Я хотел бы пройти сто дорог - Андрей Макаревич

Я хотел бы пройти сто дорог,

Но прошел пятьдесят.

Я хотел переплыть пять морей, —

Переплыл лишь одно,

Я хотел отыскать берег тот,

Где задумчивый сад,

А вода не пускала

И только тянула на дно.

Я хотел посадить сто деревьев

В пустынном краю.

Я пришел в этот край,

Только ветер унес семена…

И из сотни дверей

Так хотел отыскать я свою,

И как будто нашел,

А за ней оказалась стена.

Так хотел я постичь этот мир

И, увы, не постиг…

Но не зря это горькое счастье

Мне Богом дано:

Жить в стране недопетых стихов,

Недописанных книг,

Чтоб из тысяч несказанных слов

Вам сказать хоть одно.

Ik zou honderd wegen willen gaan,

Maar er gingen er vijftig voorbij.

Ik wilde over de vijf zeeën zwemmen,

Slechts één gevaren

Ik wilde die kust vinden

Waar is de doordachte tuin?

Maar het water liet het niet toe

En alleen naar de bodem getrokken.

Ik wilde honderd bomen planten

In het woestijngebied.

Ik kwam naar deze regio

Alleen de wind voerde de zaden weg ...

En van honderd deuren

Dus ik wilde de mijne vinden,

En alsof ik vond

En daarachter was een muur.

Dus ik wilde deze wereld begrijpen

En helaas, ik begreep het niet...

Maar niet tevergeefs is dit bittere geluk

God heeft mij gegeven:

Om te leven in het land van onvoltooide verzen,

onvoltooide boeken,

Zodat uit duizenden onuitgesproken woorden

Vertel je tenminste één ding.