L'oiseau Fait Sa Cage - La Rumeur

Chaque cellule de son corps est le théâtre d’une guerre civile

Les années noires de son adolescence défilent

Regarde ta soeur comme elle grandit

Les murs décrépis du quartier lui parlent comme ils t’ont parlé à l'époque

A l’ombre de ces quelques esprits éclairés bien sûr

Par la lumière des commentaires déjà très anciens

Qui ne les prennent ni en pitié ni pour leur meilleur copain

Comme si le poids des confidences

Cela condamnait au silence puis aux mauvaises influences

Dieu merci, toute la chaleur que témoigne le foyer

Dans cette mer de béton il évitera de se noyer

Depuis le décès soudain de son vieux père trop vite mis en terre

Des suites d’une tumeur au poumon, à tellement respirer l’amiante

Et les vapeurs de goudron de ces rues commerçantes

Rebaptisées à la sueur de ses mains de prolétaire

Ou au volant de ces bulldozers prêts à servir le couvert

De ces entrepreneurs locaux qui auront toujours le dernier mot

Seul avec sa mère et une soeur en bas âge au quatrième étage

D’une tour vieille comme le monde si on en croit le décalage

Qu’il y a entre ce paysage ingrat et le centre-ville

Plutôt bourgeois et aéré, carrément tranquille

Le soir sous les fenêtres, dès que le ton monte

Il te dit avoir une revanche sur la vie

À qui daigne entendre ce qu’il te raconte avec cette part de récit

Donnant du coeur à l’ouvrage, aux pages noircies

De ses trop récents passages dans les parages

Entre nous, en 25 ans de vie de quartier

A côtoyer les mêmes bancs, l'été au bord de l'étang

Au pied des mêmes bâtiments l’hiver, toujours sans grand idylle

A part descendre toute la bière qu’on pourrait trouver en ville

Que reste-t-il ce soir?

A toi de voir mon frère

Avant de rejoindre ton pieu aux premiers coups de barre de fer

Parole d’un témoin oculaire fatigué dont les aveux opiniâtres

Ressemblent étrangement au vieux plâtre de ces murs délabrés

Le temps passe

L'étau se resserre

Et l’oiseau fait sa cage

Construit son nid de pierre

Le temps passe

L'étau se resserre

Quand l’oiseau fait sa cage

Construit son putain de nid de pierre

Jusqu’au jour où les pans de ces murs fissurés

Commencent à parler de travers

Trahissent ses blessures

Définissent les contours de son sale caractère

Ses cris de colère n’engagent que lui

Se confondent aux bruits des grincements d’un engrenage où l'échec scolaire

Enfante des cas sociaux, oriente leurs cas contraires

Vers ces filières pourries considérées comme l’aboutissement

D’une politique de l’emploi précaire

Qui a le mérite d'être claire comme la came

Lorsque qu’elle t’envoie au cimetière des hommes et des femmes

(Quand est-ce que tu vas regarder la réalité en face ?)

J’aimerais aller voir leurs enfants

A ces enculés de cols blancs

Se répète-t-il souvent

Approcher doucement de la trentaine

Sans grigri ni talisman dans ce désert de ciment

Il n’y a que chez les trous du cul

Que cette spirale de la honte vaut la peine d'être vécue

Ceux pour qui l’inculte est d’avant-garde

Ou le culte du grossiste, le parfait exemple de réussite

C’est bien triste

Ses yeux pleurent quand il regarde sous son sombre ciel

L’ombre d’une sage décision

Bombardée par le boucan et les odeurs de poubelle

J'écris son calvaire en poésie

Avec les mots qu’il préfère, me confie sa mère

Et tous les jours je prie

Pour peu qu’il s’en souvienne

Réfrène ses instincts de folie à grand peine

Spectateur de son propre drame

Avant saturé d’aigreur, vient allumer les sirènes d’alarme

Dès que la ville s’endort, comme par hasard

Au crépuscule d’une bavure ou d’un contentieux de pourritures

Cette atmosphère suffocante le déglingue doucement

Quand plus rien ne te distingue d’autrui

Tu t’aperçois comme ce monde est petit

Non seulement tu croises des seringues dans les aires de jeux

Mais la flemme partout dans notre système nerveux.

Tu me diras que

Toute volonté trouve son chemin si tant est qu’elle soit

Couronnée par un de ces plans de carrière d’ouvrier comme papa

Il le sait, il en souffre, putain

L’ingurgite trop vite sans digérer ce qu’il bouffe

Jusqu'à ce qu’il s'étouffe à l’agonie

Recrache son mal de vivre à la figure de n’importe qui

Les railleries des commères parleront de drogue dure (ben voyons)

Et les rumeurs les plus folles iront jusqu'à dire

Que désormais, il court derrière les pigeons

Dehors en caleçon, il se tape des barres de rire seul

Dans son bien triste délire et puis il tire la gueule

En se gardant de toute explication

Car la démence arrive

Par vagues successives et s’estompe

Bref, encore un légume de plus dans le potager

Pourri par le temps

Ecrasé par le poids de l'échec et les pierres contagieuses des murs

De ces putains de bâtiments

Elke cel in zijn lichaam is het toneel van een burgeroorlog

De donkere jaren van zijn adolescentie gaan voorbij

Kijk naar je zus terwijl ze groeit

De afbrokkelende muren van de buurt spreken tegen hem zoals ze toen tegen jou spraken

