My Name Is Lisa Kalvelage - Ani DiFranco

My name is Lisa Kalvelage, I was born in Nuremberg

And when the trials were held there nineteen years ago

It seemed to me ridiculous to hold a nation all to blame

For the horrors that the world did undergo

A short while later when I applied to be a G. I. bride

An American consular official questioned me He refused my exit permit, said my answers did not show

I’d learned my lesson about responsibility.

Thus suddenly I was forced to start thinking on this theme

And when later I was permitted to emigrate

I must have been asked a hundred times where I was and what I did

In those years when Hitler ruled our state

I said I was a child or at most a teen-ager

But that only extended the questioning

They’d ask, where were my parents, my father, my mother

And to this I could answer not a thing.

The seed planted there at Nuremberg in 1947

Started to sprout and to grow

Gradually I understood what that verdict meant to me When there are crimes that I can see and I can know

And now I also know what it is to be charged with mass guilt

Once in a lifetime is enough for me No, I could not take it for a second time

And that is why I am here today.

The events of May 25th, the day of our protest,

Put a small balance weight on the other side

Hopefully, someday my contribution to peace

Will help just a bit to turn the tide

And perhaps I can tell my children six

And later on their own children

That at least in the future they need not be silent

When they are asked, «Where was your mother, when?»

Mijn naam is Lisa Kalvelage, ik ben geboren in Neurenberg

En toen de processen daar negentien jaar geleden werden gehouden

Het leek me belachelijk om een ​​natie de schuld te geven

Voor de verschrikkingen die de wereld heeft ondergaan

Even later, toen ik me aanmeldde als G.I.-bruid

Een Amerikaanse consulaire functionaris ondervroeg me. Hij weigerde mijn uitreisvergunning en zei dat mijn antwoorden niet zichtbaar waren

Ik had mijn lesje geleerd over verantwoordelijkheid.

Zo werd ik plotseling gedwongen om over dit thema na te denken

En toen ik later mocht emigreren

Ik moet honderd keer zijn gevraagd waar ik was en wat ik deed

In de jaren dat Hitler onze staat regeerde

Ik zei dat ik een kind was of hoogstens een tiener

Maar dat breidde de ondervraging alleen maar uit

Ze zouden vragen, waar waren mijn ouders, mijn vader, mijn moeder?

En hierop kon ik niets antwoorden.

Het zaad dat daar in 1947 in Neurenberg werd geplant

Begon te ontkiemen en te groeien

Geleidelijk begreep ik wat dat vonnis voor mij betekende. Wanneer er misdaden zijn die ik kan zien en ik kan weten

En nu weet ik ook wat het is om beschuldigd te worden van massale schuld

Een keer in mijn leven is genoeg voor mij Nee, ik zou het geen tweede keer kunnen nemen

En daarom ben ik hier vandaag.

De gebeurtenissen van 25 mei, de dag van ons protest,

Plaats een klein balansgewicht aan de andere kant

Hopelijk ooit mijn bijdrage aan de vrede

Helpt een beetje om het tij te keren

En misschien kan ik het mijn kinderen van zes vertellen

En later hun eigen kinderen

Dat ze in ieder geval in de toekomst niet hoeven te zwijgen

Wanneer hen wordt gevraagd: «Waar was je moeder, wanneer?»