Dernier verre - La Rumeur

Ce serait un peu la B.O. d’ma pénombre

Un chemin sans Lune dont la boue m’encombre

Des mots d’peur et d’haine qui n’sont pas les miens

Ce froid qui m'étreint de la nuque aux reins

J’me sens parfois comme un enfant vieilli

Un chien sans adresse que sa mère maudit

Des coups, des cris qui n’réveillent pas les voisins

L’air manque, la peine est forte, ça ira mieux demain

Médusa m’foudroie dans mon panoptique

Ce berceau coupable d’un agneau colérique

Taillé dans l’chaos de ma France-Algérie

Où les ventres sont creux et les cœurs mal remplis

Quand les filles de mon père deviennent mes sœurs à vie

Et qu’il faut torcher six mômes avec l’amour d’une truie

Quand les démons d’ma mère libèrent leur furie

Et jettent un bras vengeur sur un bien faible ennemi

J’toucherai l’Soleil

Avant l’grand sommeil

Trois belles âmes, l’amour d’une femme

Suffiront, j’crois, à m’tenir en éveil

Perpignan à c’t époque me fait des trous dans l’froc

J’ai la morve aux narines et une gourmette en toc

L’instit' me fout la trousse avec sa nostalgie

J’ignore encore tout du mot «colonie»

Faut s’ouvrir des fenêtres comme les Gitans espagnols

S’accrocher en vélo à l’arrière des bagnoles

Exploser des bouteilles sur l’chemin d’l'école

Écorcher ce chat qui m’avait foutu une tôle

Y’a la plage l'été pour se délester

Mais la terrasse est privée, merci de pas l’infester

Tu finis par t’barrer, non sans protester

Ce Sud, putain c’que j’ai pu l’détester

De retour à la maison, le pain cuit dans l’four

Mes grandes sœurs s’relaient entre la cuisine et les cours

Personne ne moufte, le daron dans l’salon me fixe comme s’il ignorait mon nom

Et dans ces mains tremble un ceinturon

J’entends gémir dans la chambre close

Quand elle pleure la vie qu’elle n’a pas eu, c’est fou c’que ma mère cause

Et lorsqu’elle passe la porte dans sa robe rose

J’recule sous les insultes et j’ai mal pour son visage couvert d’ecchymoses

J’toucherai l’Soleil

Avant l’grand sommeil

Trois belles âmes, l’amour d’une femme

Suffiront, j’crois, à m’tenir en éveil

Het zou een beetje lijken op de soundtrack van mijn duisternis

Een maanloos pad waarvan de modder mij hindert

Woorden van angst en haat die niet van mij zijn

Deze kou die me omhelst van de nek tot de nieren

Soms voel ik me net een oud kind

Een ongeadresseerde hond vervloekt door zijn moeder

Klappen, kreten die de buren niet wakker maken

De lucht ontbreekt, de pijn is sterk, morgen zal het beter zijn

Medusa slaat me neer in mijn panopticum

Deze schuldige wieg van een boos lam

Snijd in de chaos van mijn Frankrijk-Algerije

Waar buiken hol zijn en harten ongevuld

Wanneer de dochters van mijn vader mijn zussen voor het leven worden

En je moet zes kinderen afvegen met de liefde van een zeug

Wanneer de demonen van mijn moeder hun woede ontketenen

En gooi een wrekende arm naar een zwakke vijand

Ik zal de zon aanraken

Voor de grote slaap

Drie mooie zielen, de liefde van één vrouw

Zal genoeg zijn, geloof ik, om me wakker te houden

Perpignan maakte destijds gaten in mijn broek

Ik heb snot in mijn neusgaten en een neparmband

Het instituut neukt me met zijn nostalgie

Ik ken het woord "kolonie" nog niet.

Je moet ramen openen zoals de Spaanse zigeuners

Op de fiets achter de auto's klampen

Ontploffen flessen op weg naar school

Huid die kat die me verpest heeft

Er is het strand in de zomer om te lossen

Maar het terras is privé, plaag het alsjeblieft niet

Uiteindelijk ga je weg, niet zonder te protesteren

Dit zuiden, verdomme ik haatte het

Weer thuis, brood gebakken in de oven

Mijn grote zussen wisselen elkaar af tussen de keuken en de lessen

Niemand dempt, de daron in de woonkamer staart me aan alsof hij mijn naam niet kent

En in deze handen beeft een riem

Ik hoor gekreun in de afgesloten kamer

Als ze huilt over het leven dat ze niet had, is het gek wat mijn moeder heeft veroorzaakt

En als ze door de deur loopt in haar roze jurk

Ik deins terug onder de beledigingen en ik doe pijn voor zijn gezicht bedekt met blauwe plekken

Ik zal de zon aanraken

Voor de grote slaap

Drie mooie zielen, de liefde van één vrouw

Zal genoeg zijn, geloof ik, om me wakker te houden