Ordinary - Jenny Hval, Vivian Wang, Felicia Atkinson

So, tell me, that time in the sunset and we entered the sunlight and were apart,

like in every cliché revealing itself, like, it’s so stupid

Animal, husband, and wife, two strangers, and a representative from the

government forming a dissertation on love, but, with them, a ritual of course

One of my friends has to be wondering

Can I only write these things?

Not all the other things?

I don’t know

The curves on her face.

The most ordinary

The ones she sees the most

The ones that make her cringe

Yet have the power to calm her from her panic attacks

Because she knows her hands fit there

The skin makes room

Like the groove of my finger long after I take the wedding ring off

It wrote something there, on my finger

And my skin just gave in

finger

Coming through

Just gave in to the ordinary

Giving in to the ordinary

Giving in to the ordinary

To the ordinary

To the ordinary

To the ordinary

To the ordinary, ordinary

To the ordinary

To the ordinary

Ordinary, ordinary

Ordinary, ordinary

Ordinary, ordinary

Ordinary, ordinary

Ordinary

My finger

Outside again, the chaos

And I wonder what is lost

Long after I take the wedding ring off

We don’t always get to choose

When we’re close

And when we’re not

Dus, vertel me, die keer in de zonsondergang en we kwamen in het zonlicht en waren uit elkaar,

zoals in elk cliché dat zichzelf openbaart, zoals, het is zo dom

Dier, man en vrouw, twee vreemden en een vertegenwoordiger van de...

regering maakt een proefschrift over liefde, maar met hen natuurlijk een ritueel

Een van mijn vrienden vraagt ​​zich vast af

Mag ik alleen deze dingen schrijven?

Niet alle andere dingen?

Ik weet het niet

De rondingen op haar gezicht.

de meest gewone

Degene die ze het meest ziet

Degenen die haar doen huiveren

Maar heb de kracht om haar te kalmeren van haar paniekaanvallen

Omdat ze weet dat haar handen daar passen

De huid maakt ruimte

Zoals de groef van mijn vinger lang nadat ik de trouwring heb afgedaan

Het schreef daar iets, op mijn vinger

En mijn huid begaf het gewoon

vinger

Doorkomen

Heb net toegegeven aan het gewone

Toegeven aan het gewone

Toegeven aan het gewone

Naar het gewone

Naar het gewone

Naar het gewone

Naar het gewone, gewone

Naar het gewone

Naar het gewone

Gewoon, gewoon

Gewoon, gewoon

Gewoon, gewoon

Gewoon, gewoon

Normaal

Mijn vinger

Weer buiten, de chaos

En ik vraag me af wat er verloren is

Lang nadat ik de trouwring heb afgedaan

We kunnen niet altijd kiezen

Als we dichtbij zijn

En als we dat niet zijn