Fading Away - Mary Chapin Carpenter

You are fading away in pieces and parts

Like old china and glass, in fragments and shards

Moment by moment, a day at a time

By the side of the road, in the dark of the night

You are leaving me here like the seasons will do

Leaving nothing behind but I know it was you

That walked where I walk now, that stood where I stand

Some phantom performing a strange sleight of hand

And the places I see are returning once more

To the places I knew them to be long before

They merged with your laugh

They locked with your eyes

I have almost regained them

Along with my stride

You are turning to nothing like ash off a fire

As it rises and floats up higher and higher

As the flame slowly dies and the fire turns cold

Like the color of sky the higher you go

And the world that I see is returning once more

To the world that I knew it be long before

It had merged with your laugh

It had locked with your eyes

I’ve been letting it go, with all my goodbyes

You are blurring like memory and falling like dust

On old wedding bouquets, the roses and rust

On the wheel, on the mantle

In the quiet of day

You are vanishing slowly

You are fading away

Je vervaagt in stukjes en beetjes

Zoals oud porselein en glas, in fragmenten en scherven

Van moment tot moment, van dag tot dag

Aan de kant van de weg, in het donker van de nacht

Je laat me hier achter zoals de seizoenen zullen doen

Ik laat niets achter, maar ik weet dat jij het was

Dat liep waar ik nu loop, dat stond waar ik sta

Een of ander spook doet een vreemde goocheltruc

En de plaatsen die ik zie keren weer terug

Naar de plaatsen waarvan ik wist dat ze lang geleden waren

Ze versmolten met jouw lach

Ze sloten zich met je ogen

Ik heb ze bijna terug

Samen met mijn pas

Je verandert in niets als as van een vuur

Terwijl het stijgt en hoger en hoger zweeft

Terwijl de vlam langzaam dooft en het vuur koud wordt

Zoals de kleur van de lucht, hoe hoger je gaat

En de wereld die ik zie keert weer terug

Aan de wereld waarvan ik wist dat het lang geleden was

Het was versmolten met jouw lach

Het was vergrendeld met je ogen

Ik heb het laten gaan, met al mijn afscheid

Je vervaagt als een herinnering en valt als stof

Op oude bruidsboeketten, de rozen en roest

Op het wiel, op de mantel

In de rust van de dag

Je verdwijnt langzaam

Je vervaagt