The Slant - Ani DiFranco

The slant

A building settling around me My figure female framed crookedly

In the threshold

Of the room

Door scraping floorboards

With every opening

Carving a rough history

Of bedroom scenes

The plot hard to follow

The text obscured

In the fields of sheets

Slowly gathering the stains

Of seasons spent lying there

Red and brown

Like leaves fallen

The colors of an eternal cycle

Fading with the

Wash cycle

And the rinse cycle

Again an unfamiliar smell

Like my name misspelled

Or misspoken

A cycle broken

The sound of them strong

Stalking talking about their prey

Like the way hammer meets nail

Pounding, they say

Pounding out the rhythms of attraction

Like a woman was a drum like a body was a weapon

Like there was something more they wanted

Than the journey

Like it was owed to them

Steel toed they walk

And I’m wondering why this fear of men

Maybe it’s because I’m hungry

And like a baby I’m dependent on them

To feed me I am a work in progress

Dressed in the fabric of a world unfolding

Offering me intricte patterns of questions

Rhythms that never come clean

And strengths that you still haven’t seen

de helling

Een gebouw dat zich om me heen vestigt Mijn vrouwelijke figuur scheef ingelijst

Op de drempel

Van de Kamer

Deur schrapen vloerplanken

Bij elke opening

Een ruwe geschiedenis kerven

Van slaapkamerscènes

Het plot is moeilijk te volgen

De tekst verduisterd

In de velden van bladen

Langzaam de vlekken verzamelen

Van de seizoenen die ik daar heb doorgebracht

Rood en bruin

Zoals gevallen bladeren

De kleuren van een eeuwige cyclus

vervagen met de

Wascyclus:

En de spoelcyclus

Weer een onbekende geur

Zoals mijn naam verkeerd gespeld

Of misgesproken

Een cyclus gebroken

Het geluid van hen sterk

Stalken praten over hun prooi

Zoals de manier waarop hamer en spijker elkaar ontmoeten

Beukend, zeggen ze

De ritmes van aantrekkingskracht laten klinken

Zoals een vrouw een trommel was zoals een lichaam een ​​wapen was

Alsof er iets meer was dat ze wilden

dan de reis

Alsof het aan hen te danken was

Ze lopen met stalen neuzen

En ik vraag me af waarom deze angst voor mannen?

Misschien is het omdat ik honger heb

En als een baby ben ik afhankelijk van hen

Om me te voeden, ben ik een werk in uitvoering

Gekleed in de stof van een wereld die zich ontvouwt

Biedt me ingewikkelde vragenpatronen

Ritmes die nooit schoon worden

En sterke punten die je nog steeds niet hebt gezien