Ma routine - La Rumeur

C’est trop long, trop loin, trop près d’la paralysie

Trop long, trop loin, bien loin des fantaisies

C’est juste au milieu des cendres

Là où il pleut des cordes pour s’pendre

Là où y a qu’des cadavres à étendre

A ceux restés sur l’côté, restés sur l’carreau

Vont-ils revenir entiers, vont-ils devenir paros?

J’attends toujours l’oseille, la paye, la fin du mois

J’attends qu’mes créanciers se fassent balancer du toit

Qu’ils se demandent encore pourquoi

Le regard froid ne se retourne même pas vers toi

Mais regarde-toi, allez souris

Dans ton trou d’souris

Et couche-toi dans ton lit comme si y avait Katsumi

Ce soir j’bouffe ma routine comme un steak haché pâtes

Le frère était pressé, voulait pas finir à pattes

Go fast, faut remplir l’go-fri

Tu veux des gosses tu veux pouvoir tout leur offrir

Loin des écoles pourries qui nous ont pas entendus

Loin de ces vies suspendues dans un couloir perdu

Il n’a pas remonté les manches mais enfilé les gants

J’comprends que l’bleu d’travail n’a toujours rien d'élégant

Un mort à la bijouterie

Grosse gov' et le regard sur lui

Le font passer pour le parrain de la filouterie

Il l’avait vu au cinéma comme les flics son cinéma

Et j’fais qu’brosser l’panorama

Devenu paranoïaque, sous substances à l’ammoniac

Se fout des salamalecs, veut juste une île et une femme paradisiaques

Partir loin, putain d’routine meurtrière

Moi j’bois mon café noir

J’lis ma feuille de chou ses faits divers

J’pars, il fait noir, j’rentre, il fait noir, putain c’est déjà l’hiver

«Du sommeil, du soleil, de l’oseille» résonne comme un leitmotiv

C’est moins rébarbatif

Il s’fait son kif à Saint-Barth, putes et bête d’appart'

Mais dans les mains n’a jamais eu toutes les cartes

Une mère dépressive et son fils, v’là les cicatrices

Délinquance, flics, huissiers

Tu connais l’histoire, comment ne pas glisser

Est-ce qu’on nous laisse croire en l’escroquerie

Qu’est notre existence, comme une évidence

N’a jamais eu confiance en la Providence

Ni en son baveux et la jurisprudence

Et moi j’prends ma pilule bleue, dans mon Neverland

Dans mon train-train d’banlieue qui rêve de voiture allemande

Trêve limitée, vision formatée

Voilà de quoi j’devrais m’contenter

Sans trop contester

Et puis rester dans les clous, dans mon trou

J’ai comme un code-barre qui m’empêche de m'écarter de la troupe

De mon torchon j’n’ai pas fini la page

Celle qu’il aurait voulu tourner pour ne pas finir en cage

Argent sale, et au final aussi du sang sur les mains

L’article dit qu’il s’est fait buter comme un chien

(routine meurtrière putain d’routine meurtrière)

Het is te lang, te ver, te dicht bij verlamming

Te lang, te ver, ver van fantasieën

Het is precies in het midden van de as

Waar het regent touwen om op te hangen

Waar er alleen lijken zijn om te leggen

Aan degenen links op de zijkant, links op de vloer

Komen ze heel terug, worden ze paros?

Ik wacht nog steeds op de zuring, het loon, het einde van de maand

Ik wacht tot mijn schuldeisers van het dak worden gegooid

Laat ze zich nog steeds afvragen waarom

De koude blik keert niet eens terug naar jou

Maar kijk naar jezelf, ga lachen

In je muizenhol

En lig in je bed alsof er Katsumi . is

Vanavond eet ik mijn routine als een pasta gehakt steak

De broer had haast, wilde niet overeind komen

Ga snel, moet de go-fri . vullen

Je wilt kinderen, je wilt ze alles kunnen geven

Ver van de rotte scholen die ons niet hoorden

Ver van die levens die in een verloren gang hangen

Hij rolde de mouwen niet op maar trok de handschoenen aan

Ik begrijp dat overalls nog steeds niet elegant zijn

Een dode bij de juwelier

Grote regering en de blik op hem

Geef hem door als de peetvader van bedrog

Hij had het in de bioscoop gezien zoals de politie hun bioscoop

En ik poets alleen het panorama

Paranoïde worden, onder stoffen met ammoniak

Geef niet om salamalecs, wil gewoon een paradijselijk eiland en een vrouw

Ga ver weg, verdomde moorddadige routine

Ik drink mijn koffie zwart

Ik las mijn koolblad zijn diverse feiten

Ik ga weg, het is donker, ik ga naar huis, het is donker, verdomme het is al winter

"Slaap, zon, zuring" resoneert als een rode draad

Het is minder eng

Hij krijgt zijn kicks in Saint-Barth, hoeren en flatbeesten

Maar in de handen had nooit alle kaarten

Een depressieve moeder en haar zoon, hier zijn de littekens

Delinquentie, politie, deurwaarders

Je kent het verhaal, hoe je niet moet uitglijden

Worden we ertoe gebracht te geloven in de zwendel?

Wat is ons bestaan, als bewijs?

Nooit vertrouwd in Providence

Noch in zijn kwijlen en jurisprudentie

En ik neem mijn blauwe pil, in mijn Neverland

In mijn voorstedelijke routine dromen van een Duitse auto

Beperkte wapenstilstand, geformatteerde visie

Dat is waar ik genoegen mee moet nemen

Zonder al te veel argumenten

En blijf dan in de nagels, in mijn gat

Ik heb een streepjescode die voorkomt dat ik van de troep afwijk

Van mijn vod heb ik de pagina nog niet af

Degene die hij graag had willen schieten om niet in een kooi te belanden

Vies geld, en uiteindelijk ook bloed aan de handen

Het artikel zegt dat hij in elkaar werd geslagen als een hond

(moorddadige routine verdomde moorddadige routine)