Parameters - Ani DiFranco

Thirty-three years go by

And not once do you come home

To find a man sitting in your bedroom

That is

A man you don’t know

Who came a long way to deliver one very specific message:

Lock your back door, you idiot

However invincible you imagine yourself to be

You are wrong

Thirty-three years go by

And you loosen the momentum of teenage nightmares

Your breasts hang like a woman’s

And you don’t jump at shadows anymore

Instead you may simply pause to admire

Those that move with the grace of trees

Dancing past streetlights

And you walk through your house without turning on lamps

Sure of the angle from door to table

From table to staircase

Sure of the number of steps

Seven to the landing

Two to turn right

Then seven more

Sure you will stroll serenely on the moving walkway of memory

Across your bedroom

And collapse with a sigh onto your bed

Shoes falling

Thunk thunk

Onto the floor

And there will be no strange man

Suddenly all that time sitting there

Sitting there on what must be the prize chair

In your collection of uncomfortable chairs

With a wild look in his eyes

And hands that you cannot see

Holding what?

You do not know

So sure are you of the endless drumming rhythm of your isolation

That you are painfully slow to adjust

If only because

Yours is not that genre of story

Still and again, life cannot muster the stuff of movies

No bullets shattering glass

Instead fear sits patiently

Fear almost smiles when you finally see him

Though you have kept him waiting for thirty-three years

And now he has let himself in

And he has brought you fistfuls of teenage nightmares

Though you think you see, in your naivete

That he is empty handed

And this brings you great relief

At the time

New as you are, really, to the idea that

Even after you’ve long since gotten used to the parameters

They can all change

While you’re out one night having a drink with a friend

Some big hand may be turning a big dial

Switching channels on your dreams

Until you find yourself lost in them

And watching your daily life with the sound off

And of course having cautiously turned down the flame under your eyes

There are more shadows around everything

Your vision a dim flashlight that you have to shake all the way to the outhouse

Your solitude elevating itself like the spirit of the dead

Presiding over your supposed repose

Not really sleep at all

Just a sleeping position and a series of suspicious sounds

A clanking pipe

A creaking branch

The footfalls of a cat

All of this and maybe

The swish of the soft leather of your intruder’s coat

As you walk him step by step back to the door

Having talked him down off the ledge of a very bad idea

Soft leather, big feet, almond eyes

The kinds of details the police officer would ask for later

With his clipboard

And his pistol

In your hallway

Drieëndertig jaar gaan voorbij

En niet één keer kom je thuis

Een man vinden die in je slaapkamer zit

Dat is

Een man die je niet kent

Wie heeft een lange weg afgelegd om één heel specifiek bericht te bezorgen:

Doe je achterdeur op slot, idioot

Hoe onoverwinnelijk je jezelf ook voorstelt te zijn

Je hebt ongelijk

Drieëndertig jaar gaan voorbij

En je maakt het momentum van tienernachtmerries los

Je borsten hangen als die van een vrouw

En je springt niet meer in de schaduw

In plaats daarvan kunt u gewoon even pauzeren om te bewonderen

Degenen die bewegen met de gratie van bomen

Dansen langs straatlantaarns

En je loopt door je huis zonder lampen aan te doen

Zeker van de hoek van deur tot tafel

Van tafel tot trap

Zeker van het aantal stappen

Zeven naar de overloop

Twee om rechtsaf te slaan

Dan nog zeven

Natuurlijk wandel je rustig over het rolpad van de herinnering

In je slaapkamer

En zak met een zucht in je bed

Schoenen vallen

thunk thunk

Op de vloer

En er zal geen vreemde man zijn

Plots al die tijd daar zitten

Zittend op wat de prijsstoel moet zijn

In je verzameling ongemakkelijke stoelen

Met een wilde blik in zijn ogen

En handen die je niet kunt zien

Wat vasthouden?

Je weet het niet

Dus je bent zeker van het eindeloze drumritme van je isolement

Dat u zich tergend langzaam aanpast

Alleen maar omdat

De jouwe is niet dat genre van het verhaal

Steeds weer kan het leven de dingen van films niet opbrengen

Geen kogels die glas breken

In plaats daarvan zit angst geduldig

Angst lacht bijna als je hem eindelijk ziet

Hoewel je hem drieëndertig jaar hebt laten wachten

En nu heeft hij zichzelf binnengelaten

En hij heeft je een handvol tienernachtmerries gebracht

Hoewel je denkt dat je het ziet, in je naïviteit

Dat hij met lege handen staat

En dit geeft je een grote opluchting

Toen

Nieuw als je bent, echt, voor het idee dat

Zelfs nadat je al lang gewend bent aan de parameters

Ze kunnen allemaal veranderen

Terwijl je op een avond iets gaat drinken met een vriend

Een grote hand draait misschien aan een grote knop

Schakelen tussen kanalen op je dromen

Totdat je jezelf erin verdwaalt

En kijken naar je dagelijkse leven met het geluid uit

En natuurlijk de vlam onder je ogen voorzichtig uit hebben gedaan

Er zijn meer schaduwen om alles

Je visie een schemerige zaklamp die je helemaal naar het bijgebouw moet schudden

Je eenzaamheid verheft zich als de geest van de doden

Voorzitten over uw veronderstelde rust

Niet echt slapen

Alleen een slaaphouding en een reeks verdachte geluiden

Een rinkelende pijp

Een krakende tak

De voetstappen van een kat

Dit alles en misschien

Het ruisen van het zachte leer van de jas van je indringer

Terwijl je met hem stap voor stap terug naar de deur loopt

Nadat ik hem van de rand van een heel slecht idee had gepraat...

Zacht leer, grote voeten, amandelvormige ogen

Het soort details waar de politieagent later om zou vragen

Met zijn klembord

En zijn pistool

In je gang