Menneskekollektivet - Lost Girls, Jenny Hval, Håvard Volden

In the beginning, there is no word, and no eye

In the beginning, there is sound

In the beginning, we create with our mouths

Do we know who makes what sound?

Do we know who, from who, no

Sound is more familiar than subjects, and time, and time

We are, and sound hugs our bodies

There is darkness

Sound travels across it

Invisible bodies carry

Darkness leads us closer to what will in the future be called death

Which is now inseparable from what will in the futur be called life

W exist and sound hugs our bodies

I reach out for a vowel, and it’s so soft

I cannot distinguish a 'Y' from a thigh

At this time, there is no 'I', and we don’t know God

Can we ever truly be selfless and compassionate when we don’t know 'I',

I wonder?

I think about this as I am talking to Jehovah’s witnesses—they're at the door

What is human, is human, an 'I'?

A non-'I'?

A selfless action?

Can you ever really say you are knocking on a door as a selfless act?

Because you are imposing your belief on someone else

You are admitting that you believe that your belief is worth more than whatever

beliefs behind the door

You knock on the door because you believe in the context of a door,

and in conviction, preaching, spreading the good word

In the beginning, there is no good word

In the beginning, there is no word

There is voice, and it comes from somewhere

Invisible bodies bring it over to here, from there

Does that mean it doesn’t come from me?

I don’t know what who is

Isn’t the idea of God the idea of self?

I want to ask the Jehovahs

Perhaps that thing about selflessness boils down to my own limited

understanding of selflessness

To me, selflessness has a lot to do with singing

Kissing is a selfless act, or at least, potentially a selfless act

Singing could, should be about compassion

In the beginning, there is darkness

Sound travels across it

Invisible bodies carry

In the beginning, there is darkness

Sound travels across it

Invisible bodies carry

I try to go there

For I fail to go there

But somewhere it’s there

Fragmentary

Moments when I’m stretching out of myself

To get closer to you

Will I ever get close, closer, close enough to sound you

Together

Tissue and sound

Is what is stretching out of myself

Will I ever get close

Will I ever cross my hands?

Carried by invisible bodies, bodies, bodies, bodies, bodies, bodies

Now it’s where would I

If I had another’s mouth

To get closer to you

To sound you, to sound you, will I ever get close, closer, close enough to

sound you

Together, together, together, together, together, together, together, together

(Out) Together

(Out) Together

(Out) Together

(Out) Together

(Out) Together

Tissue and sound

Is what is stretching out of myself

Tissue and sound

Is what is stretching

Will I ever get close

Will I ever cross my hands?

Carried by invisible bodies

Carried, carried, carried, carried, carried, carried, carried, carried, carried,

carried, carried, carried, carried, carried

Stretching

Stretching out of myself

Out of myself

Who looks when I’m stretching

In the beginning, there is no 'I'

There is sound

Will I ever get, will I ever get, close, closer, close enough?

Close, closer, close enough

Close, closer, close enough

Close, closer, close enough

Close, closer, close enough

Close, closer, close enough

Close, closer, close enough

Close, closer, close enough

Close, closer, close enough

Close, closer, close enough

Close, closer, close enough

Close, closer, close enough

Close, closer, close enough

In het begin is er geen woord en geen oog

In het begin is er geluid

In het begin creëren we met onze mond

Weten we wie welk geluid maakt?

Weten we wie, van wie, nee?

Geluid is vertrouwder dan onderwerpen en tijd en tijd

Wij zijn, en geluid omhelst ons lichaam

Er is duisternis

Geluid reist eroverheen

Onzichtbare lichamen dragen

Duisternis brengt ons dichter bij wat in de toekomst de dood wordt genoemd

Wat nu onlosmakelijk verbonden is met wat in de toekomst leven wordt genoemd

We bestaan ​​en geluid omhelst ons lichaam

Ik reik uit naar een klinker, en het is zo zacht

Ik kan geen 'Y' van een dij onderscheiden

Op dit moment is er geen 'ik' en kennen we God niet

Kunnen we ooit echt onbaatzuchtig en medelevend zijn als we 'ik' niet kennen,

Ik vraag me af?

