Pas De Justice Pas De Paix - La Rumeur

Voici les cadavres qu’la police ne veut pas voir

Dissimulés au soir sous la pénombre d’un dépotoir

Un sacré beau paquet de dépouilles empilées

Ça fait des monceaux de têtes renversées

Les yeux et la bouche en cendres

Ça coule, de grandes flaques rouges hérissées

De mains crispées qui cherchent encore à comprendre

Mais pas de lueurs pour les cafards a répondu l’ordre

Et le sang sèche et vire au noir à l’abri des mémoires

Dans l’silence qu’il faut croire complice des gyrophares

Des porcs armés aux trousses qui d’une balle plongent la course

Dans l’caniveau du non-lieu, où un juge nettoie les lieux

Et sans bruit, sans cri se referme alors un de ces casiers métalliques de

l’oubli, du déni

L’infamie en robe de magistrat, la sainte loi

Le droit bourgeois sur le front des victimes d'état distribue les crachats

Une rumeur provient du bas, échappe au brouhaha

On entend alors clamer: «pas de justice, pas d’paix «Ni les barricades éteintes sur des chemins recouverts

De milles éclats de verre

Où fument les carcasses éventrées de voitures calcinées, ni la colère privée

d’ailes

Ni l’désespoir tout au bout des pierres et des cocktails

Balancés à genoux, ni les barres de fer tordues

Sur les boucliers de l’ordre gonflés de noirs et d’opprobre

Ni les horizons barrés par les corbeaux et les hyènes

Ni tous ces rêves aspergés de gaz lacrymogène

Ni les gerbes fanées aux pieds des portraits assassinés

Ni les phrases amères que mâchent de trop vieux patriarches

Usés par la chaîne, par le mépris et le temps

Ni les larmes acides des mères

Ni la sueur ni le sang de la classe ouvrière

Rien n’se perd.

rien n’se perd, tout s’transforme

Et le brasier crépite, et le brasier crépite

Et votre putain de temple n’attend plus qu’on l’dynamite

Une rumeur provient du bas, échappe au brouhaha

On entend alors clamer: «pas de justice, pas d’paix »

Dit zijn de lijken die de politie niet wil zien

Verborgen in de avond onder de duisternis van een puinhoop

Een verdomd fijne stapel buit opgestapeld

Dat zijn stapels hoofden die naar achteren worden gegooid

Ogen en mond tot as

Het stroomt, grote stekelige rode plassen

Van gebalde handen die nog steeds proberen te begrijpen

Maar geen lichten voor kakkerlakken beantwoordden de bestelling?

En het bloed droogt op en wordt zwart in de beschutting van herinneringen

In de stilte die je moet geloven is de handlanger van de knipperende lichten

Gewapende varkens op de hielen die met een kogel de race storten

In de goot van het ontslag, waar een rechter de zaak schoonmaakt

En geruisloos, zonder te schreeuwen, een van die metalen lockers van

vergetelheid, ontkenning

Schande in de mantel van een magistraat, de heilige wet

Het burgerlijke recht op het front van de staatsslachtoffers verdeelt het spit

Een gerucht komt van beneden, ontsnapt aan de drukte

We horen dan de kreet: "geen gerechtigheid, geen vrede" Noch de barricades gedoofd op overdekte paden

Van duizend glasscherven

Waar de gestripte karkassen van verkoolde auto's roken, noch persoonlijke woede

van vleugels

Noch de wanhoop aan het einde van stenen en cocktails

Zwaaiend op mijn knieën, noch de gedraaide ijzeren staven

Op de schilden van orde gezwollen met zwart en schande

Noch horizonten versperd door kraaien en hyena's

Noch al die met traangas bespoten dromen

Noch de verdorde schoven aan de voeten van vermoorde portretten

Noch de bittere zinnen die door te oude patriarchen werden gekauwd

Gedragen door de ketting, door minachting en door de tijd

Noch de zure tranen van moeders

Noch het zweet, noch het bloed van de arbeidersklasse

Er gaat niets verloren.

niets is verloren, alles is getransformeerd

En de bles knettert, en de bles knettert

En je verdomde tempel wacht gewoon om opgeblazen te worden

Een gerucht komt van beneden, ontsnapt aan de drukte

We horen dan de kreet: "geen gerechtigheid, geen vrede"