Kivenkantaja - Moonsorrow

«¤rell¤ veden luodolla istuen

polviin p¤¤ns¤ painaneena.

Laineet kolean tuulen syleilyss¤

taakkansa saavat kantaakseen.

N¤hnyt on tulta, n¤hnyt on kuolemaa

mies petojen kasvattama.

N¤hnyt on h¤vityksen kansansa,

n¤hnyt mit¤ ei voi unohtaa.

Taivaille vannonut ikuista vihaa

kantaja miekan ruosteisen.

Kantaja kiven kironnut kuninkaita,

polttanut maat takanaan.

Laaksoihin k¤rsimysten,

virtaan vetten katkeruuden.

Polkuja seuraamatta

painon alle musertuen.

«¤rell¤ veden kurjalla karilla

hahmo raskain aatoksin.

Yksin kiroaa, hiekalle laskee

kiveenhakatun kohtalon.

Ei aukene taivas, ei nouse tuuli,

pilvet rantaa varjostavat.

Hiljaisuudessa kiroaa ja odottaa

matkaaja tyhj¤¤n huomiseen.

Sit¤ surua ei voi unohtaa,

ei kive¤ jalkoihin laskea.

Sit¤ vihaa ei voi tukahduttaa,

on hulluus kiven painona.

Sitting on a rock by the sea

with head bown to his knees.

Caressed by the coldest wind

the silent waves receive his burden.

Fire has he seen and death as well,

man grown up by beasts.

Destruction has he seen, of his own people,

seen what cannot be unmade.

Eternal hatred to all heavens

by a corroded blade he swore.

The bearer of stone, cursed has he kings

and burnt all the land behind.

To valleys of suffering,

into the stream of bitter rivers.

Aside paths made by man,

ever under crushing weight.

On an isolated rock by the sea

there sits a grief-stricken man.

Alone he curses and lays on the sand

a weighing fate carved in stone.

Yet skies don’t open, no wind shall rise

and clouds they shadow the shore.

In silence a roamer curses and waits

until another tomorrow.

An unforgotten grief

ever carried with the stone.

An unforsaken hatred,

madness weighing down the stone.

«Zittend op een watereilandje

met zijn knieën ingedrukt.

Golven in de omhelzing van een koude wind

hun lasten dragen.

Ik heb vuur gezien, ik heb de dood gezien

een man opgevoed door beesten.

Hij heeft de vernietiging van zijn volk gezien,

gezien wat niet vergeten kan worden.

Ik zwoer voor altijd aan de hemel

drager zwaard roestig.

De aanklager vervloekte de koningen,

verbrandden de landen achter hen.

De dalen van het lijden,

in de stroom van water bitterheid.

Zonder de paden te volgen

onder gewicht verpletteren.

"Bij het ellendige rif van het water"

karakter met zware atomen.

Alleen vloekend, vallend in het zand

het lot van de steenhouwer.

De lucht gaat niet open, de wind komt niet op,

wolken beschaduwen het strand.

In stilte, vloek en wacht

reiziger morgen leeg.

Dat verdriet kan niet worden vergeten,

geen stenen vallen op de voeten.

Die woede kan niet worden onderdrukt,

is waanzin als het gewicht van een steen.

Zittend op een rots aan zee

met het hoofd op zijn knieën gebogen.

Gestreeld door de koudste wind

de stille golven ontvangen zijn last.

Vuur heeft hij gezien en ook gestorven,

man opgegroeid door Beasts.

Vernietiging heeft hij gezien, van zijn eigen volk,

gezien wat niet ongedaan kan worden gemaakt.

Eeuwige haat tegen alle hemelen

bij een gecorrodeerd mes, zwoer hij.

De drager van steen, vervloekt heeft hij koningen

en verbrandde al het land erachter.

Naar de dalen van het lijden,

in de stroom van bittere rivieren.

Naast paden gemaakt door de mens,

ooit onder verpletterend gewicht.

Op een afgelegen rots aan zee

daar zit een rouwende man.

Alleen vloekt hij en ligt op het zand

een wegend lot in steen gebeiteld.

Maar de lucht is niet open, er zal geen wind opsteken

en wolken beschaduwen de kust.

In stilte vloekt en wacht een zwerver

tot nog een morgen.

Een onvergetelijk verdriet

ooit met de steen gedragen.

Een onopgemerkte haat,

Waanzin weegt op de steen.