Исповедь - Ганза

А кто они по сути мне?

Чужие люди.

Напоминание о жизни, которой не будет.

Это не будни виной, тому что мы далеки.

На расстоянии протянутой руки.

Слепые… Ни мысли о точке возврата,

Я сохраняю под сердцем эту надежду на завтра.

Либо я, либо они — кто-то оставит след.

Рождённые в 80-ых — «Стране Советов».

Но я не чувствую ни грамма ностальгии по школе,

Из старого оставив пару дворовых приколов… Всё…

И не было ведь ни кого, кто прикрывал мне спину,

Хотя свежа ещё кровинушка за магазином.

И я забыл бы об этом, да только не с руки.

Как-то надоело жить в состоянии «грогги».

Не обивать же пороги в преддверии зимы,

Не важно, что раскаялся, лишь бы ты вытер ноги,

Убогим не воздастся, свет пропадает во тьме,

Жить во лжи, жить — не жить, жить, не видя неба.

Забившись в угол души, в тишине видеть сны,

Весна подарит ветер, запахом свежего хлеба.

Кто идёт на свет, кто-то ставит след,

Во тьме, где никого больше нет.

Где только я…

…И старые друзья…

В мире вещих снов, сожжены мосты,

Я иду сквозь дым в море пустоты,

Где как маяк…

…Старые друзья…

А кто ещё мне скажет, что я запутался,

Пошёл не той дорогой, или просто сбился с курса?

Помню крики в спину: «А ну стоять, нерусский!»

Бутылка в голову, какое там шестое чувство?

Два-Ноль-Ноль-Шесть — едва-ли припомню с улыбкой.

Воспоминания — словно работа над ошибками:

Как-будто тот же двор, под тем-же старым клёном,

И разговоры ни о чём под «Портвешок"креплёный,

Свобода, развод на горькую правду,

Ведь мы же не чужие, так и отвечаем на равных

«Не надо норова, братик… хватит гонева

И так уже не мало пыли на грязных ладонях»

Взрослые, что не отлипают от телека,

Чтобы узнать, как там — в Мексике или Америке,

Потом про деньги что-то — под битую посуду.

И вот они — людишки, созданные друг для друга…

Браво!

А я тут всё жду перемены,

Но открывая глаза — вижу шершавые стены.

И всё, что мне остаётся — эти вещие сны.

Не каждый из пацанов дотянет до весны.

En wie zijn ze voor mij?

Onbekenden.

Een herinnering aan een leven dat er niet zal zijn.

Dit is geen alledaagse fout, want we zijn ver weg.

Op armlengte.

Blind... Geen gedachte aan een keerpunt,

Ik bewaar deze hoop voor morgen in mijn hart.

Of ik of zij - iemand zal een spoor achterlaten.

Geboren in de jaren 80 - "Land van de Sovjets".

Maar ik voel geen greintje schoolnostalgie,

Van de oude, een paar tuingrappen achterlatend ... Dat is het ...

En er was niemand die mijn rug bedekte,

Al is het bloed achter de winkel nog vers.

En ik zou het vergeten, maar niet uit de hand.

Op de een of andere manier moe van het leven in de "groggy" staat.

Overschrijd de drempels niet aan de vooravond van de winter,

Het maakt niet uit dat je berouw hebt, als je je voeten maar afveegt,

De armen worden niet beloond, het licht verdwijnt in de duisternis,

Leven in een leugen, leven - niet leven, leven zonder de lucht te zien.

Kruipen in de hoek van de ziel, in stilte om dromen te zien,

De lente zal de wind de geur van vers brood geven.

Wie gaat naar het licht, iemand zet een spoor,

In de duisternis waar niemand anders is.

Waar ik ook...

... En oude vrienden ...

In de wereld van profetische dromen worden bruggen verbrand,

Ik loop door de rook de zee van leegte in,

Waar is de vuurtoren...

…Oude vrienden…

En wie zal me nog meer vertellen dat ik in de war ben,

Ging de verkeerde kant op, of dwaalde je gewoon van de koers af?

Ik herinner me het geschreeuw in de rug: "Kom op, sta op, niet-Russisch!"

Fles tegen het hoofd, wat is het zesde zintuig?

Twee-nul-nul-zes - Ik kan het me nauwelijks herinneren met een glimlach.

Herinneringen zijn als werken aan fouten:

Alsof dezelfde tuin, onder dezelfde oude esdoorn,

En praten over niets onder de "poort" versterkte,

Vrijheid, echtscheiding voor de bittere waarheid,

We zijn tenslotte geen vreemden, dus we antwoorden als gelijken

"Geen woede nodig, broeder ... genoeg vervolging"

En dus ligt er al veel stof op vuile handpalmen"

Volwassenen die niet van de tv komen,

Om erachter te komen hoe het is - in Mexico of Amerika,

Dan iets over geld - onder de kapotte borden.

En hier zijn ze - mensen die voor elkaar zijn gemaakt ...

Bravo!

En ik wacht nog steeds op een verandering,

Maar als ik mijn ogen open, zie ik ruwe muren.

En alles wat mij rest zijn deze profetische dromen.

Niet elke jongen haalt de lente.