Наша вина - Екатерина Яшникова

Наша вина в том, что любили,

В том, что скрижали не удержали,

В том, что разбили друг друга о скалы

Словно лёд талый.

По сторонам мы разбежались,

Словно чужие,

Словно не жаль и

Руки пожали, всё, до свидания, хватит, пожалуй

А дальше реки, города, дороги плавились, туда,

Куда ты уходил - только темнота.

Я растворяла в тишине любовь, подаренную мне,

Как будто не было и нет.

Всё, что построить мы смогли, лежит осколками в пыли.

Собирать не надо.

Так, отпоётся – отболит.

Мы расстаёмся без обид,

Мы остаёмся без орбит

Друг друга в кратерах земли.

Наша вина в том, что любили,

В том, что скрижали не удержали,

В том, что разбили друг друга о скалы

Словно лёд талый.

По сторонам мы разбежались,

Словно чужие,

Словно не жаль и

Руки пожали, всё, до свидания, хватит, пожалуй

А дальше будут до зари

Гореть и гаснуть фонари.

Всё, что сжигало нас ночами – больше не горит.

Мы засыпаем до утра, мы не пытаемся играть, но затираем номера.

Пора.

Параллели линий на руках, как и мы, не сходятся никак.

Наш итог – драма без войн и без драк.

Мы разойдёмся кто куда и не столкнемся в городах случайно больше никогда.

Наша вина в том, что любили,

В том, что скрижали не удержали,

В том, что разбили друг друга о скалы

Словно лёд талый.

По сторонам мы разбежались,

Словно чужие,

Словно не жаль и

Руки пожали, всё, до свидания, хватит, пожалуй

Мы два прохожих возле берега реки.

Мы так похожи, но ужасно далеки.

И разделяет нас холодная волна – наша вина.

Наша вина в том, что любили,

В том, что скрижали не удержали,

В том, что разбили друг друга о скалы

Словно лёд талый.

По сторонам мы разбежались,

Словно чужие,

Словно не жаль и

Руки пожали, всё, до свидания, хватит, пожалуй

Onze schuld is dat we liefhadden

Dat de tabletten niet vasthielden,

Dat ze elkaar op de rotsen hebben gebroken

Zoals gesmolten ijs.

We verspreidden ons naar de zijkanten

Zoals vreemden

Alsof het geen spijt heeft

Ze schudden elkaar de hand, alles, tot ziens, dat is genoeg, misschien

En toen smolten rivieren, steden, wegen, daar,

Waar ging je heen - alleen duisternis.

Ik loste in stilte de liefde op die mij gegeven was,

Alsof het niet bestond.

Alles wat we konden bouwen ligt in fragmenten in het stof.

U hoeft niet te verzamelen.

Drink het dus op - het zal pijn doen.

We nemen afscheid zonder wrok

We blijven zonder banen

Elkaar in de kraters van de aarde.

Onze schuld is dat we liefhadden

Dat de tabletten niet vasthielden,

Dat ze elkaar op de rotsen hebben gebroken

Zoals gesmolten ijs.

We verspreidden ons naar de zijkanten

Zoals vreemden

Alsof het geen spijt heeft

Ze schudden elkaar de hand, alles, tot ziens, dat is genoeg, misschien

En dan zal het zijn tot het ochtendgloren

Lichten aan en uit.

Alles wat ons 's nachts verbrandde, brandt niet meer.

We vallen in slaap tot de ochtend, we proberen niet te spelen, maar we overschrijven de nummers.

Het is tijd.

De parallellen van de lijnen op de handen komen, net als wij, op geen enkele manier samen.

Ons resultaat is een drama zonder oorlogen en zonder gevechten.

We zullen ons in alle richtingen verspreiden en zullen nooit meer bij toeval in steden botsen.

Onze schuld is dat we liefhadden

Dat de tabletten niet vasthielden,

Dat ze elkaar op de rotsen hebben gebroken

Zoals gesmolten ijs.

We verspreidden ons naar de zijkanten

Zoals vreemden

Alsof het geen spijt heeft

Ze schudden elkaar de hand, alles, tot ziens, dat is genoeg, misschien

Wij zijn twee voorbijgangers in de buurt van de oever van de rivier.

We lijken zo op elkaar, maar vreselijk ver weg.

En een koude golf scheidt ons - onze schuld.

Onze schuld is dat we liefhadden

Dat de tabletten niet vasthielden,

Dat ze elkaar op de rotsen hebben gebroken

Zoals gesmolten ijs.

We verspreidden ons naar de zijkanten

Zoals vreemden

Alsof het geen spijt heeft

Ze schudden elkaar de hand, alles, tot ziens, dat is genoeg, misschien