Lost Woman Song - Ani DiFranco

-for lucille clifton

I opened a bank account

when I was nine years old

I closed it when I was eighteen

I gave them every penny that I’d saved

and they gave my blood

and my urine

a number

now I’m sitting in this waiting room

playing with the toys

and I am here to exercise

my freedom of choice

I passed their handheld signs

went through their picket lines

they gathered when they saw me coming

they shouted when they saw me cross

I said why don’t you go home

just leave me alone

I’m just another woman lost

you are like fish in the water

who don’t know that they are wet

as far as I can tell

the world isn’t perfect yet

his bored eyes were obscene

on his denim thighs a magazine

I wish he’d never come here with me in fact I wish he’d never come near me I wish his shoulder

wasn’t touching mine

I am growing older

waiting in this line

some of lifes best lessons

are learned at the worst times

under the fierce flourescent

she offered her hand for me to hold

she offered stability and calm

and I was crushing her palm

through the pinch pull wincing

my smile unconvincing

on that sterile battlefield that sees

only casualties

never heros

my heart hit absolute zero

Lucille, your voice still sounds in me mine was a relatively easy tragedy

now the profile of our country

looks a little less hard nosed

but that picket line persisted

and that clinic’s since been closed

they keep pounding their fists on reality

hoping it will break

but I don’t think there’s a one of us leads a life free of mistakes

-voor lucille clifton

Ik heb een bankrekening geopend

toen ik negen jaar oud was

Ik sloot het toen ik achttien was

Ik heb ze elke cent gegeven die ik had gespaard

en ze gaven mijn bloed

en mijn urine

een getal

nu zit ik in deze wachtkamer

spelen met het speelgoed

en ik ben hier om te oefenen

mijn keuzevrijheid

Ik passeerde hun handheld-borden

gingen door hun piketlijnen

ze verzamelden zich toen ze me zagen aankomen

riepen ze toen ze me zagen oversteken

Ik zei waarom ga je niet naar huis?

laat me gewoon alleen

Ik ben gewoon een andere verloren vrouw

je bent als een vis in het water

die niet weten dat ze nat zijn

voor zover ik kan zeggen

de wereld is nog niet perfect

zijn verveelde ogen waren obsceen

op zijn denim dijen een tijdschrift

Ik wou dat hij nooit met me mee zou gaan, sterker nog, ik wou dat hij nooit bij me in de buurt was gekomen Ik wou dat zijn schouder

raakte de mijne niet aan

Ik word ouder

wachten in deze rij

enkele van de beste lessen van het leven

worden geleerd op de slechtste momenten

onder de felle fluorescerende

ze bood me haar hand aan om vast te houden

ze bood stabiliteit en rust

en ik verpletterde haar handpalm

door het knijpen trek huiveren

mijn glimlach niet overtuigend

op dat steriele slagveld dat ziet

alleen slachtoffers

nooit helden

mijn hart sloeg het absolute nulpunt

Lucille, je stem klinkt nog steeds in mij de mijne was een relatief gemakkelijke tragedie

nu het profiel van ons land

ziet er iets minder hard uit

maar die piketlijn hield aan

en die kliniek is sindsdien gesloten

ze blijven met hun vuisten slaan op de realiteit

in de hoop dat het zal breken

maar ik denk niet dat er een van ons een leven zonder fouten leidt