Learning The World - Mary Chapin Carpenter

Brief lies quietly on the passenger side,

Unwanted company on a long, long drive.

It turns down the quiet songs and turns up the dance.

It goes where you go, it’s been where you’ve been.

Pushing your empty car mile after mile,

Leaves you’re weeping in the wilderness of the supermarket aisle.

And iIn the late night kitchen light it sits in a chair

Watching you pretend that it’s not really there, but it is.

So it is and you ask

«Are you predator or friend?

The future or the past?»

It hands you your overcoat and opens the door.

You are learning the world again just as before,

But the first time was childhood and now you are grown,

Broken wide open, cut to the bone.

And all that you used to know is of no use at all,

The same eyes you’ve always had have you walking in the walls

And the same heart can’t understand why it’s so hard to feel,

What used to be true, it’s now so unreal, but it is.

So it its and you say

«I wish I were the wind, so that I could blow away»

Brief sits silently on the edge of your bed,

It’s closing your eyes, it’s stroking your head.

The dear old companion it’s taking aback

Watching you pretend it’s not really there.

Brief ligt rustig aan de passagierszijde,

Ongewenst gezelschap op een lange, lange rit.

Het zet de rustige liedjes zachter en de dans harder.

Het gaat waar je heen gaat, het is waar je bent geweest.

Kilometer na kilometer je lege auto duwen,

Laat je huilen in de wildernis van het gangpad van de supermarkt.

En iIn het late keukenlicht zit hij in een stoel

Kijken hoe je doet alsof het er niet echt is, maar het is er wel.

Dus het is en je vraagt

«Ben je een roofdier of een vriend?

De toekomst of het verleden?»

Hij geeft je je overjas en doet de deur open.

Je leert de wereld weer net als voorheen,

Maar de eerste keer was de kindertijd en nu ben je volwassen,

Wijd opengebroken, tot op het bot doorgesneden.

En alles wat je vroeger wist, heeft helemaal geen zin,

Dezelfde ogen die je altijd hebt gehad, laten je tussen de muren lopen

En hetzelfde hart kan niet begrijpen waarom het zo moeilijk te voelen is,

Wat vroeger waar was, is nu zo onwerkelijk, maar dat is het wel.

Dus het is en jij zegt

«Ik wou dat ik de wind was, zodat ik kon wegblazen»

Brief zit stil op de rand van je bed,

Het sluit je ogen, het streelt je hoofd.

De lieve oude metgezel die het verbaast

Kijken hoe je doet alsof het er niet echt is.