa hävittämiseen.»

Ryöstäkää!

Raiskatkaa!

Aamu valkenee kaukana

Matkojen takana jo miehet miekkoinensa

Ei näy ihmistä täällä

Suojaa vailla on kylä, ei sitä kukaan aavista

Hyökkäyksen nopean sarastus lähettää, jo talo toisensa jälkeen palaa

Päivä lyhyt monelle lie.

Sen jokainen muistaa mistä myöhemmin kerrotaan

Kun hän saapui, kun hän katsoi kattojen palavan, näki rakkaiden kaatuvan

Ei aseita laskettu.

Kuolevan suulla se mistä he tulivat

«Ei heillä paljon eloonjääneitä ollut

Taistelutahtoa heillä kuitenkin oli, ja uusia miekkoja saattoi aina takoa

Talven ja kevään kestäessä he rakensivat kuusi upeinta koskaan näkemääni laivaa

Ja kokosivat niihin miehiä kaikista heille suopeista naapurikylistä

Kolmenkymmentä väkivahvaa pohjanmiestä kuhunkin

Heidän laivansa eivät pelänneet merta, ja miehet itse eivät pelänneet mitään.»

Niin miehet matkalleen saatetaan

Ja väki rannalla odottaa, kenties peloissaan

Huuto kauas jo kiirii, nyt soutakaa!

Niin täynnä uhoa nuoret hetkeään vartovat

Kunnes salmen suulla tyhjästä myrsky nousee

Vaivatta repii vahvankin kannelta aaltoihin

Pohjatuulelle Orm jo raivoissaan huutaa

Tätä laivaa et kaada!

Miehet köysiin tarttukaa!

«Ehkä se oli joku heidän jumalistaan

Joka sai koko kesän rannikkoa piinanneen vimmaisen tuulen viimein laantumaan

Eihän kukaan meistä arvannut, mikä tuho meitä sen tähden kohtaisi;

Muistan vain jonkun kironneen sitä, kuinka karja pitää sumun takia koota

takaisin aitaukseen

Mutta linnut tiesivät, ja ne pysyivät vaiti, ja kuuntelivat.»

Ei hiljaista rantaa niin

Merta katso, tunne veden paino

Mitä vihaa se päällään kantaa

On niityillä vihreillä noilla rauha kuin kuolemassa

Liike pysähtyy.

Usva pelloilla raskaana makaa

Pian päivä jo hämärtyy.

Ei merelle näy

Torilla jokunen kauppaansa vielä käy

Osa kotiin kai aamulla jäänyt on

Jossain lammas apeana heiniään syö

Vierellä paimen nälkäinen ja levoton

Sumu tiheä ei avita kenenkään matkaa

Ei kukaan tiedä mitä meri matkaan saa

«Sinä yönä, kun sytytin kynttilän ikkunalleni…

Se ei kavaltanut minua, vaikka uskon, että sen olisi pitänyt

Muistan katsoneeni, kuinka soihtu toisensa jälkeen syttyi, mutta miehet itse

odottivat jotain;

Ja he keskustelivat

Juoksin läheisille kukkuloille herättämättä ketään

Ja toivoin että he heräisivät itse ja tietäisivät paeta

Eivät ne miehet minua tulleet hakemaan, eivätkä ketään niistä jotka pian

saisivat surmansa.»

Vimma katseista loistaa, pelon kohtaa

Ja talo toisensa jälkeen palaa

Ristin kantaja nyt verta kaavullaan

Jos kultaa vain löytyy, se otetaan

Ryöstäkää!

Polttakaa!

Tappakaa!

Nyt kosto haetaan!

«Henkipatto, jota he etsivät, tuli aikoinaan rannoillemme pohjanmiesten

ryöstöretken mukana

Yhteen niistä läheisistä kaupungeista joissa kauppamiehet usein käyvät

Hän oli voimallinen soturi, mutta ei välittänyt maineesta, sillä kulta oli

sokaissut hänet

Ja hän saapui myöhemmin luoksemme

Tarjoten meille mahdollisuutta ryöstää hänen kansansa rikkaudet;

Ja me maksoimme hänelle siitä tiedosta jonka hän meille antoi.»

Niin teilleen mennyt kylän viimein löytää

Miekka vyöteisillä lepää, auringossa välkehtii

Tuopistaan juo, pitkään puhuu

Moni puheesta luopion kiinnostuu

Meren takaa jostain hän tänne saapui

Meren taakse hän sukunsa jätti

Hetken epäröi, palmikkoaan haroo

Hän tuskin aikoo takaisin

Suvullaan on rahaa, sen hän kertoo

Ja sen kylänmies ahnas kuulee mielellään

Vielä kuoppaansa lankeaa, sitä vielä ei tiedä

Jokaisen petoksen kuolema lunastaa

«Ja sinä aamuna, kun me olimme laskemassa vesille ja suuntaamassa kohti

kanssamme kauppaa tehneen petturin kylää, hän lähti luotamme

Näin hänet itse, kun hän oli kävellyt viimeiseltä talolta jo puolen virstaa

antamamme kultasäkki harteillaan;

Ja siksi tiedän, että nämä kyläämme myöhemmin hyökänneet miehet eivät häntä

täältä koskaan löytäneet.»

