l'homme et l'oiseau - Barbara Pravi

Je les regarde battre des ailes

Ces hirondelles qui te tournent autour

Comme elles se cherchent dans ton regard, elles

Qui n’auront pas ton amour

Ça les attire comme la lumière

Ces cœurs comme toi à demi-clos

Mais mon amour, vas-y, dis-leur

Qu’on n’enferme pas les oiseaux

Moi, je t’admire depuis la terre

Voler aux flancs des falaises

Plus je te cherche, plus je te perds

Dans ce ciel de glace et de braise

Toi qui sais des choses qu’on n’sait pas

Comme les fous, comme les enfants

Raconte-moi le monde que tu vois là-haut

Raconte-moi le dedans

Oh, garde-la, ta liberté

Elle est ton long manteau d’hiver

Elle est ta grâce et ton fardeau

Entre l’homme et l’oiseau

J’aime à t’imaginer danser

Au loin dans ce ciel sans limite

Rêver qu’un jour, tu me laisseras épouser

Tes fugues et ta fuite

Je ferai de ton être un otage

Ton corps, tes lèvres et sur ton dos

Mes doigts dessineront des fleuves

Traces de mes griffes sur ta peau

Je t’embrasserai (On s’embrassera)

Avec tant de rage (Oh, tant de rage)

Pour que ton corps (Pour que tes heures)

Se souvienne (Se souviennent)

De ma folie, de mon visage

Que mon abandon te parvienne

Tu pourras boire là sur mes lèvres le désir de retenir la nuit

Jamais plus le jour ne se lèvera pour ne pas déranger nos cris

J’inventerai entre mes courbes des îles pour te réfugier

Quand trop en cage il te faudra reprendre ta liberté

Oh mon amour, mon amour, je sais

Que tu repartiras bientôt

On n’enferme pas les oiseaux

J’ai ouvert mes yeux ce matin

Et tu étais déjà parti

Les rideaux volent en dessin

Sur mes murs blancs un peu jaunis

Comme un soupir, tu as filé

Au beau milieu de notre nuit

Vers quels bras t’es-tu envolé

Vers quelle nouvelle rêverie?

Ik kijk hoe ze met hun vleugels klapperen

Die zwaluwen die om je heen cirkelen

Terwijl ze elkaar zoeken in jouw blik,

Wie zal jouw liefde niet hebben?

Het trekt ze aan als het licht

Deze halfgesloten harten vinden jou leuk

Maar mijn liefste, ga je gang en vertel het ze

Sluit de vogels niet op

Ik, ik bewonder je vanaf de grond

Vlieg op de zijkanten van de kliffen

Hoe meer ik naar je zoek, hoe meer ik je verlies

In deze lucht van ijs en sintels

Jij die dingen weet die wij niet weten

Als gekken, als kinderen

Vertel me over de wereld die je daar ziet

Vertel me binnen

Oh, bewaar je vrijheid

Ze is je lange winterjas

Ze is je genade en je last

Tussen mens en vogel

Ik stel me graag voor dat je danst

Ver weg in deze grenzeloze lucht

Dromen dat je me op een dag zult laten trouwen

Je weglopers en je ontsnapping

Ik zal je tot gijzelaar maken

Je lichaam, je lippen en op je rug

Mijn vingers zullen rivieren tekenen

Sporen van mijn klauwen op jouw huid

Ik zal je kussen (We zullen kussen)

Met zoveel woede (Oh, zoveel woede)

Zodat je lichaam (zodat je uren)

Onthoud Onthoud)

Van mijn waanzin, van mijn gezicht

Moge mijn overgave je bereiken

Je kunt daar op mijn lippen het verlangen drinken om de nacht tegen te houden

Nooit meer zal de dag aanbreken om ons gehuil niet te verstoren

Ik zal eilanden tussen mijn rondingen uitvinden om je mee te nemen

Als je te veel opgesloten zit, moet je je vrijheid terugkrijgen

Oh mijn liefde, mijn liefde, ik weet het

Dat je binnenkort vertrekt

Wij sluiten de vogels niet op

Ik opende mijn ogen vanmorgen

En je was al weg

De gordijnen vliegen in tekening

Op mijn licht vergeelde witte muren

Als een zucht gleed je weg

Midden in onze nacht

Naar welke armen ben je gevlogen

Naar welke nieuwe mijmering?