Coming Up - Ani DiFranco

Our father who art in a penthouse

Sits in his 37th floor suite

And swivels to gaze down

At the city he made me in

He allows me to stand and

Sollicit graffiti until

He needs the land i stand on

I in my darkened threshold

Am pawing through my pockets

The receipts, the bus schedules

Urgent napkin poems

And matchbook phone numbers

All of which laundering has rendered

Pulpy and strange

Loose change and a key

Ask me

Go ahead, ask me if i care

I got the answer here

I wrote it down somewhere

I just gotta find it

I just gotta find it

Somebody and their spraypaint got too close

Somebody came on too heavy

Now look at me made ugly

By the drooling letters

I was better off alone

Ain’t that the way it is

They don’t know the first thing

But you don’t know that

Until they take the first swing

My fingers are red and swollen from the cold

I’m getting bold in my old age

So go ahead, try the door

It doesn’t matter anymore

I know the weakhearted are strongwilled

And we are being kept alive

Until we’re killed

He’s up there the ice

Is clinking in his glass

I don’t ask

I just empty my pockets and wait

It’s not fate

It’s just circumstance

I don’t fool myself with romance

I just live

Phone number to phone number

Dusting them against my thighs

In the warmth of my pockets

Which whisper history incessantly

Asking me

Where were you

I lower my eyes

Wishing i could cry more

And care less

Yes it’s true

I was trying to love someone again

I was caught caring

Bearing weight

But i love this city, this state

This country is too large

And whoever’s in charge up there

Had better take the elevator down

And put more than change in our cup

Or else we

Are coming

Up

Onze vader die in een penthouse woont

Zit in zijn suite op de 37e verdieping

En draait om naar beneden te kijken

In de stad waar hij me in heeft gemaakt

Hij laat me staan ​​en

Sollicitatie graffiti tot

Hij heeft het land nodig waarop ik sta

Ik in mijn verduisterde drempel

Ben door mijn zakken aan het zoeken

De bonnetjes, de busschema's

Dringende servetgedichten

En matchbook-telefoonnummers

Alles wat het witwassen heeft opgeleverd

Vlezig en vreemd

Kleingeld en een sleutel

Vraag het mij

Ga je gang, vraag me of het me kan schelen

Ik heb het antwoord hier

Ik heb het ergens opgeschreven

Ik moet het gewoon vinden

Ik moet het gewoon vinden

Iemand en hun verf kwamen te dichtbij

Iemand kwam te zwaar aan

Kijk nu eens hoe ik lelijk ben gemaakt

Door de kwijlende letters

Ik was beter af alleen

Is dat niet hoe het is?

Ze weten het eerste niet

Maar dat weet je niet

Tot ze de eerste zwaai maken

Mijn vingers zijn rood en opgezwollen van de kou

Ik word brutaal op mijn oude dag

Dus ga je gang, probeer de deur

Het maakt niet meer uit

Ik weet dat de zwakkeren een sterke wil hebben

En we worden in leven gehouden

Tot we worden vermoord

Hij is daarboven het ijs

Klinkt in zijn glas

ik vraag het niet

Ik maak gewoon mijn zakken leeg en wacht

Het is niet het lot

Het is gewoon een omstandigheid

Ik hou mezelf niet voor de gek met romantiek

ik leef gewoon

Telefoonnummer naar telefoonnummer

Ze tegen mijn dijen afstoffen

In de warmte van mijn zakken

Die onophoudelijk geschiedenis fluisteren

Mij ​​vragen

Waar was je

Ik sla mijn ogen neer

Ik wou dat ik meer kon huilen

En zorg minder

Ja het is waar

Ik probeerde weer van iemand te houden

Ik werd betrapt op zorgzaamheid

Dragend gewicht:

Maar ik hou van deze stad, deze staat

Dit land is te groot

En wie daar de leiding heeft?

Kan je beter de lift naar beneden nemen

En stop meer dan kleingeld in onze beker

Of anders wij

komen eraan

Omhoog