Carnet de déroute, pt. 1 - La Rumeur

Ça sent pas bon dans c’pub

Décidément quelle angoisse cette musique de club

Vite, un coin d’silence pour me casser l’crâne

Le bruit du monde m'éloigne

Mes deux fois vingt ans ou presque témoignent du grotesque

Quand la soif me gagne comme le parfum d’une nymphomane

Je connais trop bien ce processus profane pour l’avoir conjugué

Dans toutes les langues, scruté sous tous les angles

Des rades les plus exsangues de ma ville

Au coin d’une feuille qui traîne

Un œil sur le fond d’mon larfeuille

Rien d’faramineux, à peine de quoi sauter dans un fiacre à l’arrêt

Et encore heureux

Car je n’suis pas d’humeur à lever l’pouce

Une fois la vitre baissée, qui embraye puis s’arrache en douce

Au point où j’en suis

En cas d’méprise j’me jette sur son pare-brise et pisse sur le toit ouvrant

Puis bagarre, qu’il soit petit ou grand

Malgré le peu d’neurones qui m’reste

La suite, commissariat Gare de l’Est

«Mon pauvre ami!

Vous êtes la perpétuelle victime de l’esprit querelleur de vos

contemporains.

Hein!

On vous cherche, on vous provoque, on vous persécute!

Une sorte de fatalité.

C’est bien ça?»

Bah question d'âge sans doute.

T’façons j’ai cuvé toute la bière que j’ai

trouvée sur ma route et finalement, rien, plus rien, le vide, le néant.

J’ai marché et fait l'équivalent de… porte d’Orléans à la porte St-Ouen pour

tout vomir dans un coin

«C'est la 3ème fois cette année, et la dernière j’espère, que vous êtes

poursuivi pour coups et blessures»

Bah, j’parlerai en présence de mon avocat.

Outrage et rébellion envers une

personne dépositaire de l’autorité publique… putain c’est long ça!

J'étais pas dans mon état… quand j’sors je bois, comme toi non?

Comme toi, hein?

Non j’suivrai pas…

Het ruikt niet lekker in deze kroeg

Echt wat een angst voor deze clubmuziek

Snel, een hoekje stilte om mijn schedel te breken

Het lawaai van de wereld drijft me weg

Mijn twee keer twintig jaar of bijna getuigen van het groteske

Wanneer de dorst me raakt als het parfum van een nymfomane

Ik ken dit profane proces te goed om het te hebben vervoegd

In alle talen, vanuit alle hoeken bekeken

Van de bloedigste havens in mijn stad

Op de hoek van een achterblijvend blad

Een oog op de bodem van mijn larfeuille

Niets groots, nauwelijks genoeg om in een stilstaande taxi te springen

En nog steeds blij

Omdat ik niet in de stemming ben om een ​​duim omhoog te geven

Zodra het raam naar beneden is, scheurt het voorzichtig weg

naar waar ik ben

Bij misverstand gooi ik mezelf op zijn voorruit en pis op het zonnedak

Vecht dan of het nu klein of groot is

Ondanks de weinige neuronen die ik nog heb

De suite, politiebureau Gare de l'Est

"Mijn arme vriend!

Je bent het eeuwige slachtoffer van de controversiële geest van je

tijdgenoten.

eh!

Ze zoeken je, ze provoceren je, ze vervolgen je!

Een soort fataliteit.

Dat klopt?"

Nou, een kwestie van leeftijd, ongetwijfeld.

Zoals ik sliep van al het bier dat ik had

gevonden op mijn weg en ten slotte, niets, niets, leegte, niets.

Ik liep en deed het equivalent van… porte d'Orléans naar porte St-Ouen voor

alles in een hoekje overgeven

"Dit is de 3e keer dit jaar, en de laatste die ik hoop, dat je bent

vervolgd voor mishandeling en batterij"

Bah, ik zal spreken in het bijzijn van mijn advocaat.

Verontwaardiging en rebellie tegen a

persoon met openbaar gezag ... verdomme dat is lang!

Ik was niet in mijn staat... als ik uitga drink ik, net als jij, nietwaar?

Zoals jij, hè?

Nee ik volg niet...