Ik denk hierover na terwijl ik met Jehovah’s getuigen praat — ze staan ​​voor de deur

Wat is menselijk, is menselijk, een 'ik'?

Een niet-'ik'?

Een onbaatzuchtige actie?

Kun je ooit echt zeggen dat je op een deur klopt als een onbaatzuchtige daad?

Omdat u uw geloof aan iemand anders oplegt

U geeft toe dat u gelooft dat uw overtuiging meer waard is dan wat dan ook

overtuigingen achter de deur

Je klopt op de deur omdat je gelooft in de context van een deur,

en in overtuiging, predikend, het goede woord verspreidend

In het begin is er geen goed woord

In het begin is er geen woord

Er is een stem, en die komt ergens vandaan

Onzichtbare lichamen brengen het naar hier, van daar

Betekent dit dat het niet van mij komt?

Ik weet niet wat wie is

Is het idee van God niet het idee van jezelf?

Ik wil de Jehova's vragen

Misschien komt dat ding over onbaatzuchtigheid neer op mijn eigen beperkte

begrip van onbaatzuchtigheid

Voor mij heeft onbaatzuchtigheid veel te maken met zingen

Zoenen is een onbaatzuchtige daad, of op zijn minst potentieel een onbaatzuchtige daad

Zingen kan, moet over compassie gaan

In het begin is er duisternis

Geluid reist eroverheen

Onzichtbare lichamen dragen

In het begin is er duisternis

Geluid reist eroverheen

Onzichtbare lichamen dragen

Ik probeer daarheen te gaan

Want ik slaag er niet in om daarheen te gaan

Maar ergens is het daar

Fragmentarisch

Momenten waarop ik mezelf uitrek

Om dichter bij je te komen

Zal ik ooit dichtbij, dichterbij, dichtbij genoeg komen om je te laten klinken?

Samen

Weefsel en geluid

Is wat uit mezelf strekt?

Zal ik ooit in de buurt komen?

Zal ik ooit mijn handen kruisen?

Gedragen door onzichtbare lichamen, lichamen, lichamen, lichamen, lichamen, lichamen

Nu is het waar zou ik

Als ik de mond van een ander had

Om dichter bij je te komen

Om je te laten klinken, om je te laten klinken, zal ik ooit dichtbij, dichterbij, dichtbij genoeg komen om

laat je horen

Samen, samen, samen, samen, samen, samen, samen, samen

(Samen uit

(Samen uit

(Samen uit

(Samen uit

(Samen uit

Weefsel en geluid

Is wat uit mezelf strekt?

Weefsel en geluid

Is wat aan het uitrekken is?

Zal ik ooit in de buurt komen?

Zal ik ooit mijn handen kruisen?

Gedragen door onzichtbare lichamen

Gedragen, gedragen, gedragen, gedragen, gedragen, gedragen, gedragen, gedragen, gedragen,

gedragen, gedragen, gedragen, gedragen, gedragen

uitrekken

Uit mezelf strekken

Uit mezelf

Wie kijkt er als ik me uitrek?

In het begin is er geen 'ik'

Er is geluid

Zal ik ooit, zal ik ooit, dichtbij, dichterbij, dichtbij genoeg komen?

Dichtbij, dichterbij, dichtbij genoeg

Dichtbij, dichterbij, dichtbij genoeg

Dichtbij, dichterbij, dichtbij genoeg

Dichtbij, dichterbij, dichtbij genoeg

Dichtbij, dichterbij, dichtbij genoeg

Dichtbij, dichterbij, dichtbij genoeg

Dichtbij, dichterbij, dichtbij genoeg

Dichtbij, dichterbij, dichtbij genoeg

Dichtbij, dichterbij, dichtbij genoeg

Dichtbij, dichterbij, dichtbij genoeg

Dichtbij, dichterbij, dichtbij genoeg

Dichtbij, dichterbij, dichtbij genoeg