Sankarihauta - Moonsorrow

Saapui hän keskelle hävityksen

kylään ammoin niin rauhaisaan.

Katot hehkuivat väreissä liekkien

ja veri rakkaiden peitti maan.

Vihan nostatti ja kiiri taivaisiin.

Niin moni lieni jo tiellä tuonelaan

vaan he viel’ei veisi häntä mukanaan.

Vaik’joukkonsa hän kokosi liki lyödyistä,

yksin raivonsa vavahdutti julmaa vastusta.

Kai satakunta ruumista hän polki allensa,

armoa ken sai kohtas’vain kirveen kaulalla.

«Miekanterät vapauttakaa,

kostuttakaa kylmää rautaa!

Suokaa heille vihastanne,

hukuttakaa hurmeen virtaan!»

«Kilpien taa piiloutukaa,

pelkurit jo perääntykää!

Ohitsemme jos mielitte

viimeinenkin hautaan saattakaa!»

Harvatpa kertomaan säästyivät,

siksi veri yltyi virtaamaan.

Niin vain aika koitti myös sankarin

kirjailtu miekka kourassaan

(vaan mies taipumaton veljet rinnallaan

tarustoissa elää ainiaan).

Amongst such ravage he arrived,

to a village once so calm.

Rooftops glowing the colours of flame

and the blood of the beloved on the ground.

Such anger did it raise to echo through all skies.

To beyond so many may have travelled

but not yet they were to take him along.

'though gathering his forces from those nearly defeated,

alone it was his rage that shook the cruel enemy.

Hundreds of corpses he trampled underfoot,

his axe on their necks as a display of mercy.

«Blades of your swords shall be set free,

iron so cold shall now redden!

Grant them a glimpse of your hatred,

drown them into the streams of gore!»

«Behind your shields you shall now hide,

all you cowards better flee!

Should you past us desire to walk,

our last man standing you must strike to the ground!»

Very few were spared to tell this story,

so immensely the blood took to flowing.

And so the time of the warrior did come

with an embroided blade in its hand

(but a man unyielding with his brothers by his side

as a legend he lives forever).

Hij arriveerde midden in de vernietiging

naar het dorp lang geleden zo vredig.

De plafonds gloeiden in vlammen

en het bloed van de geliefde bedekte de aarde.

Woede rees op en ik steeg op naar de hemel.

Zoveel zijn al op weg naar de hut

maar ze wilden hem nog niet meenemen.

Hij verzamelde zijn troepen bijna van de verslagen,

zijn woede alleen leidde tot brute weerstand.

Ik denk dat hij onder honderd lichamen heeft vertrapt,

Grace Ken kreeg alleen de bijl om zijn nek.

«Laat de zwaardbladen los,

bevochtig het koude strijkijzer!

Zegen hen met uw toorn,

verdrink Hurme in de beek! »

«Verberg je achter de schilden,

lafaards trekken zich al terug!

We zullen slagen als je wilt

de laatste mag begraven worden!”

Weinig mensen werden gespaard,

daarom begon het bloed te stromen.

Dus alleen de tijd kwam voor de held

geborduurd zwaard in zijn grapple

(maar een man onverzettelijke broers naast)

Leef voor altijd).

Te midden van zo'n verwoesting kwamen ze aan,

naar een ooit zo rustig dorp.

Daken gloeien in de kleuren van vlammen

en het bloed van de geliefde op de grond.

Zo'n woede wekte het op om door alle luchten te echoën.

Naar verder dan zo velen hebben gereisd

maar nog niet, ze zouden hem meenemen.

hoewel hij zijn troepen verzamelde van degenen die bijna verslagen waren,

alleen was het zijn woede die de wrede vijand schudde.

Honderden lijken vertrapte hij onder zijn voeten,

zijn bijl om hun nek als een blijk van barmhartigheid.

«De messen van uw zwaarden zullen worden vrijgelaten,

ijzer zo koud zal nu rood worden!

Geef ze een glimp van je haat,

Verdrink ze in de Streams of Gore! »

«Achter uw schilden zult u zich nu verstoppen,

al jullie lafaards kunnen beter vluchten!

Mocht je langs ons verlangen om te lopen,

onze laatste man die staat, je moet op de grond slaan! »

Slechts weinigen werden gespaard om dit verhaal te vertellen,

zo enorm begon het bloed te stromen.

En zo kwam de tijd van de krijger

met een geborduurd mes in de hand

(maar een onverzettelijke man met zijn broers aan zijn zijde)

als een legende leeft hij voor altijd).