Outside Looking In* - Mary Chapin Carpenter

Everywhere I see the signs, pointing one direction

No more twists or crooked turns, leaving room for doubt

Where I used to take the time for quiet and reflection

Now I only hear the noise of what I am without

I see them walking hand in hand, and my eyes just want to linger

On those golden wedding bands, wrapped around their fingers

By the time I turn away, I feel it once again

I’m back in this familiar place, outside looking in

Baby, all the tears between us couldn’t fill the spaces

And all the word we grasped at, they just fell away

I kept waiting on forgiveness to fix the broken places

But nothing even like it ever came my way

And tonight I drove around, and the street came up before me

I took a turn and then I found this old house coming toward me

I heard the sound a heart must make when a memory’s caving in

Oh baby, what a hungry place, outside looking in

It’s the hardest kind of need

That never knows a reason

Are we such a lonely breed

Or just born in a lonely season

Baby, it’s all in the eyes

It’s where the reckoning begins

It’s where we linger like a sigh

It’s where we long to be pulled in

It’s where we learn to say goodbye without saying anything

Standing on the borderline, outside looking in

Overal zie ik de borden die in één richting wijzen

Geen wendingen of kromme bochten meer, waardoor er ruimte is voor twijfel

Waar ik vroeger de tijd nam voor rust en bezinning

Nu hoor ik alleen het geluid van wat ik ben zonder

Ik zie ze hand in hand lopen, en mijn ogen willen gewoon blijven hangen

Op die gouden trouwringen, om hun vingers gewikkeld

Tegen de tijd dat ik me afwend, voel ik het weer

Ik ben weer op deze vertrouwde plek, van buiten naar binnen kijkend

Schat, alle tranen tussen ons konden de ruimte niet vullen

En al het woord waar we naar grepen, ze vielen gewoon weg

Ik bleef wachten op vergeving om de kapotte plekken te repareren

Maar er is nooit iets op mijn pad gekomen

En vanavond reed ik rond, en de straat kwam voor me uit

Ik nam een ​​bocht en toen vond ik dit oude huis op me af komen

Ik hoorde het geluid dat een hart moet maken als een herinnering instort

Oh schat, wat een hongerige plek, buiten naar binnen kijkend

Het is de moeilijkste soort van behoefte

Dat kent nooit een reden

Zijn we zo'n eenzaam ras?

Of gewoon geboren in een eenzaam seizoen

Schat, het zit allemaal in de ogen

Het is waar de afrekening begint

Het is waar we blijven hangen als een zucht

Het is waar we graag naar toe worden getrokken

Hier leren we afscheid te nemen zonder iets te zeggen

Op de grens staan, naar buiten kijken