Jukebox - Ani DiFranco

In the jukebox of her memory

The list of names flips by and stops

And she closes her eyes

And smiles as the record drops

Then she drinks herself up and out of her kitchen chair

And she dances out of time

As slow as she can sway

As long as she can say

This dance is mine

This dance is mine

Her hair bears silent witness

To the passing of time

Tattoos like mile markers

Map the distance she has come

Winning some, losing some

But she says my sister still calls every sunday night

After the rates go down

And i still can never manage to say anything right

And my whole life blew up

And now it’s all coming down

She says, leave me alone

Tonight i just wanna stay home

She fills the pot with water

And she drops in the bone

She says, i’ve got a darkness that i have to feed

I got a sadness that grows up around me like a weed

And i’m not hurting anyone

I’m just spiraling in

And then she closes her eyes

And hears the song begin again

She appreciates the phone calls

The consoling cards and such

She appreciates all the people

Who come by and try to pull her back in touch

They try to hold the lid down tightly

And they try to shake well

But the oil and water

They just wanna separate themselves

She drinks herself up and out of her kitchen chair

And she dances out of time

As slow as she can sway

As long as she can say

This dance is mine

This dance is mine

This dance is mine

In de jukebox van haar herinnering

De lijst met namen bladert voorbij en stopt

En ze sluit haar ogen

En glimlacht als het record zakt

Dan drinkt ze zichzelf op en komt ze uit haar keukenstoel

En ze danst buiten de tijd

Zo langzaam als ze kan zwaaien

Zolang ze kan zeggen:

Deze dans is van mij

Deze dans is van mij

Haar haar is een stille getuige

Naar het verstrijken van de tijd

Tatoeages zoals mijlmarkeringen

Breng de afstand in kaart die ze heeft afgelegd

Wat winnen, wat verliezen

Maar ze zegt dat mijn zus nog steeds elke zondagavond belt

Nadat de tarieven zijn gedaald

En het lukt me nog steeds nooit om iets goed te zeggen

En mijn hele leven ontplofte

En nu komt het allemaal naar beneden

Ze zegt, laat me met rust

Vanavond wil ik gewoon thuis blijven

Ze vult de pot met water

En ze valt in het bot

Ze zegt, ik heb een duisternis die ik moet voeden

Ik heb een verdriet dat om me heen opgroeit als een onkruid

En ik doe niemand pijn

ik kom er gewoon in

En dan sluit ze haar ogen

En hoort het lied opnieuw beginnen

Ze waardeert de telefoontjes

De troostkaarten en zo

Ze waardeert alle mensen

Die langskomen en proberen haar weer in contact te brengen

Ze proberen het deksel stevig vast te houden

En ze proberen goed te schudden

Maar de olie en het water

Ze willen zichzelf gewoon scheiden

Ze drinkt zichzelf op en komt uit haar keukenstoel

En ze danst buiten de tijd

Zo langzaam als ze kan zwaaien

Zolang ze kan zeggen:

Deze dans is van mij

Deze dans is van mij

Deze dans is van mij