Tamburitza Lingua - Ani DiFranco

a cold and porcelain lonely

in an old new york hotel

a stranger to a city

that she used to know so well

bathing in a bathroom

that is bathed in the first blue light

of the beginning of a century

at the end of an endless night

then she is wet behind the ears and wafting down the avenue

pre-rush hour

post-rain shower

stillness seeping upwards like steam

from another molten sewer

summer in new york

they’ve been spraying us with chemicals in our sleep

us / they

something about the mosquitoes having some kind of disease

them / me CIA foul play

if you ask the guy selling hair dryers out of a gym bag

chemical warfare

«i'm telling you, lab rat to lab rat,"he says, «that's where the truth is at»

that’s where the truth is at that’s where the truth is at and everything seems to have gone terribly wrong that can

but one breath at a time is an acceptable plan

she tells herself

and the air is still there

and this morning it’s even breathable

and for a second the relief is unbelievable

and she’s a heavy sack of flour sifted

her burden lifted

she’s full of clean wind for one lean moment

and then she’s trapped again

reverted

caged and contorted

with no way to get free

and she’s getting plenty of little kisses

but nobody’s slippin' her the key

her whole life is a long list of what ifs

and she doesn’t even know where to begin

and the pageantry of suffering therein

rivals television

tv is, after all, the modern day roman coliseum

human devastation as mass entertainment

and now millions sit jeering

collectively cheering

the bloodthirsty hierarchy of the patriarchal arrangement

she is hailing a cab

she is sailing down the avenue

she’s 19 going on 30

or maybe she’s really 30 now …

it’s hard to say

it’s hard to keep up with time once it’s on its way

and, you know, she never had much of a chance

born into a family built like an avalanche

and somewhere in the 80s between the oat bran and the ozone

she started to figure out things like why

one eye pointed upwards looking for the holes in the sky

one eye on the little flashing red light

a picasso face twisted and listing down the canvas

of the end of an endless night

10 9 8 seven six 5 4 three 2 one

and kerplooey

you’re done.

you’re done for.

you’re done for good.

so tell me did you?

did you do did you do all you could?

een koud en porselein eenzaam

in een oud hotel in New York

een vreemdeling voor een stad

die ze vroeger zo goed kende

baden in een badkamer

die baadt in het eerste blauwe licht

van het begin van een eeuw

aan het einde van een eindeloze nacht

dan is ze nat achter de oren en zweeft over de laan

pre-spitsuur

post-regendouche

stilte die naar boven sijpelt als stoom

uit een ander gesmolten riool

zomer in New York

ze hebben ons in onze slaap met chemicaliën besproeid

wij / zij

iets over de muggen die een of andere ziekte hebben

zij / ik CIA vals spel

als je het de man vraagt ​​die haardrogers uit een sporttas verkoopt

chemische oorlogsvoering

«ik zeg je, labrat tot labrat,» zegt hij, «daar zit de waarheid»

dat is waar de waarheid is dat is waar de waarheid is en alles lijkt vreselijk mis te zijn gegaan dat kan

maar één ademhaling per keer is een acceptabel plan

zegt ze tegen zichzelf

en de lucht is er nog steeds

en vanmorgen is het zelfs ademend

en voor een seconde is de opluchting ongelooflijk

en ze is een zware zak meel gezeefd

haar last opgeheven

ze is vol van schone wind voor een mager moment

en dan zit ze weer vast

teruggekeerd

gekooid en verwrongen

zonder mogelijkheid om gratis te worden

en ze krijgt veel kleine kusjes

maar niemand geeft haar de sleutel af

haar hele leven is een lange lijst van wat als

en ze weet niet eens waar ze moet beginnen

en de pracht van het lijden daarin

rivalen televisie

tv is tenslotte het moderne Romeinse Colosseum

menselijke verwoesting als massa-entertainment

en nu zitten miljoenen te joelen

collectief juichen

de bloeddorstige hiërarchie van de patriarchale regeling

ze houdt een taxi aan

ze vaart over de avenue

ze is 19 aan de gang 30

of misschien is ze nu echt 30...

het is moeilijk te zeggen

het is moeilijk om de tijd bij te houden als het eenmaal onderweg is

en, weet je, ze heeft nooit veel kans gehad

geboren in een familie gebouwd als een lawine

en ergens in de jaren 80 tussen de haverzemelen en de ozon

ze begon dingen te bedenken zoals waarom

één oog naar boven gericht op zoek naar de gaten in de lucht

één oog op het kleine knipperende rode lampje

een verwrongen Picasso-gezicht en een lijst van het canvas

van het einde van een eindeloze nacht

10 9 8 zeven zes 5 4 drie 2 één

en kerplooey

je bent klaar.

je bent klaar voor.

je bent voorgoed klaar.

dus vertel eens, heb je dat gedaan?

heb je gedaan, heb je alles gedaan wat je kon?