Moha - La Rumeur

Il se fait tard, très tard, bientôt le soleil

Et Moha n’a pas sommeil, il veille les yeux vides

Sur le carreau aride au mur de sa minuscule cellule

Une cigarette mal roulée se consume et tremble

Aux bouts de ses doigts exsangues

Qui semblent mourir le long de sa jambe

Moha ne bronche pas, les mots sont froids

Leur écho se cogne aux parois

De cette cage qu’il partage avec un rayon de lune voilée

Et quelques rats pressés, aux pas vifs et feutrés

Par terre, un miroir s’est éparpillé en mille fragments de verre

Parmi deux, trois bibelots, des vêtements, une radio

Et des livres coincés sous un meuble renversé

Une sale odeur aux relents d’urine et d’excréments

Flâne et se pavane depuis que les chiottes sont tombées en panne

La tête dans une volute de fumée diaphane

Moha accroupi aux pieds du lit

Serre dans sa main une photo jaunie

Une vieille photo où un grand homme droit a mis sa plus belle chéchia

Un grand homme droit que tout le monde fête à son retour de la Mecque

Mais un grand homme droit qui vient de partir dans un ultime soupir

Un peu de sel sur une plaie ouverte…

Durant la promenade, à l'écart des camarades

De misère habituels, et selon le rituel

Moha tourne et tourne, puis s’enroule en boule

Dans des mots qu’il traîne, chuchotés à lui-même

Des mots qui malmènent, qui se referment

Et qui drainent de lourdes larmes blanches

Très vite essuyées d’un revers de manche

Il avait tant à lui dire, tant de choses à finir

Rattraper le pire, voir s’esquisser un sourire sur son visage

Où l'âge avait creusé les entailles

D’une trop longue bataille sur des sentiers de feraille

Et Moha s’injurie, et Moha se maudit

En tirant la courte corde de sa chienne de vie

Sans grandes œuvres, ponctuée de basses manœuvres

Comme un mauvais fleuve

A la sortie de l'échec, on lui a vite appris à conjuguer du bec

Sur des pupitres en bois sec

Les blocs de Nanterre ont des mâchoires de fer

Et le cachot tire la chasse en effaçant les traces

Un coup de sifflet ramène tout le monde à l’entrée

Et on se presse encore, sans la force d’un effort

A l’exacte verticale des miradors

Un peu de sel sur une plaie ouverte…

Il se fait tard, très tard, bientôt le soleil

Moha dort d’un lourd sommeil

Au matin, il se rendra à l’atelier souder des pièces d’acier

De quoi payer le miel de sa gamelle

Et puis, si la fatigue se tait, il relira cette lettre froissée

Qu’il n’a pas pu envoyer, et qui semble saigner

Sous les toits d’ardoise du pénitencier

Het wordt laat, heel laat, binnenkort de zon

En Moha is niet slaperig, hij wordt wakker met lege ogen

Op de kale tegelwand van zijn kleine cel

Een slecht opgerolde sigaret rookt en trilt

Op zijn bloedeloze vingertoppen

Die lijken te sterven langs haar been

Moha deins niet terug, de woorden zijn koud

Hun echo raakt de muren

Vanuit deze kooi deelt hij met een gesluierde manestraal

En een paar ratten die haast hebben, met snelle en zachte stappen

Op de vloer viel een spiegel uiteen in duizend glasscherven

Tussen twee, drie snuisterijen, kleding, een radio

En boeken vast onder een omgevallen kast

Een vieze geur met hints van urine en uitwerpselen

Loungen en strutting sinds het toilet kapot ging

Hoofd in een sliert doorschijnende rook

Moha gehurkt aan het voeteneind van het bed

Houdt een vergeelde foto in haar hand

Een oude foto waarop een lange hetero man zijn mooiste chechia aantrok

Een grote oprechte man die iedereen viert als hij terugkeert uit Mekka

Maar een lange hetero man die net met een laatste zucht vertrok

Een beetje zout op een open wond...

Tijdens de wandeling, weg van kameraden

Van gewone ellende, en volgens ritueel

Moha draait en draait en rolt dan op tot een bal

In woorden sleept hij, fluisterde hij tegen zichzelf

Woorden die pijn doen, die stopten

En die zware witte tranen afvoeren

Heel snel weggevaagd met een tegenslag

Hij had haar zoveel te vertellen, zoveel om af te maken

Maak het ergste goed, zie een glimlach op haar gezicht

Waar de leeftijd de inkepingen had gegraven

Van een te lange strijd op schrootsporen

En Moha vervloekt zichzelf, en Moha vervloekt zichzelf

Trekken aan het korte touw van zijn levenshond

Zonder grote werken, onderbroken door lage manoeuvres

Als een slechte rivier

Bij het verlaten van de mislukking, werd hij snel geleerd om de snavel te vervoegen

Op droge houten bureaus

Nanterre-blokken hebben ijzeren kaken

En de kerker spoelt de sporen door

Een fluitje brengt iedereen terug naar de ingang

En we haasten ons weer, zonder de kracht van een inspanning

Op de exacte verticaal van de wachttorens

Een beetje zout op een open wond...

Het wordt laat, heel laat, binnenkort de zon

Moha slaapt een zware slaap

In de ochtend gaat hij naar de werkplaats om stukken staal te lassen

Wat te betalen voor de honing van zijn kom?

En dan, als de vermoeidheid afneemt, zal hij die verfrommelde brief opnieuw lezen

Dat hij niet kon sturen, en dat lijkt te bloeden

Onder de leien daken van de penitentiaire inrichting