Карниз - Ганза

Инкогнито нон-грата спрятанные по палатам

Истории болезней, скрытые в белых халатах

Неулептил, аминазин, метадон

Все это было на яву, будто страшный сон

Выбор невелик, или уйти по тихому

Или постепенно стать таким же психом

Стихи оставят на ночь, заберут к утру

Время выучить их наизусть уходит ко дну

И я тону блуждая по коридорам больницы

Считаю спицы в колясках, через решетку птиц

Знакомые и тут же незнакомые лица

Ужин, обед, шприц и снова ложиться

Как будто репетиция перед концертом

Эйфория, по старому рецепту

И никуда не деться от процентов, за порошок

Или воля там, или тут электрошок

Не батин кошелек, не слезы мамкины

Не раздвинут стены, вывернут лишь наизнанку

Зачем мне планка, которую не перепрыгнуть

Откуда мысли к которым немогу привыкнуть

И как вообще я согласился на компромисс

Лучше б оставался там, где ближе карниз

И если что не так, то сразу вниз,

А если все в порядке, то я вернусь на бис

Листья падают на мостовую белокаменной,

А тут что не день, словно новый экзамен

Мимика и жесты, блики, стоны полусонных

И вот тебя опять ведут на полусогнутых

Выбор невелик, или уйти по тихому

Или постепенно стать таким же психом

Стихи оставят на ночь, заберут к утру

Время выучить их наизусть уходит ко дну

Меня манили эти безумные глаза

Звуки и слова и те кумиры без креста

Многословные, когда совесть нечиста

Или когда прет, а игла еще остра

Герои стихов, моего детства

Я так мечтал занять ваше место

Быть голосом в чей-то голове

Все это когда-то было и во мне

Не потакай капризам больного организма

Выдавая слабость за характер и харизму

Может я и вижу этот мир через призму

Нам по пути, но по разным карнизам

Ногтями по стене скребу от этих песен

Эти двое уже давно во мне смесью

Я точно помню день, когда поверил на слово

Что же делать, если труднее с каждым часом

Выбор невелик, или уйти по тихому

Или постепенно стать таким же психом

Стихи оставят на ночь, заберут к утру

Время выучить их наизусть уходит ко дну

Incognito non grata verborgen in de afdelingen

Casuïstiek verborgen in witte jassen

Neuleptil, chloorpromazine, methadon

Dit alles was echt, als een boze droom

De keuze is klein, of rustig vertrekken

Of geleidelijk aan dezelfde psycho worden

Gedichten worden achtergelaten voor de nacht, opgehaald tegen de ochtend

De tijd om ze uit het hoofd te leren dringt

En ik ben aan het verdrinken terwijl ik door de gangen van het ziekenhuis dwaal

Ik tel de spaken in rolstoelen, door het rooster van vogels

Bekende en meteen onbekende gezichten

Diner, lunch, spuitje en weer naar bed

Als een repetitie voor een concert

Euforie, volgens een oud recept

En nergens om weg te komen van interesse, voor poeder

Of de wil is er, of de elektrische schok is hier

Geen batin's portemonnee, geen moeders tranen

Muren gaan niet uit elkaar, alleen binnenstebuiten gekeerd

Waarom heb ik een balk nodig waar niet overheen kan worden gesprongen?

Waar zijn de gedachten waar ik niet aan kan wennen

En hoe ben ik akkoord gegaan met een compromis?

Het zou beter zijn om te blijven waar de kroonlijst dichterbij is

En als er iets mis is, dan meteen naar beneden,

En als alles in orde is, dan kom ik terug voor een toegift

Bladeren vallen op de witte stenen bestrating,

En hier is het geen dag, zoals een nieuw examen

Gezichtsuitdrukkingen en gebaren, schittering, gekreun van half in slaap

En hier word je weer half gebogen geleid

De keuze is klein, of rustig vertrekken

Of geleidelijk aan dezelfde psycho worden

Gedichten worden achtergelaten voor de nacht, opgehaald tegen de ochtend

De tijd om ze uit het hoofd te leren dringt

Die gekke ogen wenkte me

Klanken en woorden en die idolen zonder kruis

Uitgebreid als het geweten niet duidelijk is

Of als je haast, en de naald is nog steeds scherp

Helden van poëzie, mijn jeugd

Ik droomde er zo van om jouw plaats in te nemen

Wees de stem in iemands hoofd

Dit alles was ooit in mij

Geef niet toe aan de grillen van een ziek lichaam

Zwakte voor karakter en charisma doorgeven

Misschien zie ik deze wereld door een prisma

We zijn op hetzelfde pad, maar op verschillende kroonlijsten

Ik krab met mijn nagels over de muur van deze liedjes

Deze twee zijn al lang een mengsel in mij

Ik herinner me precies de dag dat ik me op mijn woord geloofde

Wat te doen als het met elk uur moeilijker is?

De keuze is klein, of rustig vertrekken

Of geleidelijk aan dezelfde psycho worden

Gedichten worden achtergelaten voor de nacht, opgehaald tegen de ochtend

De tijd om ze uit het hoofd te leren dringt