On veri luopion meidän!

Sen saamme vaikka kaikki pitäisi polttaa

Saa siitä maksaa minkä myi

Hornaan veljensä hylännyt joutaa

Eikä kukaan sitä tiedä, ei voinut nähdä

Kun jo kaukana maa haastoi typeryyden

Päätöksen tarinalleen, häpeän hiljaisen sai

«En tiedä, kuinka monta päivää lopulta vietin piilopaikassani, sillä palavien

talojen yllä makaava musta savu peitti auringon;

ja ne talot paloivat pitkään

Ehkä he lähtivät laivoinensa jo samana iltana, mutta minä en uskaltanut palata

kylään vielä silloin

Ja rannalla oli edelleen hiljaista, kun tulimyrsky viimein laantui;

mutta ihmiset olivat kuolleet, ja linnut olivat lentäneet pois.»

Pian tanssivat liekit yksin

Yksin jää kaunis ranta alle taivaan

Hiljainen paikkaa haavojaan

Niin matkaan laivat lasketaan

Kiirii särkynyt ääni jossain

Jossain mies yksin soutaessaan laulaa

Taskut täynnä, kohti itää

Tulen hehku näyttää öisen tien

Niin tuuli kotiin meidät vie

«Ik weet nog hoe ik die avond uit het raam keek

De zee was kalm en de sterren aan de hemel waren bedekt met een dunne, gaasachtige mist

Het strand was stiller dan ooit, maar ik kon niet slapen

Ik zag de vogels in hun takken trillen;

Ik vroeg me af waarom ze zo rusteloos waren, alsof ze ergens op zaten te wachten

Later realiseerde ik me dat de dood tegen hen had gefluisterd, precies zoals het zou

fluisterde ons ook toe als we de taal ervan kenden».

«Toen de ochtend nog duurde, kwamen ze aan»

Zes lang en smal

Een prachtig gedecoreerd schip werd gesilhouetteerd in de mist op minder dan een mijl afstand van dat raam

Vanwaar ik ze heb bekeken

Ik keek toe hoe de gewapende mannen de een na de ander aan land waadden en...

ontstoken vuur in hun fakkels;

En ze waren eerst stil, zo stil als de kust

Ik deed de kaars bij mijn raam uit, in de hoop dat de mannen het niet hadden opgemerkt

mij, en ik vluchtte."

Armen uit!

Haal de fakkels tevoorschijn!

Ga nu en vernietig!

Alles verbranden!

Medelijden is niet verdiend, elke inwoner gaat dood!

Je verliet je huis om wraak te nemen, het te doen en je bestemming te vervullen!

Je wilde bloed, smeer je er nu mee in!

De zee weerspiegelt de hoge vlammen, de draken rusten trots in het midden van dit alles

Kijken naar de vernietiging, de bijl en het zwaard van de moordenaar volgen

Iemand rent weg, scheurt de pijl uit zijn rug.

Zoveel bloedzuigers verdrinken

De zee weerspiegelt de hoge vlammen, de zon is bedekt met de zwarte geest van het vuur

Dus stijgt ... een vuurstorm!

Zwart bloed spuwen!

De lucht schildert... een vuurstorm!

De vlam vilt de grond!

«Het was een wraakactie, hoewel ik dat toen niet wist»

De mannen kwamen uit datzelfde dorp, ver weg aan de andere kant van de zee

Die we een jaar eerder hadden aangevallen...

En ik herinner me hoe een van hen toen werd achtergelaten om te ruilen

met ons;

Een afvallige die niet terug wilde naar de zijne

En we kochten de sleutels van hem om zijn volk te vernietigen."

Plunderen!

Verkrachting!

De ochtend gloort ver weg

De mannen met hun zwaarden al achter de wegen

Je kunt hier geen persoon zien

Er is een dorp zonder bescherming, niemand weet het

Het snelle geknetter van de aanval stuurt, al brandt het ene huis na het andere

De dag is voor velen kort.

Iedereen herinnert zich wat er later gezegd zal worden

Toen hij aankwam, toen hij de daken zag branden, geliefden zag vallen

Wapens niet meegerekend.

Door de mond van de stervenden, waar ze vandaan kwamen

«Ze hadden niet veel overlevenden»

Ze hadden echter de wil om te vechten en er konden altijd nieuwe zwaarden worden gesmeed

Tijdens de winter en de lente bouwden ze zes van de mooiste schepen die ik ooit heb gezien

En ze verzamelden mannen uit alle naburige dorpen die voor hen geschikt waren

Dertig sterke noorderlingen elk

Hun schepen waren niet bang voor de zee, en de mannen zelf waren nergens bang voor.»

Zo worden de mannen op pad gestuurd

En de menigte op het strand wacht, misschien bang

Schreeuw al snel, nu roeien!

