Наша весна - Екатерина Яшникова

Мааарт… На московских дорогах коты снова плачут по марту.

Аааартилерейским огнём в сердце март, как пробоина в борту.

Течь, течь, течь — мой потонет корабль, и я снова рядом с тобой лежу

Нет, нет, нет, эти письма — пустые мечты, я тебе ничего не скажу.

Наша весна не наступит не завтра, не после, не через год.

Наша весна где-то между, за кадром, где чёрт её разберёт.

Ты вне краплёной колоды, ты карта, ушедшая из рук.

Тысячи нежных мелодий, и ты в них как призрачный отзвук

Мне, мне, мне бы больнее и ближе, но страх только множит во мне вину

Нет, нет, нет я топлю свой корабль и тихо одна ухожу ко дну.

Наша весна не наступит не завтра, не после, не через год.

Наша весна где-то между, за кадром, где чёрт её разберёт.

Наша весна не наступит не завтра, не после, не через год.

На весна уже дни, месяца, годы как укрывает лёд.

Maart... Op de wegen in Moskou huilen in maart weer katten.

Aaaa artillerievuur in het hart van maart, als een gat in het bord.

Stroom, stroom, stroom - mijn schip zal zinken, en opnieuw lig ik naast je

Nee, nee, nee, deze brieven zijn lege dromen, ik zal je niets vertellen.

Onze lente zal niet morgen komen, niet erna, niet over een jaar.

Onze lente zit ergens tussenin, achter de schermen, waar de duivel het kan zien.

Je bent uit de gemarkeerde stapel, je bent een kaart uit de hand.

Duizenden zachte melodieën, en je bent als een spookachtige echo erin.

Voor mij, voor mij, voor mij zou het pijnlijker en dichterbij zijn, maar angst vergroot alleen de schuld in mij.

Nee, nee, nee, ik laat mijn schip zinken en ga stilletjes alleen naar beneden.

Onze lente zal niet morgen komen, niet erna, niet over een jaar.

Onze lente zit ergens tussenin, achter de schermen, waar de duivel het kan zien.

Onze lente zal niet morgen komen, niet erna, niet over een jaar.

Voor de lente zijn dagen, maanden, jaren bedekt geweest met ijs.