L'ombre Sur La Mesure - La Rumeur

Je suis l’ombre sur la mesure

Le violent poison à l'écart de tout soupçon

Dans ce sombre récit dont personne se méfiera

Il s’agira de sang sur les murs au crépuscule d’une bavure

Je murmurais la haine enclavée dans les ZUP en région parisienne

L’amour comme rempart à la dérive

Au registre de ces âmes charitables plutôt naïves

Se perdent, donnent à ma palabre son caractère

Sourire kabyle dans les artères de ma ville

Voilà à quoi l’instinct de malfaiteur ma foi se familiarisera

Aux effusions sanguines d’une trop commune routine

La rue se massacre sous le ciel des damnés

N’importe quel trou du cul aujourd’hui est armé

Hier encore l’ombre d’un regard de travers sur le pavé se dissipait dans un

silence de mort

Le crime désormais a la parole trop facile

Crois-moi pour qu’on en rigole de joie sous ces lampadaires

Qui éclairent la misère et si j’exagère

L’obscurité la plus dense n’est jamais loin de la lumière la plus vive

Nourrit ces rumeurs de peur et de paranoïa à des heures tardives

Sous le tranchant de la lame d’un cran d’arrêt à vos risques et périls

Derrière les guirlandes d’acier d’une maison d’arrêt ou sur un disque vinyle

Considère moi comme une bombe

Dont tu as allumé la mèche

Et qui égrène les secondes

D’une saison blanche et sèche

Je suis l’ombre sur la mesure à la pointe d’une écriture

L’ombre de ces murs aux milles blessures que des bouches murmurent

Entre deux rondes furibondes du bleu criard ou blafard d’un gyrophare

Je tisse ma toile noire sur des cœurs hagards

Et je traîne mes guêtres sous les fenêtres de ces ruelles qui ont la lèpre

Au carrefour de la cour des miracles en débâcle

Sous les arcades malades où crisent les voies croisées de la faim et du vice

Je suis l’ombre cerclée de gris rouillé verrouillé sur une aire où rien ne

brille

Où les corps se compriment où la vue décline et où les brigadiers fulminent

Regarde ces silhouettes grises

Dont les rêves gisent sur le pavé couvert de pisse

Elles poussent toutes la même porte

En crachant sur le trottoir de leurs illusions mortes

Nous n’avons à perdre que nos pensées ternes

Te diront-elles avec le feu dans les yeux

De ceux qui sont prêts à tenter le diable, pourvu qu’il garnisse leurs tables

Et conjurent la misère, le fer et la pierre qui les enserrent

Je suis l’ombre sur la mesure et je sature

Dans les graves de cette basse qui monte d’une cave

Parmi la crasse et l'éther d’une trop vieille poudrière

Considère moi comme une bombe

Dont tu as allumé la mèche

Et qui égrène les secondes

D’une saison blanche et sèche

Ik ben de schaduw op de maat

Gewelddadig gif buiten verdenking

In dit donkere verhaal dat niemand zal wantrouwen

Het zal bloed op de muren zijn in de schemering van een veeg

Ik fluisterde de haat opgesloten in de ZUP's in de regio Parijs

Liefde als een bolwerk op drift

Aan die nogal naïeve liefdadigheidszielen

Verdwaal, geef mijn palaver zijn karakter

Kabyle glimlach in de slagaders van mijn stad

Dit is het instinct van de boosdoener waarmee mijn geloof vertrouwd zal raken

Tot het bloedvergieten van een te gewone routine

De straat wordt afgeslacht onder de hemel van de verdoemden

Elke klootzak is vandaag gewapend

Gisteren verdween de schaduw van een zijdelingse blik op het trottoir in een

doodstil

Criminaliteit spreekt nu te gemakkelijk

Geloof me we zullen lachen onder deze straatverlichting

Die de ellende verlichten en als ik overdrijf

De dichtste duisternis is nooit ver verwijderd van het helderste licht

Voedt die geruchten van angst en paranoia in de late uurtjes

Onder de rand van het mes een mes op eigen risico

Achter de stalen guirlandes van een huis van bewaring of op een vinylplaat

Zie mij als een bom

Wiens lont heb je aangestoken?

En de seconden wegtikken

Van een wit en droog seizoen

Ik ben de schaduw op de maat op het puntje van een schrift

De schaduw van deze muren met duizend wonden die monden fluisteren

Tussen twee furieuze rondes van het felle of lichtblauwe van een zwaailicht

Ik weef mijn donkere web over verwilderde harten

En ik sleep mijn slobkousen onder de ramen van deze steegjes die lepra hebben

Op het kruispunt van het afbrokkelende hof van wonderen

Onder de zieke arcades waar het kruispunt van honger en ondeugd elkaar kruisen

Ik ben de schaduw omringd door roestig grijs opgesloten in een gebied waar niets

schijnt

Waar lichamen samendrukken waar het zicht afneemt en verkenners fulmineren

Kijk naar deze grijze silhouetten

Wiens dromen op de stoep liggen bedekt met pis

Ze duwen allemaal op dezelfde deur

Spugen op de stoep van hun dode illusies

We hoeven alleen maar onze saaie gedachten kwijt te raken

Zullen ze het je vertellen met vuur in hun ogen?

Van degenen die bereid zijn de duivel te verleiden, zolang hij hun tafels maar siert

En afweer ellende, ijzer en steen die hen binden

Ik ben de schaduw op maat en ik verzadig

In de bas van deze bas die oprijst uit een kelder

Tussen het vuil en de ether van een te oud kruitvat

Zie mij als een bom

Wiens lont heb je aangestoken?

En de seconden wegtikken

Van een wit en droog seizoen