Zo vol gevaar, de jonge mensen nemen hun tijd

Tot een storm uit het niets opsteekt aan de monding van de zeestraat

Scheurt zelfs een sterk deck moeiteloos de golven in

Bij de bodemwind schreeuwt Orm al woedend

Je zult dit schip niet kapseizen!

Mannen grijpen de touwen!

«Misschien was het een van hun goden

Waardoor de woedende wind die de hele zomer de kust kwelde, eindelijk ging liggen

Niemand van ons vermoedde welke vernietiging ons daardoor zou overkomen;

Ik herinner me net dat iemand vervloekte hoe het vee moet worden bijeengedreven vanwege de mist

terug naar de paddock

Maar de vogels wisten het, en ze zwegen en luisterden."

Niet zo'n rustig strand

Kijk naar de zee, voel het gewicht van het water

Wat een haat draagt ​​het met zich mee

Er is een vrede in die groene weiden als de dood

De beweging stopt.

Usva ligt zwanger in de velden

Binnenkort is de dag donker.

Geen uitzicht op zee

Iemand runt nog steeds zijn winkel op de markt

Ik denk dat sommigen van hen 's ochtends thuis bleven

Ergens eet een schaap als een aap zijn hooi

Naast de herder hongerig en rusteloos

Dichte mist belemmert niemands reis

Niemand weet wat de zee zal brengen

«Die avond toen ik een kaars aanstak voor mijn raam...

Het heeft me niet verraden, hoewel ik denk dat het dat wel had moeten doen

Ik herinner me dat ik de ene fakkel na de andere zag branden, maar de mannen zelf

wachtten op iets;

En ze praatten

Ik rende naar de nabijgelegen heuvels zonder iemand wakker te maken

En ik hoopte dat ze uit zichzelf wakker zouden worden en zouden weten te ontsnappen

Het waren niet die mannen die me kwamen halen, noch een van degenen die spoedig...

zou worden gedood."

Frenzy schijnt uit de ogen, ontmoet angst

En huis na huis brandt

De drager van het kruis heeft nu bloed op zijn mantel

Als er goud te vinden is, wordt het meegenomen

Plunderen!

Brandwond!

Doden!

Nu wordt wraak gezocht!

«De reddingsboot waarnaar ze op zoek zijn, kwam ooit naar onze kusten van de Noormannen

samen met de overvallende partij

Naar een van die nabijgelegen steden waar kooplieden vaak gaan

Hij was een machtige krijger, maar hij gaf niet om roem, want het was goud

verblind hem

En hij kwam later naar ons toe

Biedt ons een kans om de rijkdommen van zijn volk te plunderen;

En we betaalden hem voor de informatie die hij ons gaf."

Dus je vindt eindelijk het dorp waar je naartoe ging

Het zwaard rust op de riem, het glinstert in de zon

Drinkt van een pint, praat lang

Veel afvalligen zijn geïnteresseerd in de toespraak

Hij kwam hier van ergens over de zee

Hij liet zijn familie achter de zee

Hij aarzelt even, harkt zijn vlecht op

Het is onwaarschijnlijk dat hij terugkeert

Zijn familie heeft geld, zegt hij

En de hebzuchtige dorpeling hoort het graag

Zal nog in de put vallen, dat is nog niet bekend

Elk verraad wordt verlost door de dood

«En die ochtend toen we op het punt stonden te lanceren en richting

dorp van de verrader die met ons handel dreef, hij verliet ons

Ik zag hem zelf toen hij al een halve mijl van het laatste huis had gelopen

de zak met goud die we op zijn schouders droegen;

En daarom ken ik deze mannen die later ons dorp aanvielen, haar niet

ooit hier gevonden.»

Het bloed van de afvallige is van ons!

We zullen dat krijgen, zelfs als we allemaal moeten branden

Krijg betaald voor wat je hebt verkocht

Horna's broer heeft hem in de steek gelaten

En niemand weet het, kon het niet zien

Toen het land al ver weg de dwaasheid uitdaagde

Het slot van zijn verhaal, hij kreeg een beschamende stilte

«Ik weet niet hoeveel dagen ik uiteindelijk in mijn schuilplaats heb doorgebracht vanwege de brandende dagen»

zwarte rook die over de huizen lag, verduisterde de zon;

en die huizen stonden lange tijd in brand

Misschien verlieten ze diezelfde avond hun schepen, maar ik durfde niet terug te gaan

Ik zal dan nog steeds bezoeken

En het was nog steeds stil op het strand toen de Vuurstorm eindelijk ging liggen;

maar de mannen waren gestorven en de vogels waren weggevlogen».

Al snel dansten de vlammen alleen

Een prachtig strand onder de hemel blijft alleen

De stille man heelt zijn wonden

Zo worden de schepen te water gelaten

Een gebroken stem schreeuwt ergens

Ergens waar een man zingt terwijl hij alleen roeit

Zakken vol, richting het oosten

De gloed van het vuur laat de nacht zien

Dus de wind brengt ons naar huis