In de schaduw van die paar verlichte geesten natuurlijk

In het licht van reeds zeer oude commentaren

Die geen medelijden hebben met hen of hun beste vriend

Alsof het gewicht van vertrouwen

Het veroordeelde tot zwijgen en vervolgens tot kwade invloeden

Godzijdank alle warmte die de haard laat zien

In deze zee van beton zal hij niet verdrinken

Sinds de plotselinge dood van zijn oude vader te snel begraven

Van de nasleep van een longtumor, van het inademen van zoveel asbest

En de teerdampen van deze winkelstraten

Omgedoopt met het zweet van zijn proletarische handen

Of achter het stuur van die bulldozers die klaar staan ​​om de tafel te bedienen

Van die lokale ondernemers die altijd het laatste woord zullen hebben

Alleen met zijn moeder en een peuterzusje op de vierde verdieping

Van een toren zo oud als de wereld als we de verschuiving geloven

Wat is er tussen dit ondankbare landschap en het stadscentrum?

Eerder burgerlijk en luchtig, ronduit stil

's Avonds onder de ramen, zodra de toon stijgt

Hij zegt dat je wraak moet nemen op het leven

Wie verwaardigt zich te horen wat hij je vertelt met dit deel van het verhaal

Hart geven aan het werk, aan de zwartgeblakerde pagina's

Van zijn al te recente passages rond

Tussen ons, in 25 jaar buurtleven

Om in de zomer met dezelfde banken aan de rand van de vijver te wrijven

Aan de voet van dezelfde gebouwen in de winter, nog steeds zonder grote idylle

Behalve al het bier dat we in de stad konden vinden?

Wat blijft er vanavond over?

Het is aan jou om mijn broer te zien

Voordat u zich bij de eerste slagen van de ijzeren staaf aansluit bij uw inzet

Woord van een vermoeide ooggetuige wiens hardnekkige bekentenissen

Lijkt vreemd op het oude pleisterwerk van deze vervallen muren

Tijd verstrijkt

De strop wordt strakker

En de vogel maakt zijn kooi

Bouwt haar nest van steen

Tijd verstrijkt

De strop wordt strakker

Wanneer de vogel zijn kooi maakt

Bouw haar verdomde nest van steen

Tot de dag dat de delen van deze gebarsten muren

Begin zijwaarts te praten

Verraad zijn wonden

Definieer de contouren van zijn vuile karakter

Zijn kreten van woede zijn van hemzelf

Worden verward met de geluiden van het piepen van een versnelling waar schoolfalen

Brengt sociale gevallen voort, oriënteert hun tegengestelde gevallen

Naar deze rotte sectoren die als het hoogtepunt worden beschouwd

Een beleid van precaire werkgelegenheid

Wie heeft de verdienste om zo duidelijk te zijn als cam

Wanneer ze je naar het kerkhof van mannen en vrouwen stuurt

(Wanneer ga je de realiteit onder ogen zien?)

Ik zou graag naar hun kinderen willen gaan

Aan die witte boorden klootzakken

Herhaalt het zich vaak?

Langzaam nadert 30

Zonder grigri of talisman in deze cementwoestijn

Het is alleen onder de klootzakken

Dat deze spiraal van schaamte de moeite waard is om te leven

Degenen voor wie het ongeschoolde avant-garde is

Of de cultus van de groothandel, hét voorbeeld van succes

Het is echt triest

Zijn ogen tranen als hij onder zijn donkere hemel kijkt

De schaduw van een wijs besluit

Gebombardeerd door lawaai en afvalgeuren

Ik schrijf zijn beproeving in poëzie

Met zijn favoriete woorden, vertelt zijn moeder me

En elke dag bid ik

Zolang hij het zich herinnert

Bedwingt zijn waanzininstincten nauwelijks

Toeschouwer van zijn eigen drama

Voordat verzadigd met zuurheid, komen de alarmsirenes aan het licht

Zodra de stad in slaap valt, als bij toeval

In de schemering van een blunder of een rotgeschil

Deze verstikkende atmosfeer breekt het langzaam af

Wanneer niets je onderscheidt van anderen

Je realiseert je hoe klein deze wereld is

Je komt niet alleen naalden tegen in speeltuinen

Maar luiheid over ons hele zenuwstelsel.

Vertel je me dat?

Alles vindt zijn weg als dat zo is

Bekroond met een van die blauwe-boorden carrièreplannen zoals papa

Hij weet het, hij heeft er verdomme last van

Slikt het te snel door zonder te verteren wat het eet

Tot hij stikt van de pijn

Spuug de pijn van het leven in iemands gezicht uit

Roddels zullen praten over harddrugs (kom op)

En de wildste geruchten zullen zo ver gaan om te zeggen

Dat hij nu achter de duiven aan rent

Buiten in zijn boxer staat hij alleen te lachen

In zijn zeer trieste delirium en dan trekt hij zijn gezicht

Elke uitleg vermijden

Want dementie komt eraan

In opeenvolgende golven en fades

Kortom, nog een groente in de tuin

Verrot door de tijd

Verpletterd door het gewicht van de mislukking en de besmettelijke stenen van de muren

Van deze verdomde gebouwen