Haaska - Moonsorrow

raunioita tuhotun kaupungin vierestä katsellen

vai yläpuolella auringon eksyneenä taivasta halkoen?

koska kuoli tuo kurja olento, tiedä en kynnet selässään hetken levähtää

kasvot hiekassa hetki katoaa

liian kauas katseensa hamuaa

kun eivät kotkatkaan pilvissä lennä

on rauta voimaton aikaa vastaan

kaikki aseensa joutuvat laskemaan

ja kaiken turhuuden unohtaen

suohon päätyy vielä tämäkin

vain tuhkaa poltetun kaupungin unet valloittajien

yläpuolella auringon tyhjyys olkoon maa täältä karkoitettujen

kynnet selässään hetken levähtää

kasvot hiekassa hetki katoaa

hitain askelin liian kaukaa

moni itselleen aarteita saalistaa

on rauta voimaton aikaa vastaan

kaikki lihassaan joutuvat kitumaan

turha on väsyneen odottaa

kuka valmis on matkastaan luopumaan

tällä tiellä ei kukaan kulje meitä vastaan

lopulta aika palkitsee

minkä ajassa ihminen kärsii

kuolema kalventaa kaikkien kasvot

jättää ruumiit kynsiin korppien

miekasta nielet veren jonka lasket

suohon päädyt vielä sinäkin

puiden oksilla, vuorten rinteillä

istuvat vaiti nuo hahmot

vain odottaen että polvillesi putoat

ja kasvosi hiekkaan painat

et enää liiku, silloin tiedät…

kijkend naar de ruïnes naast de verwoeste stad

of boven de zon verloren in de lucht?

omdat dat ellendige wezen stierf, ik weet het niet ik spijker even op zijn rug om te rusten

gezicht in het zand moment verdwijnt

te ver weg

wanneer de adelaars niet in de wolken vliegen

is ijzer machteloos tegen de tijd

al hun wapens moeten worden neergelaten

en alle ijdelheid vergeten

zelfs dit komt in het moeras terecht

alleen de as van de verbrande stad dromen van de veroveraars

boven de leegte van de zon laat de aarde van hier worden verdreven

nagels op zijn rug om even uit te rusten

gezicht in het zand moment verdwijnt

de langzaamste stappen te ver

velen jagen op schatten voor zichzelf

is ijzer machteloos tegen de tijd

iedereen in hun vlees zal lijden

onnodig wachten

wie is er klaar om zijn reis op te geven?

op dit pad loopt niemand ons tegen

uiteindelijk, tijd beloningen

in welke tijd de mens lijdt?

de dood kalmeert ieders gezicht

laat de lichamen in de klauwen van de raven

van het zwaard slik je het bloed dat je telt

je komt toch in het moeras terecht

op de takken van bomen, op de hellingen van de bergen

stil zitten bij die karakters

ik wacht gewoon tot je op je knieën valt

en je drukt je gezicht in het zand

je beweegt niet meer, dan weet je...