Le Poumon Des Peuples - La Rumeur

Je suis le poumon des peuples

(je suis le poumon des peuples)

Je veux dévorer l’air et cracher l’orage

(cracher l’orage)

Je suis le poumon des peuples

(je suis le poumon des peuples)

L’acier de mon fusil ne rouillera pas en cage

Je suis le poumon des peuples

J’ai l'âge de tous les esclavages

L'âge du claquement du fouet des fers cousus au visage

Des traites infâmes, des ghettos de l'âme que se partage

La race des vautours

Pour sertir d’or et d’argent son plumage

J’ai tout construit, tout produit, tout porté, tout forgé

Je sais tout du labeur, de l’effort, de la sueur

De la paille et des guenilles pour habiller mon cœur

J’ai tant donné, tant saigné pour que poussent des fleurs

On m’a tant pris, tant menti pour l’air pur de mes asphyxieurs

Mes rides sont ces meurtrissures laissées par des siècles

De fortune bâties sur mes obsèques

Par des siècles de démence arrosée d’eau bénite

D’absinthe maudite, de mon sang qui gicle, brûlant comme l’acide

Je suis le poumon des peuples

Ecoutez ces convulsions fiévreuses

C’est mon pouls qui s'ébroue parmi les cloisons dévoreuses

C’est mon souffle qui se braque dans les crissements opaques de l’usine

Ou sous l’estrade des profondeurs brûlantes de la mine

Inutile de me rejoindre si vos ventres ne cessent de geindre

Trop d’larmes s’enlisent l’une dans l’autre

Se figent dans le plomb, dans le silence se vautrent

Les sanglots longs… sied aux apôtres

Pas à ma soif de briser les chaînes et les croix, moi

Moi je veux des armes, lourdes comme l’espoir

Terribles comme ces soirs, dure joie main de ma gloire

Où enfin le feu enfile les peuples, les forêts et les villes

De milliers d’ombres en furie parties ensevelir la nuit

Les vieux monstres vomis des entrailles repues de bourgeois

Je suis…

Je suis le poumon des peuples et je vous l’annonce en guise de semonce

Ce monde d’abattoir bientôt poirera dans les ronces

Trop faim de terre et d’azur, de miel pour mon futur

Je vous l’annonce en guise de semonce

D’autres voix de fer arrachées aux muselières

D’autres gardes éclairs, baignés de lumière

Enfourcheront ma colère, mes artères, mon souffle

Jusqu'à c’que le dernier des loups étouffe

Mon histoire n’est pas finie, mon histoire est l’Histoire

Et l’humanité libérée mon rêve le plus enfoui

Le plus lynché, le plus chargé de charniers

De ruisseaux de sang pissant par les pores

De ce monde marchand où l’on sacre ma mort

Je suis le poumon des peuples et je vous l’annonce en guise de semonce

Ce nouveau siècle m’appartient et battra dans mes mains

Comme un cœur arraché de la poitrine

De ceux qui boivent le nectar dans le crâne des victimes

Ik ben de long van het volk

(Ik ben de long van de mensen)

Ik wil de lucht verslinden en de storm spuwen

(spuug de storm uit)

Ik ben de long van het volk

(Ik ben de long van de mensen)

Mijn geweerstaal roest niet in een kooi

Ik ben de long van het volk

Ik ben de leeftijd van alle slavernij

De leeftijd van de klap van de zweep van de ijzers genaaid aan het gezicht

Beruchte dammen, gedeelde soulgetto's

Het ras van gieren

Om zijn verenkleed in goud en zilver te zetten

Ik heb alles gebouwd, alles geproduceerd, alles gedragen, alles gesmeed

Ik weet alles over zwoegen, inspanning, zweet

Stro en vodden om mijn hart te kleden

Ik heb zo veel gegeven, zo veel gebloed om bloemen te laten groeien

Ik ben zo veel genomen, zo belogen voor de zuivere lucht van mijn verstikkers

Mijn rimpels zijn die blauwe plekken die eeuwenlang zijn achtergelaten

Fortuinen gebouwd op mijn begrafenis

Door eeuwen van waanzin besprenkeld met wijwater

Van vervloekte absint, van mijn spattend bloed, brandend als zuur

Ik ben de long van het volk

Luister naar deze koortsachtige stuiptrekkingen

Het is mijn hartslag die trilt tussen de verslindende wanden

Het is mijn adem die tegen het ondoorzichtige gekrijs van de fabriek slaat

Of onder het podium van de brandende diepten van de mijn

Je hoeft niet met me mee te doen als je buiken blijven kreunen

Te veel tranen zinken in elkaar

Bevriezen in lood, wentelen in stilte

Het lange snikken... past bij de apostelen

Niet voor mijn dorst om kettingen en kruisen te breken, ik

Ik wil wapens, zwaar als hoop

Vreselijk als die avonden, harde vreugdehand van mijn glorie

Waar uiteindelijk het vuur de volkeren, de bossen en de steden doorkruist

Duizenden woedende schaduwen zijn de nacht gaan begraven

Oude freaks kotsen verzadigde ingewanden van bourgeois

Ik ben…

Ik ben de long van de volkeren en ik kondig het u aan als een waarschuwing

Deze slachthuiswereld zal binnenkort wegrotten in de braamstruiken

Te hongerig naar aarde en azuur, schat voor mijn toekomst

Ik kondig het aan als een waarschuwing

Andere ijzeren stemmen die uit muilkorven zijn gescheurd

Andere bliksemafleiders, badend in licht

Zal schrijlings zijn op mijn woede, mijn slagaders, mijn adem

Tot de laatste van de wolven stikt

Mijn verhaal is nog niet voorbij, mijn verhaal is geschiedenis

En de mensheid heeft mijn diepste droom bevrijd

De meest gelyncht, de meest beladen met massagraven

Stromen bloed die door de poriën stromen

Van deze handelswereld waar ze mijn dood heiligen

Ik ben de long van de volkeren en ik kondig het u aan als een waarschuwing

Deze nieuwe eeuw is van mij en zal in mijn handen kloppen

Als een hart uit de borst gescheurd

Van degenen die de nectar drinken uit de schedels van de slachtoffers