Старый корабль - Андрей Макаревич, Ильдар Казаханов

На берегу так оживленно людно,

А у воды высится, как мираж,

Древний корабль — грозное чье-то судно,

Тешит зевак и украшает пляж.

Как ни воюй, годы, увы, сильнее,

Как ни верти, время свое возьмет.

Сгнили борта, и нет парусов на реях.

И никогда полный не дать вперед.

Зато, любой сюда войдет за пятачок,

Чтоб в пушку затолкать бычок,

И в трюме посетить кафе

И винный зал…

А также сняться на фоне морской волны

С подругой, если нет жены,

Одной рукой обняв ее,

Другой обняв штурвал.

Был там и я и на толпу глазея,

С болью в душе понял я вещь одну —

Чтобы не стать этаким вот музеем —

В нужный момент лучше пойти ко дну.

Het is zo druk aan de kust,

En bij het water stijgt als een luchtspiegeling,

Het oude schip is iemands formidabele schip,

Amuseert toeschouwers en siert het strand.

Het maakt niet uit hoe je vecht, jaren, helaas, zijn sterker,

Wat je ook zegt, de tijd zal zijn tol eisen.

De zijkanten zijn verrot en er zijn geen zeilen op de werven.

En geef nooit volledig voorschot.

Maar iedereen komt hier binnen voor een big,

Om een ​​stier in een kanon te duwen,

En bezoek een café in het ruim

En de wijnkamer...

En maak ook foto's tegen de achtergrond van de zeegolf

Met een vriend, als er geen vrouw is,

Haar met één hand omhelzen

Een ander knuffelt het stuur.

Ik was daar en staarde naar de menigte,

Met pijn in mijn ziel realiseerde ik me één ding -

Om niet een soort museum te worden -

Op het juiste moment is het beter om naar de bodem te gaan.