C'est Pas Ta Faute Moha - La Rumeur

Moha ce soir a des éclats

D’eau vague et trouble dans le regard

Il n’parlera à personne et personne n’entendra

Le vacarme assourdissant des lames de couteaux

Qui s’aiguisent en crissant dans l’fond noir d’son cerveau

Moha est en chute libre, rien ne vibre

Entre les quatre sales murs d’une cellule en craquelures

Qui s’moque de ses brûlures

Et la tête dans l’creux des mains

C’est lui-même qu’il maudit et maudira encore demain

Car rien n’caresse la vie

Quand à la fleur de tes vingt ans

Y a dans l’cœur un clou qui vrille

Qui t’remplit du sentiment de n’avoir rien pour toi qui brille

A part la culpabilité d’faire couler

Les larmes de ton vieux père épuisé

Et il faut dire que bien souvent

Tu passais l’temps à la recherche de pansements

A appliquer sur tes larges plaies

Vives ou à peine cicatrisées

Et il faut dire

Qu’on t’a appris à redouter tes propres gestes

A peindre en gris ton nom banni

Et ton berceau dont il ne reste

Que des étoffes traditionnelles

Fouettées d’mépris à un point tel

Qu’elles ont honte de leur couleur

Mais toi ce soir tu payes encore

Après avoir goûté au tort

De n’pas être né où il fallait

Et c’est pas faute d’avoir voulu lever l’ancre

Qui t’retient, toi et les tiens

Et c’est pas faute d’avoir voulu prendre ta revanche

Sur toutes ces cases où on enferme les yeux des cancres

Et c’est pas faute d’avoir voulu au moins une fois te sentir beau

De cette foutue saloperie d’rue

Seulement voilà, les seules armes qu’on t’a laissées

Etaient en fait empoisonnées

Et la justice t’a rattrapée, elle t’attendait

Sur ce chemin qu’elle a tracé

Pour les récalcitrants de ton espèce

Et d’un coup d’plume elle disperse

Pour des années et des années, cette folle ivresse d'échapper

A ce ciel terne qui suce tes veines

Moha vanavond heeft scherven

Vaag en troebel water in het oog

Hij zal met niemand praten en niemand zal het horen

Het oorverdovende lawaai van messen

Die worden aangescherpt door te piepen op de zwarte achtergrond van zijn hersenen

Moha is in vrije val, niets trilt

Tussen de vier vuile muren van een krakende cel

Wie lacht om zijn brandwonden

En hoofd in de komvormige handen

Hij is het zelf die vloekt en morgen weer zal vloeken

Omdat niets het leven streelt

Wanneer in de bloei van je twintiger jaren

Er is een draaiende spijker in het hart

Die jou vervult met het gevoel niets voor jou te hebben dat straalt

Afgezien van de schuld van het zinken

De tranen van je uitgeputte oude vader

En dat moet gezegd worden, heel vaak

Je hebt de tijd besteed aan het zoeken naar verband

Breng aan op je grote wonden

Levend of nauwelijks genezen

En het moet gezegd worden

Dat je geleerd hebt bang te zijn voor je eigen acties

Om je verbannen naam grijs te schilderen

En jouw wieg waar niets meer van over is

Alleen traditionele stoffen

Op zo'n manier met minachting geslagen

Ze schamen zich voor hun kleur

Maar vanavond betaal je nog steeds

Na verkeerd geproefd te hebben

Van niet geboren worden waar het zou moeten zijn

En het is niet omdat ik het anker niet wil wegen

Wie houdt jou en de jouwen vast

En het is niet omdat je wraak wilt nemen

Op al deze dozen waar we de ogen van sukkels sluiten

En het is niet omdat je je minstens één keer mooi wilt voelen

Van deze verdomde straat shit

Alleen hier, de enige wapens die we je hebben achtergelaten

Waren eigenlijk vergiftigd

En justitie heeft je ingehaald, ze wachtte op je

Op dit pad dat ze maakte

Voor de weerspannige van jouw soort

En met een pennenstreek verspreidt ze zich

Jaren en jaren, deze gekke dronkenschap van ontsnappen

Naar deze doffe lucht die je aderen zuigt